"ေနဖမ္းစားေသာ လမင္း"
•••••••••••••••••••••••••••
အပိုင္း(၃၅)
×××××××××
"ရန္ကုန္ေလဆိပ္သို႕ ဆင္းသက္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါ၍းးး"
ေလယာဥ္မွေျကညာသံဆက္မနားေထာင္ေတာ့။
မိမိဘာသာပင္ ေျပေလ်ာ့ေနေသာအက်ီကိုအနည္းငယ္ျပန္ျပင္ဆင္ကာ မ်က္မွန္တပ္လိုက္ျပီးအသင့္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"ဟူးးးး"
သံုးနစ္ခန္ံ႕ကင္းကြာေနေသာ ျမန္မာ့ေလကိုျပန္လည္ရူရိူက္ရသည့္ခံစားခ်က္။
ေနြးေထြးေက်နပ္မူရွိေနသလိုပင္။
ေလဆိပ္အေဆာက္အအံုထဲအေရာက္ မ်ားျပားလွေသာ လူအမ်ားျကား တစ္ခ်က္ေဝ့ဝဲျကည့္လိုက္သည္။
အမ်ားျကားထဲ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကိုစမတ္က်က်ဝတ္ထားကာ မ်က္မွန္အနက္တပ္ထားသည့္ သူရဲ့ျမင့္မားထည္ဝါမူေအာက္ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ေငးျကည့္သြားျက၏။
"သူေဌး ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာ"
လူျကားထဲမွ ဝန္ထမ္းနစ္ဦီးနင့္အတူ
တိုးထြက္လာသည့္ျမတ္မင္း။နူတ္ကထုတ္ေျပာစရာမလ္္ိုေအာင္ အလိုက္တသိျဖင့္အိတ္မ်ားသယ္ေဆာင္သြားျကသည္။
ကားထဲေရာက္သည္အထိစကားမဆိုမိ။
ကားေလးသည္ ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြာလာေသာအခါမွပင္
"ဒီမွာ အားလံုးအဆင္ေျပသလား"
"ဟုတ္ကဲ့။ျပသနာမရွိပါဘူး။သူေဌးလဲ တည္ျငိမ္ရင့္က်က္ေနျပီထင္ပါတယ္"
"အဟင္း။ဒီလိုပါပဲကြာ။လံုးဝျကီးေတာ့အရွင္းမဟုတ္ပါဘူး"
'အခု ဘယ္က္ိုသြားမလဲ။သူေဌးအိမ္လား။အန္ကယ့္အိမ္လား။အိမ္မွာေတာ့ သူေဌးအကို ကိုေလးေနျဖိဳးခန္႕ေရာက္ေနပါတယ္။"
"အိမ္ကိုပဲေမာင္းလိုက္ပါ။မငိး ဟိုအခန္းကိူေရာ"
"သူေဌးရွိစဥ္ကအတိုင္းပါပဲ။သန္႕ရွင္းထားပါတယ္"
ယခုအခ်ိန္ မည္သူနင့္မ်ွမေတြ႕ခ်င္ေသး။လုပ္စရာရွိေနေသးသည္မဟုတ္ပါလား။
မိမိဘဝထဲမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေသာခ်စ္ခြန္းညံ။
ရန္ကုန္ျမစ္၌လူေသအေလာင္းေပၚ၍သြားအျကည့္။
သူရင္ဘတ္ထဲမီးေတာင္ေပါက္ကြဲသြားသလိုပင္။အေလာင္းကအဝတ္အစား။လက္သူျကြယ္ကလက္စြပ္ေလး။
ပိုင္စိုးခန္႕၏ဘဝကိုအေမွာင္က်သြားေစခဲ့ေသာျမင္ကြင္းပါေပ။
ေသာကေတြမ်ားလြန္းကာ အလုပ္မလုပ္နိုင္။
စိတ္ေရာဂါပငိျဖစ္ခ်င္လာေသာသု႕ကိုေဖေဖနင့္ကိုကိုက နိုင္ငံျခားျပန္ပို႕ထားလိုက္ျကရာမွ ယခုမွျမန္မာျပည္ကိုျပန္လည္ေျခခ်ျခင္းျဖစ္သည္။
ျပန္မေတြးရဲ မေတြးဝံ႕ေသာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားပါေလ။
