Κάνε με δική σου!

Αυτό θα το δούμε!

Και να η στιγμή που ακούς τα δευτερόλεπτα να περνάνε αργά και βασανίστηκα και δεν κάνεις τίποτα. Από την στιγμή που το χέρι του είχε αφήσει τον ώμο μου είχα κοκαλώσει με το βλέμμα μου κολλημένο στο ξύλινο τραπέζι. Τα παιδιά περίμεναν μια απάντηση, αλλά αυτή η απάντηση που ήθελα να δώσω θα τους απομάκρυνε από εμένα. 

<Λίζααα?> Άκουσα τον Ντέρεκ από δίπλα μου. Δεν μιλούσε κανένας πλέον μόνο η δικιά του φωνή που με ρωτούσε αν είμαι καλά. Δεν ήθελα να δω τα πρόσωπα των παιδιών, ειδικά όταν θα τους ελεγά ότι είναι άντρας μου. Θα με κοιτούσαν σαν εξωγήινο που μόλις κατέβηκε από τον Άρη. 

<Τον λογαριασμό παρακαλώ!> Φώναξε ο Κρίστοφερ.

<Γιατί?> Ρώτησε χαμηλόφωνα ο Ρότζερ, αλλά ήμουν ακριβώς δίπλα του για να τον ακούσω.

<Δεν την βλέπεις πως είναι!> Γρύλισε αλλά χαμηλόφωνα κι αυτός.

<Μια χαρά είμαι> Είπα και σήκωσα το κεφάλι μου. <Είναι ο άντρας μου. Και πριν πείτε οτιδήποτε!> Πρόλαβα να τους πω πριν αρχίσουν να μου κάνουν ερωτήσεις. <Είμαστε σε διάσταση και η ιστορία είναι πολύ μπλεγμένη, οπότε θα παρακαλούσα να συνεχίσουμε να πίνουμε ήρεμα τον χυμό μας> Τελείωσα και πήρα το ποτήρι με τον φυσικό χυμό και ρούφηξα από το καλαμάκι μια μεγάλη ρουφηξιά.

<Μάθατε ότι η Κλάρα πήγε με τον Λίαμ?> Είπε ο Ντέρεκ μόλις τελείωσα για να αλλάξει το θέμα συζήτησης και τα παιδιά να μην μου κάνουν ερωτήσεις. 

Βλέποντας τους πριν, κάποιος θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι είναι μια παρέα ανώριμων που μαλώνουν για χαζά πράγματα, όμως αυτήν την στιγμή έδειξαν εντελώς το αντίθετο. Αμέσως ακολούθησαν το θέμα συζήτησης που άνοιξε ο Ντέρεκ και προσπέρασαν τα προηγούμενα γεγονότα σαν να μην έγιναν ποτέ. 

Ίσως σε αυτόυς να ήρθε πάλι το χαμόγελο στα χείλη, αλλά σε εμένα δεν μπορούσε. Ακόμα και στις φιλίες μου ήταν εμπόδιο. Όπου και να πήγαινα αυτός ο γάμος θα με ακολουθούσε ήθελα δεν ήθελα. Μετά από μία ώρα προσποίησης ότι είμαι καλά χαιρέτησα τα παιδιά και βγήκα από το μαγαζί για να πάρω ταξί για το σπίτι.

<Λίζα> Άκουσα το κουδουνάκι της πόρτας του μαγαζιού και γύρισα προς την μεριά του Ντέρεκ. <Θες να σε πάω? Γιατί δεν περνάνε και πολύ συχνά ταξί από αυτόν τον δρόμο> Ήρθε δίπλα μου και είδα τα κλειδιά του αμαξιού του που τα κρατούσε σφιχτά στο χέρι του.

<Ντέρεκ δεν θέλω να σε βάζω σε κόπο τώρα. Κάποια στιγμή θα περάσει ένα...> Με διέκοψε και μου είπε να τον ακολουθήσω.