Together Strong

21

{Amber}
Ik voel hoe ook Miles zich op de grond laat zakken. 'Kende je haar?'
Ik knik terwijl ik naar Evi's levenloze lichaam blijf kijken.
'Wie is dit?'
'Dit is Evi.' Fluister ik. 'Evi is mijn beste vriendin.'
Miles trekt me tegen zich aan. De tranen rollen over mijn wangen. Een gevoel van onmacht overvalt me. Evi is dood en ik kan er helemaal niks aan doen.
'Sst.' Miles wiegt me heen en weer. 'Het is oké. Alles komt goed.'
'Het is helemaal niet oké!' Schreeuwt Milou overstuur. 'Hoe kan je dat zeggen? Evi ligt hier dood op de grond!' Ze richt zich op Romy die met grote ogen achter haar staat. 'Wat deed ze buiten Romy? Waarom hebben jullie haar alleen gelaten?' Het verwijt schemert door haar toon.
'Z-ze was niet lekker.' Zegt Romy zacht.
'Dus je laat haar alleen?' Milou's stem slaat over. 'Ik kan jullie niet geloven!'
'Dit is niet onze schuld!' Roept Isa emotioneel terug.
Milou doet haar mond een paar keer open en dicht en stormt dan weg.
Wij blijven doodstil achter.
'Ze bedoeld het niet zo.' Fluister ik. Mijn stem snijdt door de stilte maar had er net zo goed niet kunnen zijn, zo zacht.
Isa kijkt naar me en glimlacht trillerig, maar haar ogen worden naar Evi's lijk getrokken. Het is alsof er een knopje bij Isa wordt ingedrukt, Isa begint te huilen. Romy slaat haar armen om Isa heen en huilt ook.
Mira loopt achter Milou aan. Misschien om haar te kalmeren. Misschien om haar excuses aan te bieden. Misschien om haar juist uit te schelden. Ik vind het moeilijk om emotie in Mira's gezicht te vinden.
Ik kijk weer naar Evi. Mijn lieve, lieve Evi. De verstandigste van ons vriendengroepje. De gene die nooit ruzie met iemand had. Waarom heb ik ruzie met haar gehad vanavond? Onze vriendschap mag niet zo geëindigd zijn. Ik begin weer te huilen. Herinneringen schieten voorbij. Er zijn behalve die van vanavond geen slechte herinneringen met Evi. Zelfs toen ze zwanger bleek te zijn, zag ze de positieve kanten. Mijn lieve, ietsjes naïeve, super positieve Evi. Mijn zorgzame, verstandige, slimme vriendin.
Miles drukt me tegen zich aan. Ik sla mijn armen om hem heen en begin luid te snikken, alsof al het verdriet zich er in een keer uitperst. Het voelt alsof ik een trap op ben gelopen in het donker. Steeds een beetje verder en verder tot ik opeens naar beneden viel, omdat er geen treden meer waren. En het besef dat ze nooit meer terug komt is de klap op de betonnen vloer. Helemaal onderaan de trap. Ik schrik van een luid gejammer. Ik zie Jason. Hij kijkt met open mond naar zijn vriendin. Zijn gezicht verwringt zich en hij begint hard te huilen.
'Nee,' prevelt hij. 'Nee, nee, nee.' Hij begint met zijn vuisten op de vloer te slaan. 'Nee, godsamme!' Hij wordt gek. Hij doet zichzelf pijn!
Ik schuif op mijn knieën naar hem toe en omhels hem zo stevig dat hij zichzelf geen pijn kan doen zonder mij pijn te doen. 'Niet doen.' Fluister ik. 'Dat heeft Evi niet gewild.'
Jason begint luidruchtig te huilen in mijn armen. Ik huil ook in die van hem.
Ik zie Miles kijken. Ik geef hem een knikje. Miles schuift naar ons toe en omhelst mij en Jason. 'Het spijt me zo jongens.' Zegt hij zacht. 'Dit is zo fucking kut.'
Ik ben het normaal niet met hem eens als hij dat soort woorden gebruikt, maar ik knik. Dit is te groot voor woorden en misschien dat deze woorden nog het meest in de buurt komen.

{Justin}
Een kort berichtje van Amber. Een linkje. Onpersoonlijk. Hard. Het straalt weinig liefde uit. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
Met tegenzin en nieuwsgierigheid open ik de link.
Meisje (17) Amerika vermoord.
Gisteravond is een zwanger meisje van 17 jaar oud neergeschoten bij een plaatselijke discotheek. Het zou gaan over Evi Christens. Evi zou zo'n 10 minuten voor haar dood met haar vriendje Jason Olivera hebben gebeld, hij zou haar over een klein halfuurtje ophalen. Geen 5 minuten later klonken er schoten door de straten van het plaatselijke dorp en nog eens 5 minuten later werd de tiener gevonden. 
'Evi was de liefste, zorgzaamste en verstandigste die ik ken.' Aldus haar hevig geëmotioneerde vriendin Amber die binnen was op het moment van het incident. 'Als ik had geweten dat dit zou gebeuren zou ik niet naar binnen zijn gegaan. Ik snap echt niet dat iemand Evi pijn wil doen. Ze was super lief tegen iedereen, niemand haatte haar. Niemand.'  De politie doet nog onderzoek wie verantwoordelijk is voor Christens dood en wat het motief zou kunnen zijn.
Ik open de app met Amber. Is Evi dood?
Het duurt niet lang voordat Amber reageert. Ja.
Ik ga offline en staar voor me uit.

