Babysitting the CEO's Son [COMPLETED]

Kabanata 41

Kabanata 41

"Maligayang kaarawan sa'yo, nak," ani ni Mama sa kabilang linya.

I hate to admit it pero gusto kong umiyak at yakapin siya. Open ako kay Mama sa lahat ng problema ko. At ngayon ay may malaki akong problema... I fell inlove with the person who couldn't love me back.

Pinigilan ko ang aking paghagugol. I gulped my sobs and answered, "Thank you, Ma." Agad kong tinakpan ang bibig ko para pigilan ang paghagugol ko.

"Kailan ka uuwi? Marami na ang naghahanap sa'yo dito." May bakas ng lungkot ang boses nito.

Nilayo ko ang cellphone sa tenga ko kasabay  ng pagtulo ng luha ko. Suminghot muna ako bago nilapat pabalik ang cellphone sa aking tenga.

"B-baka..." I bit my lower lip. "Baka po sa hindi ako makauwi sa pasko. "

"Ano? Bakit?" Now worried is visible is laced on her voice.

"Para po madagdagan ang ipon ko. Huwag ka pong mag-alala, Ma." I make my voice cheerful.

"O siya, sige. Magsimba ka ngayon para pasalamatan ang Panginoon at binigyan ka niya ng pagkakataon na mabuhay sa mundong ito," aniya.

Otomatiko akong napangiti sa narinig ko kay Mama. "Opo ma. Babye, Ma. Love you."

Matapos naming mag-usap ni Mama, tinabi ko agad ang cellphone ko at nagpasyang maligo. Pupunta ako ng simbahan ngayong araw.

And happy to say... It's the ninth day of December. Today's my birthday kaya maagang tumawag sila Mama para batiin ako. At hanggang ngayon ay andito pa rin ako sa poder ng mga Montenegro.

Noong huling linggo ng Nobyembre ay pinigilan ako ni Ma'am Sandra. Sinabi niya rin ang sinabi ni Red na manatili muna ako dito hanggang sa matapos ang buwan ng Disyembre kaya sinunod ko na. Dagdag sweldo din 'yun, e.

Hindi ko rin inaasahan na sa sobrang bilis ng panahon, naging malapit kami ni Ms. Kelly. Inaamin kong masakit talaga. Ang makita ang taong minamahal mo na minamahal ang ibang tao at nagmamahal ng ibang tao. Pero anong magagawa ko? Isa lang naman akong sampid sa pamamahay sa ito. Sa buhay niya. From that then on, hindi na kami nag papansinan. I call him Sir Jared by now. Kami na rin nila ni Wenchie at Axel ang magkasama dahil nabalitaan niya ang sinabi ni Adam sa mga tao.

That I'm the King's real Queen.

Nang matapos akong maligo, naghanap agad ako ng damit sa kabinet. Kung sakaling aalis ako sa bahay sa ito, iiwanan ko ang mga damit na binili ni Ma'am Sandra. Nakakahiya kasi kung dadalhin ko pa.

"Natasha?" anang boses sa labas. Boses 'yun ni Emma.

"Bakit, Emma?" I answer back.

"May ipinadala si Sir Axel na damit. Suotin mo raw dahil aalis kayo."

Nagtataka naman akong tumungo sa pinto at pinihit ito pabukas habang hawak ng isa kong kamay ang tuwalyang nakatupi sa katawan ko.

Inabot ni Emma ang isang kulay maroon na dress at isang pares ng kumikinang na maroon stiletto. Wow. Mahal tong mga ganitong klase ng stiletto ah.

"Bakit daw? Saan kami pupunta?" gagad ko nang matanggap ang damit.

"Ewan." Nagkibit balikat ito at ngumiti. "Nga pala. Happy birthday."

Gulat ko siyang tinignan. "Paano mo nalaman?"

"Duh. Minsan ko na kayong marinig ni Manang Eda na nag-uusap. December 9 ngayon, 'di ba?"

Tumango ako bilang sagot.

"Pasensya na talaga kung wala akong regalo sa'yo." Hilaw itong ngumiti.