Together Strong

32

{Cameron}
Zeg me dat het niet waar is. Zeg me dat mijn broer en zusje niet allebei in het ziekenhuis vechten voor hun leven. Zeg me dat mijn broertje niet echt dood is. Zeg me dat hij dit niet heeft gedaan. De tranen springen in mijn ogen.
'Maeve.' Fluister ik. 'Justin heeft Maeve ontmoet, het kan niet anders.'
'Wat?' Vraagt Anna verbaasd.
'Maeve is mijn adoptie zusje.' Fluister ik. 'En ze heeft Abby vermoord.'
'Wie?'
'Abby. Mijn grote zus.'
Anna's mond valt open. 'Wat voor rare familie heb jij?'
Ik glimlach treurig. 'Een beetje apart is ie wel ja.'
Anna pakt mijn hand. 'Mijn familie is ook raar Cameron. Maar onze ouders, onze broers en zussen maken niet wie wij zijn. Dat weet je toch?'
Ik trek haar in een knuffel. 'Ik kan niet geloven dat Jason en Amber bijna dood aan het gaan zijn.' Fluister ik schor. 'En ik kan niet geloven dat Justin dit ons aan heeft gedaan. Hij was mijn broertje en ik hield van hem.'
Anna knuffelt terug. 'We komen hier doorheen. Jason en Amber zijn sterk.'
De snik die in mijn keel opwelt doet me pijn en laat me alle hoop verliezen.

{Amber}
Alles doet pijn. Mijn keel, mijn borst, mijn hoofd, mijn neus. Mijn hart. Ik ben diep gekwetst. Justin heeft mij dit aangedaan. Ik dacht dat hij van me hield.
'Wanneer wordt ze nou eindelijk wakker?' Hoor ik Milou zeggen.
Een verpleegster lacht. 'He, een beetje geduld dame. Deze meid heeft een flinke oplazer gehad.' Zegt ze. 'Een schotwond in de long gebied is heel gevaarlijk.'
'Komt alles wel weer goed met haar?' Vraagt Miles.
'Nou om eerlijk te zijn...' het is een tijdje stil.
Wat mens? Wat is er???
'Ze is geraakt in een van haar longen en die is geknapt. Ze leeft op dit moment met een long en dus is ze in een zeer kritieke toestand.'
O god. Gaat dit over mij?
'Maar... het komt wel goed toch?'
'We denken dat ze wel weer wakker wordt.' Zegt de verpleegster. 'Maar een longtransplantatie zal nodig zijn.'
'Een lóngtransplantatie?' Herhaalt Milou verbijsterd. 'Maar... daar is toch jaren wachtrij voor?'
'Ja, maar dit soort situaties krijgen voorrang op de lijst.' Zegt de verpleegster. 'Kinderen met CF moeten soms jaren wachten, maar zonder nieuwe longen komt Amber deze maand niet door.'
Er volgt een geschokte stilte.
Ik kom deze maand niet door?! Maar hoe dan? Wat is er gebeurd?
Ik wil opstaan en schreeuwen. Ik wil vragen om pijnstillers. Ik wil weten hoe het met Cameron en Jason gaat. Ik wil weten wat er gaat gebeuren met Justin. Ik wil praten met Evi. Maar Evi is dood en ik ga bijna dood.
'Kan ze ons horen?'
'Misschien. Sommige dokters beweren van wel, maar anderen zeggen van niet.'
Er valt weer een stilte.
'Ik moet mijn vader bellen.' Zegt Milou dan. 'Het gaat slecht met hem, ik moet vertellen dat ik in orde ben.'
'Het is oké. Ga maar Milou.' Zegt Miles. 'Ik blijf wel bij Amber. Voor als ze bijkomt.'
Als ik bij kom.
Ik hoor de voetstappen van Milou de kamer uit lopen.
'Ik word opgepiept.' Zegt de verpleegster. 'Nergens aankomen alsjeblieft, als je vragen hebt kan je altijd informatie aanvragen bij de balie.'
'Dat zal ik doen. Dank u wel.'
'Oh en nog wat. Weet jij waar Ambers ouders zijn?'
Een pijnlijke stilte volgt.
'Ik denk niet dat die komen.' Mompelt Miles. 'Amber heeft niet zo'n goede band met haar ouders.'
'Ach wat stom. Ze zit natuurlijk niet voor niks op een internaat.' Zegt de verpleegster. 'Stom van me. Sorry. Ik moet nu gaan. Sterkte.'
Haar voetstappen verdwijnen.
'Hey Amber, ik weet niet eens of jij me wel kan horen, maar ehm, ik hou van je Amber.' Zegt Miles. Mijn hart maakt een sprongetje. 'Ik vind je echt super leuk en lief. En zelfs als je hier niet helemaal hetzelfde uitkomt wil ik op je wachten Amber, ik ga wachten tot jij je ogen opent.'

