Bölüm şarkısı ; Bahadır Sağlam - Kördüğüm
"Sen ki; etten kemikten bir hayalsin şimdi."
_____
Kaçıncı ölümümdü bu?
Alnıma silah dayanan,korkuyla azraile teslim olduğum kaçındı gündü?İnsan ölümün eşiğine gitmekten yorulur muydu?Canında can varken,kalbinde bir adam varken..
Şimdi gözlerimin gördüğü bu namlu beni hayattan koparacaktı.Ya ben ölecektim ya da doğmamış bebeğim.
Ya da ikimizde ölecektik.
Kalbim hızlandı bu söylediğimle.Ya Ömer ne yapacaktı?Dayanır mıydı bu acıya?
Hem karısı, hem kızı..
Yürek yeter miydi bu kaybedişi göğüslemeye?
Kalbi.
Kalbi nasıl dayanırdı bu yokluğa.
Olmazdı.Biz ölmemeliydik.Yaşamalıydık,can olmalıydık.
Titreyerek ettiğim duaların ardından açtım gözlerimi.Tam karşımda korkutucu bir şekilde duran Barış'ın gözleri kanlıydı.Silah tuttuğu eli titriyordu.
"Yapma!Sana yardım edebilirim,ne olur yapma!"
Değişmeyen bakışlarıyla birlikte eli daha çok titriyordu.Korkum katlanarak artarken elim karnıma gitti.Ve saniyesinde bir şey oldu.
Elimin ayasında hissettiğim ufak dokunuşla karnıma baktım.Bir tekmeydi bu.Uzun zamandır kıpırdadığına şahit olmuştum fakat bu başkaydı.
Sanki varlığını hissettirmek için yapmıştı.Kalbimi doldurup taşırdığı yetmezmiş gibi bir de bedenimde vâr olduğunu bilmek..Paha biçilemez,anlatılamaz birşeydi.
"Annem.."
Sesim öyle çok titriyordu ki bulunduğum ortamı,içine düştüğüm olayı unutmuştum.
"Kimse bana yardım edemez artık.Bir ölüden farkım yok."
Ellerim karnımda kendimi cesaretlendirmeye çalıştım.
"Hayır,sen cezaevine geri döneceksin ve ben sana yardım edeceğim.Sana söz,seni oradan çıkarmak için uğraşacağım."
Gerçekten kurtaracak mıydım?Ya da can havliyle söylediğim son kelimelerim miydi?
Bilmiyordum.
Tek bildiğim buradan kurtulmak istediğimdi.
Barış sahte bir tebessüm sundu dudaklarına."Bunu beni içeri tıktıran sen mi söylüyorsun?"
Kafamı hızla iki yana salladım.
"Yalvarırım bırak beni."
Ellerim karnımda daha çok gezinmeye başladı.Bu sırada hissettiğim sancılar gittikçe artıyordu.
'Ne olur' dedim içimden 'ne olur bana bu acıyı tekrar yaşatma bebeğim.'
Ve bir hareketlilik oldu o an.
Ömrümce göreceğim en dehşet dolu anlara tanıklık eden gözlerim büyüdü önce.Gördüklerim sanki hayaldi.
Barış silahı şakağına dayadı.Derin bir nefes aldı ve "Tek isteğim beni sevmendi olmadı,canın sağolsun.. hoşça kal."dedi.
Korkuyla ellerine atılacağım sırada gürültülü bir ses çıktı.Çığlığım odayı doldurup tekrar kulaklarıma dolduğunda buz gibi olan ellerim dudaklarımdaydı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yarım Kalan Sevda
Spiritual"Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini de ya gözlerim? Gözlerim en yaralı yerim benim.Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim? Kararmaz mı bütün dünyam bir ömür? Ya nasıl öğreteyim sendeki imkansızlığımı ellerime? Bir an bile kavuşamay...
