GÜLFEDA

*KIZ KAÇIRMA*

    Ne demiş John Lennon; Hayat sen planlar yaparken başınıza gelenlerdir. Planım bana göre kusursuz şekilde işliyordu. Ta ki bu karşıma çıkana kadar. Bitmiş miydim? Arabadan çıkışına bakılırsa kesin kez bitmiştim. Ey kurban olduğum sen yardım et.

''Hayırdır yine ne işler peşindesin. Gerçi senin olduğun yerde pek hayır olmazda''

''Valla benim olduğum yerde genelde hayır olurda anlayana'' sırıtan yüzü seğirdi. Bu şekilde vakit kaybedemezdim. Her an nikah gerçekleşebilirdi.

''Var git yoluna, görmedin say kafi gerisi seni ilgilendirmez'' sinirli olan adamı biraz daha sinirlendirmiş olabilir miyim acaba, yaklaştı.

''Dikkat et sözlerine, bir gün seni konuşamayacak hale getiricem.''

'' Oldu yavuz bey, şimdi çekil önümden'' en iyisi muhatap olmadan he he deyip gitmekti. Arabasına binip gitti. Şimşeği dehlediğim gibi tarlara resmen uçtum. Çadırlara yaklaşmadan sessiz bir yerde heybedeki kıyafetleri giydim. Bu halimle beni kimse tanımazdı. Arkadan hicranların çadırına yaklaştım. Ayşe'yle sözleştiğimiz yerde ağacın arkasında onu bekliyordum. Şimdiye çıkması gerekti. Geç mi kalmıştım acaba, ben düşüncelere dalmışken Ayşe koşturarak yanıma geldi.

''Ne oldu Ayşe yoksa nikah kıyıldı mı geç mi kaldım.''

''Yok ablam sakin ol, ben biraz atraksiyon yapmış olabilirim.'' Bu kız ne diyordu. Anlamadığımı anlayınca anlatmaya başladı.

'' Ablam şimdi bu kerem olacak adam ablam kaçmasın diye çadırın arkasına adam dikti. Bende '' ne olduğunu anlamadan bir gürültüdür koptu herkes bahçelere doğru koşuyordu.

'' Abla koş, acele etmemiz lazım.'' Bu kız var ya tam benim kalemim.

''Tarlaları mı yaktın kız''

''Yok be yakınındaki boş arazide ufak çaplı bir yangın çıkarmış olabilirim, ama maazallah bir rüzgar eser bütün tarlalar puh'' kahkahalarımız telaşlı insanların sesine karıştı. Çadıra yaklaştığımız da ne kapısında ne de etrafında kimse yoktu. Hemen hicranın yanına gittik. Bizi görünce telaşlandı.

'' Ayşe kim bu adam''

'' Kız benim yürü''

''Ablam nere''

''Kaçırıyorum seni başkalarına yar etmem sevdiğim ya benim olursun ya kara toprağın'' şimdi karşımda gerçek bir mona lisa tablosu vardı. Hicranın gülerken, o kuş gibi çırpınan yüreği adeta gözlerinden yaş olmuş akıyordu.

''Hadi hızlı hareket etmeliyiz çıkan yangın küçük bir şey hemen söndürülür.''

''Ayşe kendine dikkat et'' insanın kardeşinin olması güzel şeydi. Kardeş kardeşin emanetiydi. Ana baba olmasa bile kardeşine sığınırdı insan. Aceleyle çadırdan çıkıp hemen şimşeğin yanına gittik. Atladığımız gibi oradan uzaklaşmaya başladık. Geçmiş olsundu kerem beye😊

Son sürat giderken karşımıza birden bir köpek çıkıp şimşeği huysuzlandırdı. Şimşek şaha kalkınca hicranla birlikte attan düştük. Şimşek aldı başını gitti. Biz kaldık mı köpekçikle baş başa

''Abla ne yapcaz şimdi.''

''Bilmiyorum'' demeye kalmadan hızla bir araba yaklaştı ışığından kim olduğu seçilmiyordu ama köpek çekip gitti. Acaba erken mi sevinmiştik. Derken onun sesini duydum.

