Yarım Kalan Sevda

23."İltica."

Bölüm şarkısı; Grup Abdal-Güzel Seni Çok Özledim

"Parmak izinden tanırlar insanı,yara izinden değil."

Yorgundum,fiziken ve ruhen yorgundum.Beynimin içindeki düşünceler gözlerimi kapatmama dahi izin vermiyordu.İki çift söz etmeye,ayağa kalkmaya,tekrar güçlü olmaya gücüm yoktu..Sahi,ölüm değil miydi beni böyle güçlü kılan?Ağabeyimin ölümünden sonra tekrar ayağa kalkan ben,bedenimden kopan bir parça için mi böyleydim?..
Bir parça.Benden,Ömer'den bir parça..Nasıl da bırakmıştı bizi.Nasıl da habersiz gitmişti..İçimin yangını söner miydi?İmkansız olan bir şeyin gerçekleştiğini görememek soğutur muydu yüreğimi?

Gözümden akan yaşı silip yatakta diğer tarafa döndüm.Ne uyuyabiliyor ne de kalkabiliyordum.Yatakta dönmekten ve tavana bakmaktan başka hiç birşey yapmıyordum.Yapamıyordum..
Evimin odalarını dolduran insanlar vardı.Yakınlar,akrabalar..
Benim için buradaydılar.Acımı paylaşmak,yanındayız demek için evimdelerdi.
Acı paylaşılır mıydı?Bölüşebilir miydim şu kalbimde ki sızıyı?
Kimse anlamazdı.Anlıyorum seni der geçerlerdi.Bilmezlerdi içimi harlayan ateşi.Bilmezlerdi verdiğim kayıpların boyumu aştığını..

Düşünceler içerisinde boğulurken odanın kapısı iki defa tıklatıldı ve Ayşe abla girdi içeriye.Elindeki küçük tepsiyi komodinin üzerine koydu.Yatağın ucuna oturdu dolu gözlerle.O da bebeğini yitirmişti yıllar önce.Dört aylıkken düşürmüştü yavrusunu.Öğrendiğimde üzülmekten başka bir şey gelmemişti elimden.Anlamamıştım halinden.'Nasıl bir acı anlatsana' diye sormamıştım.Sonuçta görmediği bir yüzün ölümünü çabuk unuturdu öyle değil mi?Değildi.Çabuk unutulmuyordu.Evlattı bu.Ne aşk acısı,ne ağabeyimin yokluğu..Hepsinin üstüne çıkmıştı ansızın gidişi.
Dudaklarım titrerken konuştum.

"Abla sen nasıl dayandın bu acıya?"

Ayşe abla kollarını bedenime sararken sesli bir şekilde ağlayarak konuştu."İstemezdim Deniz..seninde böyle bir acıyı tatmanı istemezdim.."

"Abla nasıl dayanacağım ben?Daha elime bile alamadım...Onu geçtim haberim bile yoktu varlığından."

"Şşşt.Bırakma kendini.Biliyorum çok zor ama kaybetme kendini."

"İmkansızdı abla,zordu..Hamile kalmam şu tedavi sürecindeyken öyle zordu ki.Hiç beklemiyordum.."

"Rabbim imkansız der mi kuzum?"dedi geri çekilirken.Ellerimi tuttu sıkıca.Ben senin acını biliyorum diyordu âdeta..

"Bir daha olmayacak.."dedim iki gündür düşündüğümü dışarıya vururken.Sözüm odadaki duvarlara çarptı.Bir sürü eşyaya dokundu.Çarşaflara süründü,kıyafetlere sindi..Öyle ki dediğimi bütün oda şahit bildi..Kabullendi.

"Hayır..hayır öyle deme.Allah'ın gücüne gider."

"Zor abla..çok zor.Nasıl ayağa kalkacağımı bilmiyorum."

"Kalkacaksın.Hatta kalkacaksınız.Ömer'le el ele verip bunun da altından hakkıyla çıkacaksınız."

Ömer'in adını duymamla gözlerimi bir çift ela gözden çekip odanın duvarlarına değdirdim.Kırgındım ona..Yoktu yanımda,tek başıma bırakmıştı beni bu koca evde.Hastaneden çıktığım sabah Ayşe ablayla ve evdekilerle dönmüştük şehrimize.Ömer orada kalmıştı.Olaydan sonra adamları aramaya koyulacaktı..

Fatih ağabeyden duyduğuma göre durumu çok kötüydü.Haberimi alınca hastaneyi birbirine katmış,kimse durduramıştı..Mirza onu durdurmaya çalışmıştı ama eğer onu orada tutmaya kalkışırsa dostluğunu bitireceğine dair yemin verdirmişti..Gözü dönmüştü adeta.