KAYIP İZ

YEŞİL KUSMAK.

Burası benim gezegenimdi.
Neden hiç kimse yoktu?
Aroraya, babam Mahri, Assin...
Bilgelerin hiç biri yoktu. Sadece boşluk vardı.
Sessizlik vardı.
Korkuyordum.

"Kimse yok mu?" Diye bağırmaya başladım.

Yoktu, kimse yoktu.
Annem Samra, görünmez bir şekilde karşıma çıkıyordu.

"Nerrisa! Sen benim kızım değilsin" dedi.

O kadar üzgün bakıyordu ki onun haline acıyordum. Bakımsız bir haldeydi. Ben onu hiç bu kadar yıkılmış bir şekilde görmemiştim.

"Sen ne diyorsun anne?"dedim.

Şaşkındım. Gözlerinden yaşlar hiç durmadan akıyordu. O kadar yorgun gözüküyordu ki o gözyaşlarını bile silemiyordu.
Yere çömelip:

"Senin annen Aroraya!"dedi.

"SENİN ANNEN ARORAYA!"diye bağırmaya başladı.

Âdeta Haykırıyordu.
İşaret parmağını kaldırdı ve
Aroraya'yı işaret etti.

Onu yeni farketmiştim.

Aroraya Gözyaşlarıyla Samraya bakıyordu.

"SAMRA! SUS ARTIK. O SENİN KIZIN"diye karşılık verdi.

Sonra bana baktı.

"Nerrisa, sen onun kızısın." dedi.

Sesi titriyordu. Etrafımızda sisli bir hava hakimdi. Birbirimizi göremiyorduk Ama Var olduğumuzu biliyorduk.
Ben ikisinide dinlemiyordum. Dedikleri şeyler umrumda bile değildi. İçimde çok farklı bir duygu vardı. Bu duygu neydi bilmiyordum ama sanki benim yıkılış sebebimdi. Beni herkesten koparmış gibiydi. Ben vardım, ama gözükmüyordum. Aynı bu sisli hava gibiydim. Bir Ayna karşıma çıkıyordu. Kendime baktığımda , ikisinden  daha çok  kötü görünüyordum.
Bu ben miydim? Gözüm morarmıştı. umutsuzca kendime bakıyordum. yıkılmış bir vaziyeteydim. Saçlarım açık bir haldeydi. Ama bir dakika kısaydı! Saç rengim lacivert olmuştu. Yüzüm çok üzgündü. Bana böyle ne olmuştu. Kendime sadece bakıyordum.
Ve...ve
O baktığım ayna paramparça oluyordu.

"Ha..hhayırrr!" Diye Çığlık atım ayna üstüme gelmiş gibiydi...

Yatağımdan kalkarken şaşkınca etrafıma bakıyordum.

Hâlâ kalbim çok hızlı atıyordu. Bu da göğsümün kalkmasına neden oluyordu.
Ayna parçları üzerime geliyordu.
Bu çok korkunçtu. Sanki rüya değilde gerçekti.

Evin sert bir şekilde kapıyı açtı.
"Nerrisa, iyi misin?"dedi.
Oldukça sesi endişeli gözüküyordu.
Bu kızda bıkmadı "İyi misin?" Demekten.

nefes nefeseydim. Zor nefes alabiliyordum.

Kendime gelmeye çalıştım. Evinin yanıma geldiğini daha yeni fark ettim. Korkmuşa benziyordu.
"İyi ii..yiyim" dedim. Sesim çok kısık çıkmıştı.
"ben sana bir bardak su getireyim"deyip. Ayağa kalktı.

Derin derin nefes al. Yok bir şey sadece aptal bir rüyaydı. Evet..evet çok güzel. Böyle sakin olmaya çalış.

Kendime morel vermeye çalışıyordum.