Flying Solo

Deel 38

Vanuit Bart
Ze is er gewoon. Ik kijk naar Ilse, die met Mare op haar borst op de bank ligt. Ik ben zo trots op haar. Vorige week zijn we papa en mama geworden en zijn we met zijn drieeën. Het is nog zo onwerkelijk, maar voelt toch vertrouwd. Vanochtend zijn we teruggekomen uit het ziekenhuis. Mare was te vroeg geboren, maar na een paar dagen in het ziekenhuis mochten we vanochtend naar huis. Ik ga naast Ilse op de bank zitten en geef haar een kus terwijl ik over Mare haar hoofdje wrijf. Ze is zo klein. En ze lijkt ontzettend op Ilse. Zelfde mondje, zelfde neusje én kuiltjes in d'r wangetjes. 'Ze heeft wel jouw haarkleur.' Zegt Ilse lachend. 'Dat dan weer wel.' Zeg ik. 'Misschien heeft ze wel mijn innerlijk.' Zeg ik hoopvol. Op dat moment begint Mare te huilen. 'Toch jouw innerlijk, Ils. Zeuren als je honger hebt.' Zeg ik plagend terwijl Ilse lacht.

Vanuit Ilse
Ik ben moeder. Het is zo raar maar ik ben gelukkiger dan ooit. Mare is het mooiste meisje van de hele wereld. Bart staat met haar op zijn arm en wiegt haar zachtjes heen en weer. Hoe heb ik ooit over het moederschap kunnen twijfelen? Waarom vond ik carriére maken zo ontzettend belangrijk? Dit zijn vragen die na de geboorte van Mare door mijn hoofd spoken. Waarom hebben we zo lang gewacht? Stel dat ze niet gezond was geweest, hoe schuldig had ik me dan wel niet gevoeld? Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en te genieten van dit mooie moment.

Vanuit Yori
Ik weet het allemaal even niet meer. Ik zit al een paar dagen thuis op de bank en word er niet echt gelukkiger op. Ik ben nog steeds in shock over wat er gebeurd is. Ik voel me eenzaam, maar toch ook weer niet. Vanmiddag ga ik naar Ilse, Bart en de kleine Mare. Ik ben zo benieuwd om haar voor het eerst te zien. Moet ik met Ilse praten? Haar vertellen wat er gebeurd is? Ik besluit het niet te doen. Ilse is nu zo gelukkig en heeft niks aan mijn verhaal. Bovendien is dit niet het juiste moment om er met haar over te praten. Nee, ik stel het nog even uit.

Vanuit Bart
Die middag zitten we met zijn allen in de tuin. De hele band is op kraamvisite en houden Mare om en om even vast terwijl Ilse trots toekijkt. Er is alleen iets met Yori heb ik het idee. Ze is afwezig, stil en niet de Yori die wij kennen. Als de band met elkaar in gesprek is en Yori beduusd voor zich uit staart roep ik haar even mee naar de keuken. 'Hé, gaat het wel goed met je?' Vraag ik terwijl ik haar aankijk. 'Ja hoor, wat dan?' Vraagt ze geschrokken. 'Je bent zo afwezig en stil.' Zeg ik. Ondertussen komt Ilse ook de keuken inlopen en ik wenk haar hierheen. Ilse legt een arm om haar heen en Yori barst in tranen uit. Wat is er toch aan de hand?