Flying Solo

Deel 36

Vanuit Carla
Ik loop in de supermarkt als ik een appje van Bart krijg. 'Zit sinds vanochtend met Ilse in het ziekenhuis, de bevalling is begonnen. Ik bel je zo even.' Ik schrik, reken mijn boodschappen af en loop naar de auto als Bart belt.

Carla: Met mij. Vertel?! Hoe gaat het met Ilse?
Bart: Vannacht zijn de weeën al begonnen. Om 8:00 uur de verloskundige gebeld en ze is meteen gekomen. Rond 9:00 uur naar het ziekenhuis gereden, en nu wachten we op de volgende check. Ilse doet het echt super, maar het kan nog wel even duren. 
Carla: Oké, jeetje. Ik schrik hier wel echt van. Ze is nog maar 35 weken.
Bart: Wij ook. Ik maak me ook zorgen, het is nog te vroeg. Kan je hierheen komen vanmiddag?
Carla: Ik kom er meteen aan, ben er met een uurtje, 1,5 misschien.
Bart: Top, tot straks.

Ik leg mijn mobiel naast me neer en start de auto. Volgens de navigatie is het 1,5 uur naar het ziekenhuis. Onderweg denk ik alleen maar aan Ilse. Ik hoop zo dat alles goed gaat en het kindje gezond geboren wordt. Met 35 weken zwangerschap is het kindje namelijk nog niet volgroeit. Maar we moeten het positief bekijken, het komt vast allemaal goed. Mijn lieve dochter wordt gewoon voor de eerste keer mama. En ik mag weer oma worden. Ik neem mezelf aan goed op de weg te letten en minder te stressen. Na 1,5 uur kom ik aan in het Tergooi ziekenhuis.

Vanuit Yori
Ik ben vanmiddag tot een schokkende ontdekking gekomen. Een ontdekking die ik niet had willen ontdekken. Een waar ik met niemand, maar dan ook echt niemand over kan praten. Nee, dit moet echt van mij blijven. Maar hoe? Ik ben radeloos, hulpeloos en weet niet of dit ooit nog goed komt. Wat moet ik nu?

Ik ga op de bank zitten om een beetje tot rust te komen. Als ik bijna in slaap val krijg ik een appje van Bart. Ik pak mijn mobiel van tafel en schrik als ik het berichtje lees: 'niet schrikken, Ilse is al in het ziekenhuis. De bevalling gaat heel snel en voorspoedig. Ik houd je op de hoogte, geen zorgen.

Vanuit Ilse
Het gaat allemaal super snel en ik ben gewoon bijna moeder. Wel iets eerder dan gehoopt, maar de kleine meid wil niet langer blijven zitten. Ook kan ik nu niet thuis bevallen, wat ik zo graag had gewild. Maar dat is nu even niet het belangrijkste. Bart en mijn moeder zijn bij mij om me te helpen en goede moed te geven. Ik ben bang. Bang voor de pijn, maar nog banger voor de gezondheid van ons kindje. Zit alles er wel aan? Is ze niet veel te klein? En wel gezond? Had ik misschien iets minder druk moeten doen tijdens de zwangerschap? Is ze daarom zo vroeg? Het zijn allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en concentreer me op de volgende wee. Nog heel even, en dan is ze er. Ons kleine meisje.