Κάνε με δική σου!

Όλοι είμαστε ξένοι

<Καλημέρα!> Είπα όταν είδα τον Φίλιπ στην κουζίνα με την αδερφή του να κάθεται στον πάγκο και να πίνει τον καφέ της. 

<Καλημέρα και σε εσένα!> Είπε ευδιάθετος.

Όταν με είδε η Κρίστιν μου έκλεισε το μάτι και εγώ της χαμογέλασα. Πήρα την καφετιέρα και μία κούπα για βάλω, καφέ όμως το χέρι της με σταμάτησε.

<Δεν κάνει για την κατάσταση σου> Είπε και εγώ έβαλα την καφετιέρα πίσω στην θέση της.

<Γνωρίζεστε?> Μας ρώτησε βγάζοντας από το τηγάνι τις τηγανίτες. 

<Ναι γνωριστήκαμε εχθές την νύχτα. Βλέπεις είχαμε και οι δύο κάποιες μικρές λιγούρες> Είπα γρήγορα προλαβαίνοντας την Κρίστιν.

<Ααα... ωραία! Μπορεί να σου δώσει πολλές συμβουλές για την εγκυμοσύνη. Αλήθεια ο μικρός που είναι Κρίστιν?>  Πήρε το πιάτο με τις τηγανίτες και τις έβαλε πάνω στο τραπέζι δείχνοντας με το χέρι του να καθίσουμε να φάμε. <Για εσένα έχω τσαγάκι!> Μου είπε δείχνοντας με με το δάχτυλο του> Η απάντηση που πήρε ήταν ένα θετικό νεύμα του κεφαλιού μου.

<Τον άφησα σε μία φίλη μου. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα φύγω> Είπε και κάθισε απέναντι μου.

<Μόνο για τόσο λίγο ήρθες?> Την ρώτησα και πήρα την κούπα με το τσάι που μου έφερε ο Φίλιπ. 

<Ναι ήρθα να δω τι κάνει ο Φίλιπ και τώρα θα επιστρέψω πίσω> Ήπιε από τον καφέ της και έβαλε μια τηγανίτα στο πιάτο της.

<Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Κρίστιν> Έτεινα το χέρι μου προς την μεριά της και κάναμε μια δυνατή χειραψία. <Εγώ πάω να ετοιμαστώ για να πάμε στην εταιρεία να τακτοποιήσουμε τα πράγματα> Είπα στον Φίλιπ και πήρα το πιρούνι με ένα κομμάτι τηγανίτας από τα χέρια του και το έφαγα.

                                                                      ***********************

<Λίζα είσαι σίγουρη για ότι θες να γίνει πριν ανοίξεις την πόρτα?> Με ρώτησε ο Φίλιπ και έκλεισε την μηχανή του αυτοκινήτου.

<Ναι Φίλιπ. Ξέρω τι θα ακολουθήσει σε λίγο, αλλά σε ενημερώνω ότι είμαι έτοιμη> Είπα και μόλις έβγαλα την ζώνη μου άνοιξα την πόρτα. 

Έπρεπε να είμαι ήρεμη. Δεν πρέπει να με ταράξει τίποτα που θα έκανε κακό στο μωρό. Θεέ μου γιατί σκάβω ξανά τον λάκκο μου. Άρχισα να περπατάω προς την είσοδο της εταιρείας και ο Φίλιπ ήρθε από δίπλα μου. Βαδίζαμε με τον ίδιο ρυθμό. Ο τρόπος που στεκόταν δίπλα μου μου έδινε δύναμη και αυτοπεποίθηση  για το κάθε βήμα που έκανα. Ήταν δίπλα μου σαν βράχος, έτοιμος να με προστατέψει από οποιοδήποτε σχόλιο χειρονομία που θα με έβλαπτε. Και εκείνη την στιγμή, ήταν που το μυαλό άρχισε να αμαρτάνει και να παραπονιέται γιατί να μην ήταν ο Τζον στην θέση του Φίλιπ.