KAYIP İZ

ÖLÜMÜ İSTEMEK.

YAMAN YÜCELDEN...

Bazı anılarımız vardır. çok güzeldir, asla zihnimizde unutamadığımız, ruhumuza iyi gelen anılar!

Ben, Hep Annemi düşünüyordum. Kıyamadığım meleğimdi.

Anne Bana yakınsın. ama yoksun.
Bu ne kadar acı biliyor musun?

Kendi içimde âdeta
Savaşıyordum. Ama benim içim  savaşmaktan yorulduğumu bilmiyordu.

O kadar acı çektim ki kendimi unutum.

Annem deliydi, deli!
Ölmemişti ama ölmekten beterdi.
Keşke ölseydi.

Kim isterdi annesinin ölmesini.

Ben isterdim, ben!

O zaman yanına gideceğim bir mezarlığı olurdu.

anne, küçük oğlun özledi seni.
Yanına gelemiyor çünkü: ona zarar veriyorsun.

İyileşemiyorsun.
Yavaş yavaş ölümünü izliyoruz. Yanına geldim. Bana, katil dedin.

Nasıl kardeşime kıyardım anne?
Bana hiç mi güvenmedin?
Beni çok kırdın.

Peki ya abime ne demeli? ben yok olmuşken neden beni daha çok yok etti.

Anne, abimle birlikte bir elma olmaktan çoktan koptuk.

"Yaman, yaman oğlum"
Annemin sesiyle ona baktım.
"Ne oldu anne"dedim.
Yanıma geldi başıma bir öpücük kondurdu.

"Elindeki elmayı bana verir misin?"dedi.

"Tabi annecim al"dedim.
Annem, elline bir bıçak alıp, bana döndü.

"Yamanım, takip et beni"

annem ellindeki o  bıçakla ne yapacaktı? Peşinden gittim.

Abim tunç masada tek başına oturuyordu.

Annem, ikimize de bakıyordu.
"Oğuluşlarım, bu ellimdeki tek elmayı görüyor musunuz?"

İkimizde annemi izliyorduk
ve evet dedik. Annem devam etti.

"Kavga ettiniz, niçin peki bir oyuncak araba için değil mi?"

"Ama anne onu bana babam doğum günümde almıştı. benim için değerli." tunç böyle deyince bende hemen lafa girdim.
"Ama anne sadece biraz oynayıp verecektim" dedim.

Annem, ikimizin yanına geldi.
"Bakın çocuklarım, burada kimse haklı değil, haksızda değil. Tunç, oyuncaklarını paylaşabilirsin. O senin kardeşin. Bu oyuncağı istesen yine baban alır. Ama kardeşine kızdığın için kırılan kalbini onaramazsın. Düzeltirsin ama izi kalır yavrum..."

Tunç, üzgünce anneme baktı.
"Hakklısın anne"dedi.

Annem, sonra bana döndü.
"Şimdi yaman sana gelicek olursam  sende hatalısın eğer abin izin vermediyse eşyasına izinsiz bir şekilde ellemen çok yanlış bir davranış...mesela senin çok sevdiğin bir eşyan var ve sen onun kimsenin ellemesini istemiyorsun.
Biride gizlice gidip ellerse kızmazmısın.. kızarsın, öfkelenirsin aynı abin gibi değil mi?

Annem haklıydı galiba kendimi abimin yerine koyunca gerçekten öfkesini haklı buldum.

"Doğru söylüyorsun"dedim.
Sonra abime döndüm.
"Özür dilerim" dedim sonra gidip sarıldım. abimde bana sarıldı.
"Bu kadar tepki vermemeliydim. O sadece bir oyuncak ama sen benim kardeşimsin...gidip oynayabilirsin" dedi.

Annem bizi alkışladı.
"Afferin size... bu arada çocuklar şu ellimdeki elmaya iyi bakın"

Annem: bıçakla, elmayı ikiye bölmüştü.

Bir parçasını abime diğer parçasını da bana vermişti.

"İkiniz bu elma gibisiniz. yaman, senin bir parçan olmazsa, tunç olmaz. tunç, senin bir parçan olmazsa yaman olmaz."

Bu anı Zihnimde kalmıştı ve birtürlü gitmiyordu.
Ruhuma iyi gelmiyordu, tam tersine acı veriyordu.

Bizim artık bir ailemiz yoktu. biz ailecek yok olduk. Her parçamız ayrı yerde.

Annemin delirdiği günden sonra bizde aile diye bir şey kalmadı. Zor zamanlar geçirdik. Bana En büyük desteği abim dediğim piç vermişti.
Sonra...Sonra
Sevdiğim kıza tecavüz etti.

Acı değil bu yok oluşumdu.
Neden! neden? yaptı bunu bana.
Acı çektiğim yetmezmiş gibi beni neden yaktı...

Ben Her şeyi yalnız yaşadım.
Kimse yanımda değildi.

Sadece Bahar  yanımdaydı. Ama artık o da yoktu. Az kaldı sevgilim, bende seninle birlikte ölümü tadacağım.

Hayat boştu gözümde.
Kimseyi görmüyordum, takmıyordum. Ben kendi başıma yıkıldım.

Tanrıya olan inancımı yok ettim.
Ve kararım ölümdü!

Bu acı bitmeliydi, caddenin ortasında geçen insanları izledim.

Son defa...

Adımlarımı arabama doğru götürdüm. Ölseydim babam yıkılır mıydı? Ya da tunç vicdan azabı çeker miydi?

Dalgındım hemde çok sonra bir bedene çarptım.

"Ah burnum gitti" diye bir ses işitim.

Anlayamadığım bir şekilde, bu Kız hemen yanımdan  hızlı bir şekilde  uzaklaşıp gitti...

elektiriğe çarpmış gibi uzaklaştı. Ben sadece onu izledim.

Beni takmadan nasıl yoluna devam edebilirdi?

Ben bir şey söylemeden nasıl giderdi?

Tişörtüme baktım.
Kan vardı.

Lanet olsun!

Ben ölüme bu kanla gidemezdim. Başkasının kanı ölecek bedenime bulaşmamalıydı.

Ölüm için sadece benim kanım olacaktı.

Arabaya binip eve doğru gittim.

Bu tişörten biran önce kurtulmalıydım.
....

Desenize yaman yüceli nerrisa kurtarmış..

Belkide bu bir tesadüf değildir?

Her şey olabilir..

Yamanın acıları çoktu üzülen var mı??