Together Strong

37

Vijf jaar later (in het echt deze keer)
Maud Miller, zestien jaar. Zit op school op Opportunity High Southside. (Southside betekent dat je thuis woont niet in een kamer)

{Maud}
Zodra ik Tess en Michael zie deins ik achteruit. Dit is wat Scarlett bedoelde. Dit is wat Scarlett verzweeg. Scarlett zei het niet om me te beschermen, maar het lijkt er allemaal niet toe te doen. Tess staat te bekken met Michael. Dat doe je niet als vriendin.
'Hey Maud.' Willow en Nova hangen tegen me aan. Willow is honderd procent dronken en ze lijkt Tess en Michael niet eens te zien. Nova ziet ze echter wel en ze laat haar drankje vallen. Het glas versplinterd op de vloer.
Precies op dat moment draaien Michael en Tess zich om. 
Nog voor ik iets heb gedaan of gezegd beseft Tess wat ze aan het doen is.
'O mijn god, Maud!' Zegt ze en ze duwt Michael van zich af. 'Maud...'
Ik luister niet. Het doet me pijn. Michael was van mij. Ik hou van Michael. Dit doe je niet als vriendin. Ik schud mijn hoofd en draai me om.
'Maud?' Willow snapt het duidelijk niet. 'Wat is er?'
Ik ruk me los en duw een paar mensen op zij, in een poging om weg te komen.
'Maud!' Hoor ik Tess roepen.
Ik voel de tranen omhoog komen en duw meer mensen aan de kant.
'Jeez, doe rustig.' Hoor ik iemand zeggen, maar het maakt geen indruk. Ik ren naar buiten. Er staan mensen dicht bij het zwembad, maar ik loop verder. Ik duw tegen het tuinhek en ik loop de straat op. Na zo'n honderd meter laat ik me op de stoep zakken.
De tranen beginnen te lopen.
Eventjes zit ik alleen, maar dan komt Nova naast me zitten.
'Gaat het?' Vraagt Nova en ze slaat haar armen om me heen. Ik denk dat Nova een beetje de lieve, zorgzame, peacemaker van de groep is. Nova staat altijd voor iedereen klaar, maar ik heb geen zin om te praten.
Willow gaat naast Nova zitten. 'Wat is er gebeurd? Waarom huil je?'
'Willow, please.' Kreunt Scarlett en ze laat zich naast Willow en Nova zakken. 'Kun je een keer in je leven eerst nadenken voordat je iets vraagt?'
Ik glimlach door mijn tranen heen, ook al wil ik dat helemaal niet.
Willow is ook lief en zorgzaam, maar soms is ze zo ontzettend lomp. Ze doet echt van die domme acties de je altijd in de problemen werken en Scarlett is heel protective over Nova, Tess, Willow en mij. Ze staat echt altijd voor ons klaar en ze zou iedereen willen uitschelden en in elkaar slaan voor ons. En stiekem, zouden wij het allemaal voor haar doen. Maar we laten het niet zo overduidelijk en agressief zijn als Scarlett.
'Wil je erover praten?' Vraagt Nova aan mij.
Ik haal m'n schouders op. 'Wat moet ik zeggen?' Vraag ik met trillende stem. 'Behalve dat Tess acts like a bitch en dat Michael een eikel is.'
Scarlett slaat een arm om mijn schouder. 'Is ze een bitch of doet ze alleen alsof?'
Ik haal m'n schouders op. 'Weet ik niet.' Zeg ik. Ik voel mezelf breken met het uitspreken van deze zin. De vriendschap tussen mij en Tess heeft nog nooit zo onzeker en gammel gevoeld.
Nova en Scarlett wisselen blikken. Ik weet dat zij het ook merken. Normaal, met iedere ruzie zou ik alsnog hebben gezegd dat Tess niet slecht en gemeen is. Ik zou Tess nooit gemeend een trut of bitch noemen. Soms gedraagt ze zich alleen alsof ze er een is. Alleen twijfel ik deze keer, of ik niet met iedere ruzie een stukje echte Tess heb gezien.
'Kunnen jullie me alleen laten alsjeblieft?' Vraag ik. Ik veeg een paar tranen van mijn wang. Ik weet zeker dat ik er verschrikkelijk uit zie.
'Als dat is wat je wilt...' zegt Scarlett. 'Bel me als er iets is.'
'Weet je het zeker? Het is je verjaardag.' Zegt Willow er doorheen. 'Je moet niet alleen zijn nu.'
'Sweet sixteen.' Mompel ik.
'Bel ons. Kom zo alsjeblieft weer naar binnen.' Zegt Nova. 'Moet ik Lara vragen of ze naar buiten komt?'
Alleen al bij het horen van Lara's naam wil ik huilen. Ik schud nee. 'Ik wil alleen zijn.'
Nova, Scarlett en Willow gaan weer naar binnen.
Zeker drie minuten heb ik de stilte en rust die ik nodig heb om na te denken.
'Maud...' zegt Tess dan opeens van achteren. 'Can we talk?'
Ik draai me naar haar om. 'Waarover? Over het feit dat jij m'n vriendje hebt gezoend op mijn eigen verjaardagsfeest? Wat valt er te zeggen Tess?'
Tess slaat haar ogen neer. 'Ik weet het.' Zegt ze met dikke stem. 'Ik weet hoe bagger ik ben in het zijn van een goede vriendin.'
Ik wil wegkijken, maar ik zie hoe erg het Tess raakt dat ik boos op haar ben.
'Ik wilde hem echt niet kussen Maud, je moet me geloven. Ik voelde me gewoon zo alleen en dronken, ik verloor gewoon controle en het gebeurde gewoon Maud.' Tess haalt raspend adem, alsof ze gaat stikken in haar tranen. 'Het is geen excuus, het is gewoon echt afschuwelijk wat ik heb gedaan.'
Ik draai weer weg van Tess. Ik wil zo graag boos op Tess zijn, gillen dat onze vriendschap over is, maar ik voel een onzeker gevoel in mijn hart. Ik wil onze vriendschap niet kwijt. Tess betekent te veel voor me.
'We hebben wel eens gezegd dat we nooit elkaar vriendjes mochten kussen.' Snikt Tess. 'En als we dat toch deden was onze vriendschap over. Weet je nog?'
Ik schrik. 'Dat wil ik niet.' Zeg ik geëmotioneerd. 'Nee Tess. Alsjeblieft.'
'Het spijt me zo. Ik ben echt de slechtste vriendin ooit.'
'Niet waar.' Ik trek Tess tegen me aan. 'Het geeft niet Tessy. Het geeft niks.' Diep van binnen weet ik dat ik lieg. Diep van binnen weet ik dat het dingen heeft veranderd, hoe graag ik het ook zou willen vergeven en vergeten.
'Sorry.' Fluistert Tess in mijn oor. 'Sorry, sorry, sorry. Ik zal het nooit meer doen Maud. Sorry.'

