Κάνε με δική σου!

Μόνοι μας

<Πάνε να πάρεις τα πράγματα μου. Έτσι και μπω μέσα θα την σκοτώσω> Χτύπησε από τα νεύρα του το καπό του αμαξιού.

<Πάρε τα κλειδιά από το σπίτι μου και θα έρθω κι εγώ. Μην κάνεις καμία βλακεία στον δρόμο!> Τον προειδοποίησα την ώρα που έπιανε τα κλειδιά στην κούφτα του. 

<Μείνε ήσυχος!> Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο αμάξι του.

Φυσικά και θα έτρεχε το ήξερα, αλλά σαν φίλος έπρεπε να του υπενθυμίσω και τους κινδύνους που έκρυβε η ταχύτητα. Τον είδα να πατάει τέρμα το γκάζι και να αφήνει την σκόνη να γεμίζει τον δρόμο. Πήγα στην πόρτα και την άνοιξα με τα κλειδιά του. Στην κατάσταση που θα ήταν σιγά μην σηκωνόταν να ανοίξει. 

<Λίζα?> Φώναξα χαμηλόφωνα καθώς άνοιγα την πόρτα για να ξέρει ποιος μπήκε μέσα στο σπίτι. Μέχρι να ανοίξω την πόρτα τέρμα δεν είχα πάρει ούτε είχα δει τίποτα, μόλις όμως ακούμπησε στον τοίχο βρήκα το σώμα της ξαπλωμένο στο πάτωμα και τα ρούχα τις να είναι ποτισμένα με αίμα. <Λίζα!> Φώναξα αυτή την φορά πιο δυνατά και έτρεξα πάνω της. Την γύρισα ανάσκελα και προσπαθούσα να την συνεφέρω όμως δεν αντιδρούσε, ούτε στα απαλά χτυπήματα στα μάγουλα, ούτε στην ένταση της φωνής μου.

Την σήκωσα στα χέρια μου και την έβγαλα από το σπίτι. Το κεφάλι της μετακινούταν ανεξέλγτα αριστερά και δεξιά. Την έβαλα στα πίσω καθίσματα του αμαξιού μου και γρήγορα μπήκα στην θέση του οδηγού. 

 Στον δρόμο έτρεχα με την μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορούσε το αμάξι. Προσπερνούσα αμάξια συνεχώς. Σε άλλους που μου κλείναν τον δρόμο τους έκανα νόημα αναβοσβήνοντας τα φώτα να κάνουν στην άκρη και να ανοίξουν δρόμο. Έπρεπε να πάω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο νοσοκομείο. Έριξα μια ματιά πίσω και το αίμα είχε άρχισει να λερώνει τα καθίσματα και να μην σταματά. Αιμοραγούσε χωρίς σταματημό και αυτό με έκανε να ανησυχό ακόμα περισσότερο. 

                                                           ***********************

Άνοιξα αδύναμα τα μάτια μου, μα το φως με έκανε να τα ξανακλείσω. Το φως ήταν πολύ δυνατό για τόση ώρα που είχα τα μάτια μου κλειστά. Αλήθεια γιατί είχε τόσο πολύ φως? Στο σπίτι δεν έχει τόσο φωτισμό ειδικά σήμερα που η μέρα ήταν συννεφιασμένη. Έβαλα το χέρι μου για να λιγοστέψω το φως που έπεφτε στα μάτια μου και μείωνε την όραση μου. Αρχικά επεξεργάστηκα το χέρι μου που ήταν τρυπημένο με σωληνάκια. Όταν άρχισα να προσαρμόζομαι στον φωτισμό απομάκρυνα το χέρι μου και άρχισα να κοιτάω τριγύρω μου. Το δωμάτιο ήταν λευκό. Δίπλα μου υπήρχε ένα μηχάνημα που έκανε ένα συνεχώμενο ρυθμικό μπιπ και από ότι συμπέρανα ήμουν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Σιγά σιγά άρχισα να θυμάμαι όλα όσα είχαν γίνει και για ποιον λόγο βρισκόμουν εδώ. Ο πάνικος δεν άργησε να με καταβάλει και σηκώθηκα ψάχνοντας τις απαντήσεις που ήθελε.