KAYIP İZ

SAVAŞ BAŞLASIN!

Yaman bana karşı öfkeliydi.
Onu abisiyle zorla buluşturmuştum. Hepsi onun içindi. Ama o bunu anlamıyordu. Ne güzel Ben nerrisa palla!
Yamanın kinini kazanmıştım.

Ben tam evden çıkıcakken evinde kendi evinden çıkıyordu.

Yüzü gülüyordu.
Ailesine bağlı biriydi. ailesi geldiğinden beri çok mutluydu.
Beni gördüğünde "Günaydın"dedi.

Bende aynı şekilde ona gülümsedim.
"Günaydın"dedim.

Kapıda bize bakan bir kadın vardı. Saçları kızıldı, gözleri maviydi, orta kilolu biriydi. Üzerinde bir kalem etek ve üstünde onu oldukça zarif gösteren bir gömlek vardı.

"Merhaba, biz yoken kızıma çok iyi bakmızsın. Bunun için teşekkür ediyorum. İlk defa kızımı bu kadar neşeli gördüm"dedi.

Evin annesinin yanaklarından öptü.

"Aşk olsun anne"dedi ve şikayet eden bir ses tonyla devam etti.
"Ben her zamanda neşeliyim"

Bende annesine hafif gülümsedim.
"Teşekkür etmenize gerek yok. Ben bir şey yapmadım"dedim
Evinle beraber aşağıya iniyorduk.

"Birgün seni yemeğe bekliyoruz."bunu evinin annesi söylemişti.
Ben o sırada merdivenlerin sonundaydım.
Neyse akşam cevap verirdim.

Evin birden bire bana sarıldı.

"Yamandan, korkmadan onları buluşturdun. teşekkür ederim. bir görsen tunç nasıl mutlu oldu. Baharla ilgili olan Gerçekleri anlatmak istiyordu ama o günün bozulmaması için tek kelime etmedi."

Yamanla tunç buluştuklarında ben ve evinde gizli bir yerde onları izliyorduk ve tunçun kanını okuduğumda üzüntü ve hırs vardı. Kalbinde Bir heycan sezdim kanı çok akışkandı. Hisslerime göre bahara tecavüz ettiğini anlayamadım, kararsız kaldım. Çünkü o da kendinden emin değildi.

Evinin Sesi ne kadarda mutlu ve heycanlı çıkıyordu.
Yamanla, tunç hiç konuşmamışlardı.
Özlem, üzüntüyle geçen dakikalar olmuştu o yemek.

Yarı yola kadar gelince evin durdu.
"Nerrisa, benim kırtasiyeye gitmem lazım.  yeni aklıma geldi. Hoca bir ödev için benden bir tane  Matematik soru bankası istedi."

Şimdi mi aklına geliyordu?

"Bu saate açık kırtasiye bulabilecek misin?"dedim.

Gözlerini devirdi bilmiş bir şekilde söylendi.
"Tabiki"deyip gitti.

Bende yoluma devam ediyordum ki... bir bebek ağlaması duydum. Saate baktığımda hâlâ  okula yarım saat vardı.

Sokakta kimse yoktu. Bebek ağlaması geliyordu.

Sanki bebek kriz geçiriyordu.

Adımlarımı hızlandırmaya başladım. bebeğin sesini takip ettim.

Kulaklarım iyi işitiyordu.
Biraz daha yürüdüm ve bu sokak bana tanıdık geliyordu. Ben bu sokağı daha önce nerede gördüm.

Issız ve tehlikeli bir sokaktı.
Göremediğim bir çocuk vardı. Benim yaşlarımdaydı.
Bordu bir pantolun giymişti. Sağ ellini cebine koymuş bana doğru geliyordu.
"Oo şu güzelede bakın."dedi O pis sırıtmasıyla.
Ve arkasında iki kişi belirlendi.

"uzak durun benden." Dedim Titreyen bir sesle.

En önlerinde olan bir çocuk ayağa kalktı.
"güzelim, daha tatmadık seni."Dediğinde Öfkeli bir şekilde çocuğa doğru yürüdüm ve  var olan gücümle tırnaklarımı çocuğun suratına geçirdim.
Çocuk acı bir şekilde inledi.