Κάνε με δική σου!

Μαλδίβες

<Λίζα!!!!> Ακούγεται η φωνή του σε όλο το σπίτι. <Ήρθα!!!>

<Καλώς τον!> Λέω ειρωνικά όσο πιο χαμηλόφωνα μπορώ και κατεβαίνω με την βαλίτσα στα χέρια.

<Είσαι κιόλας έτοιμη?> Με ρωτά και πήρε την βαλίτσα από τα χέρια μου.

<Ναι μέσα σε μισή ώρα τα είχα ετοιμάσει!>

<Έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται να πάρεις και πολλά ρούχα μαζί σου> Και άφησε την βαλίτσα δίπλα στην πόρτα.

<Γιατί?> Τον ρωτάω και βάζω μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αφτί.

<Διότι αγάπη μου...> Κάνει μία παύση και με δύο βήματα του έχει φτάσει μπροστά μου. <Δεν θα τα χρειαστείς> Ψιθύρισε στο αφτί μου και με έκανε στην άκρη για να ανέβει τις σκάλες.

<Χα νομίζεις!> Του φώναξα και εκείνος γύρισε να με κοιτάξει με το βλέμμα του άρχοντα.

<Άλλος κάνει κουμάντο!>

<Ναι όχι όμως όταν είμαι στις γυναικείες ημέρες μου> Και αμέσως κοκάλωσε.

<Τι???>

<Τι να κάνω εσύ με τους γονείς μου κανονίσατε την ημερομηνία του γάμου, εμένα δεν με ρωτήσατε καθόλου!> Του είπα με πονηρό χαμόγελο.

<Δεν πειράζει θα το φτιάξουμε το θεματάκι σου> Είπε και μου έκλεισε το μάτι. <Σε ένα εικοσάλεπτο θα φύγουμε να ξες> Φώναξε καθώς έφτανε στο υπνοδωμάτιο.

<Εντάξει!!!> Τσίριξα και εγώ για να με ακούσει.

Να δω τώρα τι θα κάνω για να δείξω ότι είμαι αδιάθετη! Φώναξε η μικρή φωνούλα μέσα μου. Έτσι και αρχίζω να τον κατηγορώ και να νευριάζω με το παραμικρό τον έχω ικανό να μου κλείσει το στόμα μέχρι να φτάσουμε. Θα πάρω πολλές σοκολάτες μαζί μου και δεν θα σταματήσω να τρώω. Βέβαια όμως δεν είναι λύση αυτό. Αχ θεέ μου τι θα κάνω!

Άρχισα να ψάχνω σε όλα τα ντουλάπια της κουζίνας για σοκολάτα, όμως πουθενά δεν υπήρχε τίποτα. Που στο καλό τις είχε βάλει!

<Τζον!!!!!> Φώναξα από τις σκάλες καθώς τις ανέβαινα για να πάω στο υπνοδωμάτιο.

Δεν πήρα καμία απάντηση και φώναξα πιο δυνατά όμως πάλι δεν άκουσα τίποτα. Τι στο καλό έπαθε τώρα?

<Τζον τα νεύρα μου γιατί δεν απαντάς!> Φώναξα για ακόμα μία φορά με την τσιριχτή μου φωνή ανοίγοντας την πόρτα. <Τζόνν...!!!> Και πάλι τα χέρια μου μπήκαν μπροστά στο πρόσωπο μου.