{Lara}
Mama zit naast me op bed. We mogen niet naar beneden omdat Mauds feestje aan de gang is. Mama's ogen zijn strak gericht op het boek in haar hand. Misschien is het maar goed ook, ik heb er al moeite mee om Maud beneden te zien huilen. Laat staan mama, haar hart zou breken.
Ik zie Tess en Maud praten. Ik zie hoe overstuur ze allebei zijn, ik heb zo'n idee wat zich daarnet heeft afgespeeld. Tess is niet zo te vertrouwen.
En opnieuw is Maud weer te aardig voor de wereld. Ik staar naar Maud en Tess. Ze zitten voor het huis en ik heb een prachtig uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam. Ik geloof heus wel dat Tess oprecht spijt heeft van haar kus met Michael, maar ik weet niet of ik het haar zou kunnen vergeven. Het is iets goeds van Maud. Iets wat ik niet heb.
Weer gaat m'n telefoon af. Ik negeer Sheila al drie dagen. Ik kan haar niet vergeven. Wat Sheila me heeft aangedaan doet zo'n pijn. De herinnering doet al pijn. Laat staan er aan herinnerd worden.
Opnieuw beleef ik het moment. Ze heeft gepolst of ik echt boos op haar zou zijn. Ik heb naar mijn mening duidelijk laten weten dat ik heel pissig zou zijn. Vrienden die geheimen door vertellen zijn slechte vrienden. Sheila is een slechte vriendin.
Rachel en Brittany willen dat ik Sheila vergeef, maar ik kan het niet. Ik wil het niet ook. Het was niet voor niks dat ik alleen Rachel, Brittany en Sheila mijn geheim vertelde. Het was niet de bedoeling dat een van hen het zou door lullen aan Olive en Natalie. Als het de bedoeling was dat die twee het zouden weten, had ik het hen zelf wel verteld.
Misschien ben ik nog bozer op Sheila omdat ze geen goede reden had om het te zeggen behalve het vernederen van mij.
Misschien dat ik daarom zo boos ben op Tess. Omdat ik weet hoe het is om verraden te worden.  Maud is en blijft mijn zus en ik denk dat ik haar moet beschermen, aangezien Maud te lief en naïef is om in te zien dat Tess het misschien zo weer een keer zou doen Als het haar uitkomt. Ik zie dat Tess en Maud naar binnen gaan. Ik ga Tess aanspreken, gewoon om even te laten weten dat ik voor Maud uitkijk en dat ze mijn zus geen pijn moet doen.

Ready? Set. Goooo🥰🥰