Together Strong

30

{Axel}
Ik sla mijn armen om haar heen. Courtney snikt zachtjes. Ik wrijf over haar rug heen terwijl ik naar Amber en haar broer staar. Het lijkt wel een gruwelijk toneelstuk. De spotlights staan op Amber en Justin gericht. Amber ligt theatraal knock-out op het podium. Justin ziet eruit alsof hij ieder moment zijn solo kan starten. Het zal een emotionele en heftige solo worden met veel kwade uithalen. Iets buiten de spotlights ligt Jason dood te gaan. Hoewel dat zeer heftig is, heeft hij geen hoofdrol en ligt hij daarom net buiten het licht en krijgt hij maar weinig aandacht terwijl het uit het stuk wordt geschreven. Milou is een medespeelster. Ook geen grote, belangrijke rol, maar onmisbaar. Ze zit naast Jason en houdt zijn hand vast. De blik op haar gezicht is angstig, boos en verdrietig. Als dit echt een musical zou zijn geweest was ze goed gecast en lag er nog een wereld voor haar open in de toneel wereld. Om maar over Miles te zwijgen. Hij belt met de politie, terwijl hij zich verbijt. Hij wil vast en zeker iets doen, maar het is niet duidelijk wat. Hij straalt gemengde gevoelens uit. Anna en Cameron hebben hun armen om elkaar heengeslagen. Zij spelen het verliefde stelletje wat ondanks alle tegenslagen bij elkaar blijft tot de dood hen scheidt. Zij hebben een eigen verhaal die maar weinig wordt verteld in het grote stuk van Amber en Justin. Alle dode lichamen zijn maar poppen met enge make-up, en alle gillende, huilende mensen zijn slechts bijrolletjes met slechts een paar zinnen en/of figuranten. Courtney en ik zijn het publiek en we wachten tot het orkest de eerste tonen inzet zodat Justin kan gaan zingen. Maar er is geen orkest. Er komt geen muziek. Dit is helaas niet geacteerd, maar vreselijk echt.
Courtney en ik zitten hier echt te wachten tot we doodgaan.
'Ik ben zo bang.' Snikt Courtney. 'Ik wil zo graag naar huis.'
'He.' Ik wrijf over haar arm. 'Het komt allemaal wel goed. Het is zo afgelopen. Ik beloof het.' We zijn hier al zo lang. De politie moet komen. De politie moet ons redden. Ik moet mijn dromen waar maken. Ik moet van school af zodat ik kan beginnen aan mijn baan als regisseur. Alleen dan ben ik vrij. Alleen dan kan ik bepalen wat er met wie gebeurt. En als het aan mij ligt, kan Justin een heel eind opdonderen.

