Flying Solo

Deel 40

Vanuit Ilse

We zijn inmiddels een maand verder en zijn al helemaal gewend aan het leven met z'n drietjes. Ook ben ik sinds vorige week weer veel in de studio te vinden, we zijn namelijk bezig met een nieuwe solo plaat! Volgend jaar staat er weer een tour op de planning en daarvoor wil ik graag weer nieuwe muziek releasen. De Linnets staat voorlopig nog even stil, de jongens zijn namelijk ook solo op tour.

Die middag zit ik buiten op de veranda Mare te voeden als ik mijn mobiel af hoor gaan. 'Wie is dat?' Vraag ik terwijl Bart op het schermpje kijkt. 'Yori.' Zegt hij terwijl hij mij mijn mobiel geeft. Ik neem op.

Ilse: Heey Yori, hoe gaat ie?
Yori: Niet zo goed, Ils. Ik moet je echt even spreken.
Ilse: oh? Wat dan? Vertel!
Yori: Ik kan het je beter even persoonlijk vertellen. Kan ik misschien even langs komen?
Ilse: Euh ja, natuurlijk. Bart en ik zijn gewoon thuis vanavond. Maar dat is echt wel een takke eind rijden, gek.
Yori: Maakt niet uit, als het uitkomt kom ik er nu aan.
Ilse: Ehh ja. Is goed. Moet ik Bart even wegsturen straks of?
Yori: Nee, hoeft niet hoor. Zie ik jullie zo.
Ilse: Oké, ik maak me wel een beetje zorgen hoor.. Rij je voorzichtig?
Yori: Doe ik. Tot straks.

Vanuit Bart
Ik kijk Ilse verbaasd aan terwijl ze haar telefoon weglegt. 'Dit is echt niet goed hoor, er is echt iets.' Zegt ze. 'Gelukkig wil ze het nu wel eindelijk vertellen.' Zeg ik terwijl ik naast haar ga zitten. 'Straks wilt ze niet meer verder in de band. Of nog erger, stopt ze met haar hele carrière.' Zegt ze. Ik geef haar een kus in haar haar. 'Komt vast goed schat.'

Vanuit Yori
Ik parkeer mijn auto bij Ilse op de oprit. Ik zie haar al in de deuropening staan met de kleine Mare op haar arm. Dit is ook mijn toekomst, denk ik bij mezelf en ik stap de auto uit. Als ik Ilse een knuffel geef beginnen de tranen te stromen. Tranen van woede, angst en pijn. Maar ergens ook van geluk, al kan ik nog niet goed met dat gevoel omgaan. We gaan op de bank zitten terwijl Bart Mare naar bed brengt. Het eerste half uur kan ik alleen maar huilen. Ilse kalmeert me en geeft me een glas water. Als ik weer wat rustiger ben zegt ze: Yoor, je kan me echt alles vertellen hé? We komen hier wel uit, wat er ook aan de hand is. Vertel het, alsjeblieft. Ik wil dit verdriet met je kunnen delen, je helpen, er voor je zijn. Ik haal diep adem. 'Ils, er is iets gebeurd. Het had niet mogen gebeuren en het had ook voorkomen kunnen worden. Maar dat is het niet. Ik heb hier nu mee te dealen, wat dit is mijn keuze én mijn toekomst. Maar je moet het nu wel weten.
Ik ben zwanger. Van Okke.'