BULUTLAR DA AĞLAR

ALTMIŞ İKİNCİ BÖLÜM: "KUKLA"

Bölüm şarkısı;

TRUE - Sincerely [Violet Evergarden Açılış Şarkısı]

Beraber eve döndüğümüzde, Ulaş ile kapının önünde durmuş birbirimize bakıyorduk. Ellerimi avuçlarına almış, karşımda dikilirken güzel yeşil gözleri benim lav dolu gözlerimde geziniyordu. Uzun parmakları elimi okşarken hafifçe gülümsedi. "Yarın bir planın yok değil mi?"

"Neden soruyorsun?" Kaşlarımı kaldırdığımda sol elimi kendisine doğru çekti ve yavaşça öptü.

"Birlikte bir şeyler yaparız diye düşünmüştüm."

Elimi öptüğünde kalbim titredi. "Beni randevuya mı çıkarmayı teklif ediyorsun?"

"Sanırım şuanda tam onu yapıyorum. Ama bak," dedi kaşlarını çatarak. Diğer elimi de kaldırdı ve kendi boynuna doğru kaldırıp kürek kemikleri üzerine yerleştirdi. Hemen ardından da kollarını belime sardı. "dışarı çıktığımızda daha ilk randevumuzdan benim dikime gitmeyeceksin. Ben öderim, dersem kabul edeceksin."

"Öyle yapacağımı nereden çıkardın? Sözünü dinleyeceğimi?" Gülümseyerek ona bakındım. Kesinlikle bir yere oturduğumuzda hesabın hepsini ona ödetmezdim, bunu biliyordu. Çalışıyor olmasının bir sebebi vardı, bunu da biliyordu. Her şeyi kendisi ödemeye kalkarsa asla parayı denkleştiremezdi.

"Erkek arkadaşının sözünü dinlersin diye düşünmüştüm." dediğinde, cilveli bir şekilde güldüm.

"Ben kimsenin sözünü dinlemem!"

"Ama ben kimse değilim. Senin erkek arkadaşınım." dedi nazlanarak. "Diğerlerinden daha çok ayrıcalığımın olması gerektiğini düşünüyorum. Yoksa erkek arkadaşın değil miyim?" Kaşlarını kaldırıp beni tartar gibi bakındığında uzandım ve yanaklarını sıktım.

"Öylesin. Sen benim dostum, sırdaşım ve sevgilimsin. Kalbimdeki bütün ayrıcalıklara sahipsin." Dünyaları almışımda kucağına koymuşum gibi öpmek için uzandığında geri çekildim. "Her şeyi senin ödemene izin vermem yine de."

"Buna tamamen dolandırıcılık denir." dedi kaşlarını çatarak. Belimdeki ellerini sırtıma doğru hareket ettirdi.

"Dolandırıcılık değil, unuttun mu, Fatih'in hayalini gerçekleştirmemiz gerekiyor." İmalı bir şekilde gözlerine baktığımda tek kaşını kaldırdı.

"Gerçekleştirmemiz, derken?"

"Tabii ki sana yardım edeceğim." dedim aksi mümkün değilmiş gibi. Sorması bile garipti, başka türlüsü düşünülemezdi bile. "Tek başına bunların üstünden kalkamazsın. Yardımıma ihtiyacın var."

"Benim gerçekleştirmek istediğim hayalim yüzünden okulunu boşlamana izin vermem. Kesinlikle olmaz." dedi kollarını çekerek.

Bunun üzerine kaşlarımı çattım. Bende onun boynundaki kollarımı çektim. "Neden böyle konuşuyorsun şimdi?"

"Neden mi böyle konuşuyorum?" Sözlerimi tekrar ettiğinde elini sinirli bir şekilde ensesine götürdü. "Çünkü para biriktirmek için okulu astım ben. Bunu en iyi sen biliyorsun. Okulla işi aynı anda götürebilmek için kıçımı yırtıyorum."

"Bunun için yardım etmek istiyorum zaten. Daha fazla yorulma diye." Elini tutmak için uzandım ama bu sefer kendisini iyice geri çekti. Gözleri alevler içinde yanan yapraklara benziyordu.