"ေနဖမ္းစားေသာ လမင္း"
၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀၀
အပိုင္း(၁၁)
--------------
"အခုလို ကူညီတာေက်းဇူးတင္ •••တင္"
"ငါ့ဆီကထြက္ေျပးဖို႕ျကံစည္ေနတာေပါ့ ခ်စ္ခြန္းညံ"
ညံ့ေျခလွမ္းေတြ ေနာက္ဆုတ္မိေနျပီ။
မီးထေတာက္မတတ္မ်က္လံုးေတြ။လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာျမင္ေနရင္သည့္ မ်က္နာက ရက္စက္မူေတြစတင္ေတာ့မည့္ပံုနယ္ တင္းမာခက္ထန္ေနလ်ွက္။
"ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ား ဒင္နာသြားမယ္ဆို"
"အဟားဟား။သိပ္အံ့ျသသြားသလား။မင္းကိုအစထဲကသတိေပးထားတယ္။ေန႕ေတာင္မကူးေသးဘူး။မင္းခ်ိဳးေဖာက္တယ္။အဲ့ဒိထြက္ေျပးခ်င္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြ။ေတြ႕ျကေသးတာေပါ့။"
အလန္႕တျကား ေနာက္လွည့္ေျပးေသာ္လဲ မမွီေတာ့။ညံလက္တစ္ဖက္ကေနေဆာင့္ဆြဲကာ ညံ့ကိုပခံုးေပၚထမ္းသြား၏။သူေက်ာျပင္ကို ထုနက္ရင္းအကူညီရလိုရျငား ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လဲ လမ္းမထက္၌ သူတို႕နစ္ဦီးကလြဲ၍ မည္သူမွမျမင္။
"သူေဌး"
"ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာတက္လုပ္တာလဲ။"
ျခံေစာင့္မ်ားမွာလဲ မ်က္နာအပ်က္ပ်က္။ညံ့ကိုသာလက္ညိွဳးထိုးျကတာ
'သူခိုင္းလို႕ သူေဌးအခန္းမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကိုျမတ္မင္းကို အခန္းျပန္ပို႕ေပးတာ။"
"ဟုတ္ျပီ။ေနာက္ကို သူဘာလုပ္ခိုင္းခိုင္း မလုပ္ေပးျကနဲ႕။ကိုယ့္တာဝန္သာကိုယ္လုပ္ေန။ျကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ခ်စ္ခြန္းညံ သိပ္ကိုဥာဏ္ေျပးေနတယ္ဟုတ္လား။အဲ့ဒိဥာဏ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထက္မလဲငါစမ္းျကည့္တာေပါ့"
သူအခန္းထဲအေရာက္ ညံ့ကိုအိပ္ရာထက္ပစ္ခ်ကာ တံခါးပိတ္လိုက္၏။
ညံ ခ်က္ခ်င္းအခန္းေထာင့္မွ ပန္းအိုးယူလိုက္ကာ
"ခင္ဗ်ား ေရွ႕တိုးမလာနဲ႕ေနာ္။ကြ်န္ေတာ္ ရိုက္မွာေနာ္။"
"ဟုတ္လား။လုပ္ရဲရင္လုပ္ျကည့္ေလ။"
တျဖည္းျဖည္းနင့္အေရွ႕တိုးလာေသာ သူ႕ကို ညံေျကာက္လာ၏။
ညံဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ေသခ်ာတယ္ သူညံ့ကိုအလြတ္ေပးမွာမဟုတ္ဘုူး။