{Amber}
Het is doodstil in onze klas.
'Weet iedereen wat er is gebeurd met Evi?' Vraagt de lerares voorzichtig.
Ik slik krampachtig mijn tranen weg. Milou's hand vind de mijne terwijl we luisteren.
'Iedereen weet dat.' Zegt Sydney zacht.
'Nee. Ik weet het niet.' Zegt Alexis. 'Kan iemand het uitleggen?'
'Heb jij onder een steen geleefd?' Vraagt Mackenzie. 'Evi is dood, you idiot.'
Alexis lijkt te schrikken. 'Wat?' Vraagt ze terwijl ze wit wegtrekt.
'Ze is vermoord.' Vult Brooke aan. 'Gisteravond.'
'I-ik wist het echt niet.' Zegt Alexis zacht.
'Misschien moet je minder in je eigen leventje leven.' Zegt Rebecca geniepig.
Harper en Valerie knikken naar haar. 'Ja, niet alles draait om jou.'
Mevrouw Read klapt in haar handen. 'Meiden! Kappen nu.' Ze klinkt een beetje wanhopig, alsof ze gaat huilen. 'We zijn allemaal verdrietig en boos, maar het op elkaar afreageren heeft geen zin. Het is niet erg dat je het nog niet wist Alexis.'
Alexis knikt.
'Sydney, niet iedereen hoeft het te weten. Ga daar maar niet vanuit oké? En Mackenzie, dat kan wel wat aardiger he. Rebecca, ik vind dat je wel een beetje hard bent.' Ze werpt een blik op Harper en Valerie. 'Harper. Valerie.' Zegt ze waarschuwend.
Isa en Merli hangen huilend tegen elkaar aan.
'Isa. Merli. Willen jullie anders even een glaasje water halen?' Vraagt mevrouw Read. 'Romy, Mira, lopen jullie maar even mee.'
'Mogen wij ook even naar buiten?' Vraagt Milou. Ze wijst op zichzelf en mij.
'Natuurlijk Milou.' Zegt Mevrouw Read.
'Ha, mogen wij dat dan ook?' Vraagt Harper. 'Anders is het niet eerlijk.'
'Nee. Jullie waren niet bevriend met Evi. We gaan er even over praten als je het niet erg vindt.' Zegt mevrouw Read.
Samen met Milou loop ik weg. Ik heb zo geen zin om te praten of om überhaupt iets te doen. Ik wil gewoon in bed liggen en huilen.
'Hoe gaat het?' Vraagt Milou aan mij.
Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb me wel eens beter gevoeld.'
'Ik ook.' Zegt Milou.
We lopen samen naar de toiletten en drinken alle twee een beetje water. We zijn expres naar een andere toilet gelopen omdat we geen zin hebben om te kletsen met Merli en Isa.
'Ik kan niet geloven dat ze dood is.' Zegt Milou, haar stem kraakt.
Ik heb gewoon geen zin om te kletsen. Ik ben verdrietig, maar als ik iets zeg schiet ik misschien wel uit mijn slof, en ik wil niet boos doen tegen Milou. Ik wil niet boos doen tegen niemand, misschien gaat die persoon dan wel dood en dat is dan het laatste wat ik tegen die persoon heb gezegd. Zoals dat is gebeurd met Evi. Spijt en schuldgevoel steekt in mijn buik. De tranen rollen over mijn wangen.
'He, ik wilde je niet verdrietig maken.' Zegt ze zacht.
'Het is niet jouw schuld.' Mompel ik. 'Ik wil gewoon even alleen zijn. Ga jij terug naar de klas?'
Milou aarzelt even en knikt dan. 'Ja is goed. Ik zeg het wel tegen mevrouw Read.'
Ik bedank haar en kijk vermoeid in de spiegel. Mijn huid is bleek zoals het hoofd van Evi toen ik haar zag na het schot. Ik heb wallen en rode ogen en mijn haren hangen slap en pluizig langs mijn wagen. Evi zou me nu geknuffeld hebben. Evi zou me hebben getroost. Ik begin te snikken. In verhalen is het altijd zo dat het gebeurd in een dorpje waar iedereen elkaar kent, maar wij zijn in een grote anonieme stad. Iedereen kan dit hebben gedaan en ik ben bang. Wat als de gene die mij appte dit heeft veroorzaakt? Ik zak op de grond en huil. Het boeit me niks dat het er raar uit ziet. Ik ben wanhopig en wil janken tot ik me niet meer verdrietig voel. Ik huil en huil. Na een half uur voel ik dat het verdriet minder is geworden, maar dat de pijn en leegte is blijven zitten. Ik voel de vermoeidheid me overvallen en sta op. Ik strompel naar mijn kamer. Ik loop langs de deur van Evi's kamer. Ik wil meteen weer huilen. Ik loop mijn eigen kamer in en kruip onder de dekens. Mijn kussen wordt nat van de tranen maar het voelt toch fijn.
'Amber. Ben je daar?' Vraagt Miles.
'Ja.' Zeg ik zacht.
'Mag ik binnen komen?'
'Ja.'
Miles komt binnen en gaat op mijn bed zitten. 'You're okay?'
Ik schud nee. 'Nee.' Fluister ik.
Miles gaat naast me liggen. We liggen dicht tegen elkaar aan. Ik voel me veilig in de armen van mijn beste vriend.
Ik voel me veilig bij hem terwijl ik mijn beste vriendin mis.