Flying Solo

Deel 55

Vanuit Ilse
Een paar dagen later zijn we al vroeg onderweg naar Frankfurt waar we vanavond de tweede van de tour spelen. Een rit van twee uurtjes deze keer. Vannacht slapen we in een hotel in het centrum van de stad. Eenmaal aangekomen in Duitsland staan er al fans te wachten. Ik loop naar ze toe, krijg cadeautjes, deel handtekeningen uit en maak een praatje. Daarna lopen we door om braadworst en patat te eten in het centrum. Gitaren op de rug, tassen mee en Mare op Bart zijn rug. Deze dagen zijn zo leuk en gezellig. Het voelt als een roadtrip met de band als familie. En dat wil ik voor altijd.

Die middag doen we al vroeg de soundcheck in de Batschkapp in Frankfurt. Ik zie aan Yori dat ze een beetje van slag is van al het gedoe rondom Okke. Zelf sta ik te zingen met Mare op mijn arm in de hoop dat ze daar rustig van wordt. Na vanavond nog 2 shows, en dan is ook dit avontuur alweer voorbij...

Vanuit Yori
Die avond staan we met zijn allen te wachten tot we op mogen. Hoe hard ik ook probeer te genieten van deze momenten, het lukt maar niet. Ilse komt naast me staan en geeft me een knuffel. 'Lieverd. Probeer het een beetje uit je hoofd te zetten. Het komt echt wel goed.' Zegt ze lief. Ik glimlach en pak haar even vast. Ik knijp even met mijn ogen en zie een beeld voor me van Okke die voor onze deur staat. Ik bijt op mijn lip en probeer niet te huilen. Het lukt, gelukkig. In mijn ooghoek zie ik Ilse Mare overdragen aan Karim. Ik denk aan Jenae. Ik spreek mezelf toe en haal diep adem. Daar gaan we.

De show is fantastisch. Het publiek doet leuk mee, we hebben flink de beuk erin en het plezier spat er vanaf bij iedereen. Het gaat zo veel beter dan gisteren en ik voel me gelukkig. Muziek heelt alles.

Ik loop mijn kleedkamer in en haal mijn make-up eraf. Mijn mascara is uitgelopen, ik word steeds zo geraakt als Ilse Calm After The Storm zingt. Het liedje doet me denken aan de vele ruzies die ik met Okke heb gehad, en de keren dat ze weer goed kwamen. Maar ook aan nu, hoe erg ik had gehoopt dat we rust hadden en ik mijn nieuwe leven kon beginnen. Ik plof op de bank en hoor mijn mobiel afgaan. Het is Jake. Een glimlach breekt door op mijn gezicht. Maar die glimlacht duurt niet lang. 'Okke is here.' Klinkt een stem aan de andere kant van de lijn.

Vanuit Bart
We komen de hotelkamer binnen en Ilse gaat op het bed liggen. 'Ik ben zo moe' zegt ze terwijl ze haar haar los gooit. Ik til Mare uit de Maxi-Cosi, ga ook op het bed zitten en leg haar op mijn borst. 'Is het geen goed idee als jij volgende week vrij neemt?' Vraag ik aan Ilse. Ilse barst in lachen uit. 'Nee joh ben je gek, ik heb heel wat meetings volgende week.' Ik kijk haar iets serieuzer aan en zeg; 'lieverd. Ik zie toch dat je weer moe bent en rustiger aan moet doen?' Ilse kijkt mij schuldig aan. 'Ja, misschien heb je gelijk. Ik ga kijken of ik wat kan regelen met Karim.'

Die nacht word ik voor de derde keer wakker van gehuil. Ik open mijn ogen en zie Ilse door de kamer lopen met Mare in haar armen. 'Kom maar, ik neem het wel even over. Dan kan jij slapen.' Zeg ik tegen Ilse. Ze geeft Mare aan mij en geeft mij een kus. Een half uur later slaapt ze nog niet. 'Krampjes of tandjes, ik weet het niet. Maar zielig is het wel.' Zegt Ilse. 'Zullen we even een stukje gaan lopen met haar? Anders huilt ze het hele hotel en de band wakker.'

Daar lopen we dan. Om vier uur 's nachts door de uitgestorven straten in het centrum van Frankfurt. Het lijkt wel of we de stad voor ons drieën hebben. Ik voel dat Ilse mijn hand vast pakt en ik druk een kus op haar hoofd. 'Ik vind het fijn, zo samen. Samen met jou en Mare.' Zegt ze lief. Ik werp een blik in de kinderwagen en zie dat Mare in slaap is gevallen. Ik kijk in de stralende blauwe ogen van Ilse en krijg weer die kriebels in mijn buik.

Net als 20 jaar geleden.