{Mackenzie}
God. Stella heeft mijn handen stevig vast. Haar vieze zweethanden stinken en ze stinkt uit haar bek. Misschien denk je dat, dat niks meer uitmaakt als je vriendin dood is gegaan, maar dat maakt nog even veel uit. Ik haat Stella.
Stella denkt echt dat ze knap en slim is en ze is een partijtje trots op haar geweldige broers en zussen die het allemaal zo ver schoppen! Maar Stella is gewoon de zoveelste van een rijke directeur die wel wat beters te doen heeft dan zijn kinderen opvoeden en ze daarom snel wegstuurt. Stella is de dochter van een man die gewoon met allemaal vrouwen ligt te wippen als hij tegen zijn vrouw zegt dat hij op zakenreis is en Stella's moeder is een domme trut die dat niet ziet. Misschien ziet ze het wel, maar laat ze het gewoon gebeuren omdat ze een golddigger is. Stella's familie lost gewoon alles op met geld, maar geloof me, deze keer kan die vader van haar niks doen met zijn geld, deze keer kan hij lekker oprotten met zijn stink geld.
Harper was ook zo'n verwend kreng. Ik kan nu wel doen alsof ik super verdrietig ben om Harpers dood, dat ben ik niet. Harper verpeste alleen maar altijd alles door die stomme Valerie overal bij te betrekken. Daarbij werd Harper bij alles voorgetrokken omdat haar vader onze hockeycoach is. Harper haalt betere cijfers dan de rest van de klas, puur omdat er met haar toets antwoorden wordt geknoeid. Die trut heeft het zelf tegen ons gezegd. Super oneerlijk. Harper mag ook met alle talent-wedstrijden meedoen, sport, zingen, dansen van alles. En ze kan het allemaal niet heel goed. Ook niet slecht. Maar ook niet goed genoeg om te winnen en dat doet ze altijd. Ze wint overal mee, ook al is ze helemaal niet zo getalenteerd. Ik ben niet jaloers of zo. Het is gewoon oneerlijk. Ik zeg alleen maar dat zij het van ons groepje het meest heeft verdiend om dood te gaan. Oké, na Valerie en Stella dan.
Brooke zit aan mijn andere kant. Brooke en Rebecca zijn tenminste mijn echte vriendinnen! Maar soms heb ik het idee dat mijn hoofd ze aardiger inbeeldt dan ze in werkelijkheid zijn.
Brooke is een vrolijk meisje en altijd super lief, maar sinds de scheiding van haar ouders heeft ze niet meer de glinstering in haar ogen die ze vroeger had als ze lachte. Haar glimlach verbitterde en het kost nu meer moeite om haar op te vrolijken als ze een slechte dag heeft.
Rebecca is de slimste van ons. Ze is een regelrechte nerd en kan heel slecht met stresssituaties om gaan. Zelfs een toets geldt als stresssituaties voor haar. Maar dat zijn ook echt de enige nadelen aan deze vriendinnen.
Brooke pakt mijn arm. 'Hoor jij dat ook?'
Ik kijk haar verward aan. 'Wat?'
'Ik hoor het ook.' Zegt Stella. 'Het lijken wel... sirenes.'
Mijn blik schiet naar het podium maar die rare Justin zit te veel in zijn eigen wereld. Hij merkt er niks van. Om mij heen komen meer mensen in beweging. Gewonden worden meegesleept naar de deuren van de aula.
'Kom mee.' Zegt Rebecca en we lopen met z'n vieren naar de deuren. Stella is meteen weer aan het janken. Ik zou haar willen slaan en roepen dat ze een stomme trut is en dat ze haar bek moet houden, dat ze me los moet laten en dat ze een eind moet op hoepelen, maar dan gaat ze nog harder huilen en daar heb ik geen zin in.
Ik zie Rebecca en Brooke zich ergeren en ik weet zeker dat als Stella hen had vast gehouden dat ze dan al lang een krab of duw had gekregen. Misschien dat ze daarom bij mij zit te snotteren. Ik wil niet dat ze denkt dat ik het wel pik.
'Hou nou eens op zeikwijf.' Snauw ik. 'Iedereen zit hier in dezelfde situatie als jij en je ziet bijna geen anderen huilen toch? Dat kan jij toch ook wel.'
Stella kijkt me als een geslagen hond aan.
'Brooke en Rebecca zitten toch ook niet met hun handen aan mij? Je moet mijn hand loslaten en me gewoon met rust laten.' Ik ruk mijn hand los en zet een paar stappen bij haar vandaan. Daarna pak ik toch weer haar pols vast. 'Daar staat een jongen met geweer. Als wij te veel lawaai maken vermoordt hij ons allemaal!' Sis ik in haar gezicht.
Stella trekt wit weg. Ze rukt haar arm los. 'Jij.. jij... ik wou dat jij was neergeschoten inplaats van Harper!' Daarna draait ze zich om en duwt ze een paar mensen aan de kant en baant ze zich een weg naar de andere kant van de zaal. 
Mijn mond is letterlijk open gevallen door Stella's woorden. Ik ben beledigd. Gekwetst. Het doet serieus pijn. Niet dat het me iets boeit wat Stella vindt maar.... het doet me pijn dat ze me dood wenst.
Rebecca pakt mijn hand om me te troosten. Op dat moment zwaaien de deuren open en rennen er politiemannen naar binnen.