{Miles}
'Ik ga wachten tot jij je ogen opent.' Zeg ik schor.
Een moment verwacht ik dat Amber overeind komt me een kus geeft, maar dit is geen romantische film. Amber blijft wit weggetrokken op haar bed liggen. Ze lijkt klein en breekbaar in het grote ziekenhuis bed. Haar donkere haar waaiert over haar kussen heen alsof ze vliegt. Ik pak haar hand. Haar huid is warm maar slapjes. Ik heb het gevoel dat ze me kan horen, maar ze reageert niet.
'Amber....' mompel ik zacht. 'Je kan het me niet aandoen. Je kan niet doodgaan Amber. Blijf alsjeblieft vechten. Voor mij.'
Ik buig voorover en geef haar een kus op haar voorhoofd.
Milou komt binnen en kijkt me een paar seconden emotieloos aan. Dan begint ze te huilen. Ik loop op haar af en geef haar een knuffel.
'Ik ben gay.' Zegt Milou zachtjes. 'Ik heb het tegen haar gezegd vandaag.'
Ik voel dat mijn mond vertrekt in een dunne, strakke streep. 'En wat zei ze?'
'Ik heb haar gekust. Terwijl ze niet gay is. Ik weet niet of ze boos op me is.' Snikt Milou. 'Ze deed alsof ze het normaal vond, maar ik weet het niet heel zeker.'
'Amber is niet boos.' Zeg ik zachtjes.
'Hebben jij en Amber verkering?' Vraagt Milou trillerig.
Ik schud nee.
'Je kuste haar.'
'Ik wil verkering maar Amber wil mij niet.' Zeg ik. Ik voel de pijn door mijn maag gonzen. Ik voel me misselijk worden. 'Weet jij waar Jason is?'
'Ze opereren hem. Zijn kogel zat erg verstopt.' Zegt Milou. 'Ik heb met zijn dokters gepraat. Het gaat slecht met hem.'
Ik druk Milou dichter tegen mij aan. 'Ik hoop zo dat alles goed komt.'
'M-mijn vader is dood.'
Ik kijk Milou met grote ogen aan. 'Wat?'
'Hij is vanochtend in het ziekenhuis overleden door een longontsteking.' Zegt Milou zacht. 'Die infectie kon hij er niet meer bij hebben kennelijk.'
Ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Het spijt me. Gecondoleerd.'
'Technisch gezien, heb ik geen ouders meer.' Milou lacht bitter. 'Mijn moeder verliet ons en mijn vader is dood. Ik ben eigenlijk een wees.'
Ik heb zo met haar te doen. Ik hou haar vast en wieg haar heen en weer omdat ik niet weet wat ik moet doen.

{Valerie}
Ik druk het zakdoekje stevig op mijn wang. Hij bloedt, maar de anderen zijn veel erger gewond. Kelsey zit naast me. Kelsey is lichamelijk helemaal in orde, maar ik denk dat ze kapot gaat aan Paige's en Vicky's dood. Aria heeft Kelsey's hand stevig vast. Ze staren beiden naar buiten. Aria's ouders staan op de gang te schreeuwen dat ze hun dochter willen zien. Kelsey lijkt er door geërgerd.
'Mijn ouders gaan sowieso niet komen.' Hoor ik haar fluisteren. 'Kan ik met jou mee naar huis Aria? Ik wil niet naar onze kamer. Ik zie Paige en Vicky overal.'
'Natuurlijk.' Zegt Aria zacht.
Ik wacht tot ze mij mee vragen, maar ze doen het niet.
'Mag ik mee?' Vraag ik schor.
Het blijft heel even stil. 'Nee sorry, daar hebben mijn ouders echt geen plek voor, het spijt me.' Zegt Aria. 'Sorry Valerie. Niks persoonlijks.'
Bitch. Stomme, stomme bitch.
'Kan ik hier wachten tot mijn ouders me komen halen?' Vraagt Stella zodra ze kamer in komt. 'Ik vond het ongezellig in de andere kamer.'
'Natuurlijk.' Zeg ik en ik klop op de stoel naast me. Stella is een trut, maar ik heb een nieuwe vriendin nodig en misschien is ze los wel leuk.
'Dankjewel.' Zegt Stella verlegen en ze gaat zitten. 'Ik was echt zo bang daarbinnen.'
Ik knik. 'Hm.'
'Jij niet dan?'
'Ik ook.' Zeg ik.
Stella kijkt me strak aan. 'Het spijt me dat ik niks deed toen ze je in de steek lieten.' Zegt ze. 'Ik vond het zielig, maar ik durfde niks te zeggen.'
'Het is oké.' Ik ben verbaasd dat ik dit zeg.

{Mackenzie}
'Kan je alles nog bewegen?' Vraagt de verpleger.
'Ja.' Zeg ik. 'Maar mijn arm doet pijn. Dat komt omdat ik viel bij het dringen om naar buiten te komen.'
De verpleger pakt mijn arm vast. 'Deze? Of je linker?'
'Linker.' Zeg ik.
'Kan je hem buigen en strekken?'
Voorzichtig beweeg ik mijn elleboog. 'Au.' Zucht ik. 'Ja, maar het doet pijn.'
De verpleger bekijkt mijn arm en drukt op een paar plekjes. Omdat ik au zeg zegt hij dat ik een foto moet laten maken. 'Want misschien is hij wel gebroken.' Zegt hij.
'Mag ik met haar mee naar binnen?' Vraagt Rebecca. 'Mackenzie is een beetje bang voor ziekenhuizen weet u?'
'Prima. Loop maar mee.'
'Blijf jij maar hier Brooke.' Zegt Rebecca tegen Brooke. 'Met een gescheurde enkelband kan je beter blijven zitten.'
Samen lopen we naar buiten.

{Courtney}
'Ik heb niks. Echt niet.' Zegt Sydney tegen de verpleegster. 'Ik wil gewoon naar huis. Kan dat? Naar huis?'
'Nee. Als je niks hebt moet je naar de agenten en vertellen wat je hebt gezien.' Zegt de vrouw. Ze is knorrig vandaag. Wat een chagrijnige bitch.
'Kan ik dan daarna naar huis?' Vraagt Sydney.
'Dat weet ik niet, ga nou maar naar buiten. Je staat een beetje in de weg.'
Sydney staat op. Normaal zouden we oogcontact zoeken en die chagrijnige belachelijk maken, maar ik zie dat Sydney daar geen behoefte aan heeft. Ze is moe en verdrietig. Ik ben ook moe. Ik wil ook haar huis. Ik wil in bed duiken en er niet meer uitkomen voor de komende 2 maanden.
Ik heb Axel niet meer gezien sinds we elkaar kwijtraakte onderweg naar buiten. Ik hoop dat alles goed met hem is. Als in de laatste minuten hem alsnog iets is overkomen ga ik huilen en kan ik waarschijnlijk nooit meer stoppen. Ik vind het al een wonder dat ik hier gewoon zit. Ik zie weer voor me hoe Alexis viel. Er was niet eens op haar gericht. Ze was gewoon een in de meute. Misschien maakt dat het nog erger. 

{Mira}
Isa zit tegen me aan gekropen. De agente kijkt ons vol medelijden aan. Voor ons op tafel staan twee plastic bekertjes met thee. Ik pak de thee. Hij is te heet. Ik brand mijn vingers. Isa snikt nog steeds hysterisch. Ze is kapot door Merli's dood. Er is geen zinnig woord uit haar te krijgen. Ik weet niet hoe ik haar ga vertellen dat ik ook van school af ga. Ik weet dat Isa niet weg kan. Ik voel me schuldig.
Ik neem een slokje thee. Ik brandt mijn tong. Er zit te veel suiker in. Hij is te zoet.
Isa pakt haar bekertje maar laat hem meteen vallen. Het warme water stroomt over de grond. 'S-sorry.' Zegt Isa trillerig tegen de agent.
'Geeft niks, dat ruimen we later wel weer op.' Zegt de agente. 'Kunnen jullie me vertellen wat jullie hebben gezien?'
'Een jongen genaamd Justin sloot ons op in de aula. Daarna schoot hij allemaal mensen neer.' Zeg ik direct.
'Kenden jullie Justin?'
'Ja, hij was de broer van iemand uit onze klas.' Zegt Isa zacht.
'Waren jullie close met die iemand?'
Isa zoekt mijn blik.
'Vroeger wel.' Zeg ik. 'Maar na Evi's dood niet meer.'
'En die iemand was Amber Olivera?'
Isa en ik knikken.
'Evi Christens was jullie vriendin toch?'
Ik knik.
'Gaven jullie Amber de schuld van Evi's dood?'
'Nee, waarom?' Vraagt Isa geschokt.
'Omdat haar adoptie zusje Evi had vermoord.' Zegt de vrouw alsof ze het gek vindt dat wij dat niet weten. 'We hebben haar een paar weken geleden opgepakt.'
Mijn ogen worden groot. 'Dat heeft niemand ons vertelt.' Snauw ik.
'Oh sorry.' Zegt de agente. 'Ik dacht dat, dat al naar buiten was gebracht.'
Isa en ik staren elkaar geschokt aan. Ambers adoptie zus heeft Evi vermoord en Justin heeft Romy en Merli vermoord. Gaat Amber ons vermoorden?