''Şimdi de insan mı kaçırmaya başladın'' beni sinir etse de şu durumda keremin sesini duymaktansa onun sesini duymayı tercih ederdim.

''Çok komik, atla yaren'' onun ne oluyor demesine kalmadan biz arabasına binmiştik o ise dışarıda şaşırmış bakıyordu.

''Hadi ne dikiliyorsun orada hemen buradan uzaklaşmamız gerekiyor.''

''Sana yardım edebileceğim kanısına nereden vardın acaba''

''Düğüne gitmek yerine peşimden gelmene acele et'' karşılıklı kırmızı görmüş boğa gibi birbirimize bakıyorduk. Derken sesler duymaya başladık. Beyzade hareket etmeye karar verdi ki arabaya doğru hızlıca gelmeye başladı. Son sürat giderken

''Konuş'' diye emretti. Şu an bizi büyük bir dertten kurtardığı için suyuna gidecektim. Her şeyi olduğu gibi anlattım. Yüz kasları seğirmeye başladı. Elleriyle olabildiğine direksiyonu sıkıyordu. O an kerem ellerinde olsa mefta olmuştu.

''Sen bizi, bizim eve bırak. Hicranı oraya saklayıp hemen düğüne gitmem gerek'' ses çıkarmadı. Eve varınca hicranı hemen odama çıkardım. Daha sonrasında ahıra pamuğun yanına doğru giderken onun gitmediğini gördüm.

''Neden gitmedin''

''Atla''

''Bana emir verip durma'' dinleyen kim, yol boyunca bağırıp durdu. Sabrım ne kadar onu ölçtüm resmen, derken arabanın lastiği patladı. Bir bu eksikti. Arabayı kilitleyip yürü diye emir buyurdu. Sinirimden önden önden gitmeye başladım.

İnsanları anlamak zordu tabi bu arkamdan söylenerek gelen zatı insan olarak sayarsak. İnsan bir kişi ya sever ya sevmezdi. Bunun ne yaptığı da belli değil, dengemi bozuyor. Kütüklüğüne oscar verdiğim. Aslında sinirim ona değil kendime, herkesi kontrol ederken bunun nerede olduğunu da kontrol etmeliydim. Ders olsun bana bundan sonra daha dikkatli olmalıyım. İşin yoksa şimdi bunu dinle, yok efendim ne yapmaya çalışıyormuşum başımı bir türlü beladan çıkarmıyormuşum en olmadık zamanlar da karşısına çıkıyormuşum ne yapmaya çalışıyormuşum. Ben meraklıydım zaten bunların hepsine, beni görme yeter.

''Hala söylenmeye devam edecek misin''

''Ne yapayım sinirlerimi bozuyorsun ne zaman karşıma çıksan dengemi bozuyorsun''

''Hah bil mukavele''

''Küstahlık yapma senin dilini koparırım'' yapar mı yapardı. Her şey beklenirdi bundan ondan deli gibi tırsıyordum ama bu demek değil ki ona boyun eğecektim. Burnumu havaya diktim onun dediği gibi daha küstah bir şekilde cevap verdim.

''Kolaydı.'' Sinsi sinsi yaklaştı başını bana doğru eğdi.

'' Öyle bir kolay ki ama senin gibi şımarık kız çocuklarıyla uğraşmaya değmez. Gerçi sen hiçbir şeye değmezsin ama'' ne yapmaya çalışıyordu. Bu kadar sinirlendiğim hatta nefret ettiğimi söylediğim adamın söyledikleri niye bu kadar canımı çok acıtıyordu. Yoksa ben nefret etmiyor muydum bundan leyladan nefret ediyordum. Söylediği hiçbir şey bu kadar canımı acıtmıyordu. Karşımdaki adamın söyledikleri neden acı veriyordu neden onun karşısında kendimi bu kadar aciz hissediyorum. Sessiz kaldım. Sadece ona bakıyordum. Onda hiçbir değişim yoktu. Görmüyordu canımı acıttığını, aksine bundan zevk alıyordu. Kendimi toparlayıp ona cevap verdim.

''Haklısın değmem'' haklıydı. Ben hiçbir şeye değmezdim. Doğmak için annesini öldüren biri bu dünyada neye değerdi ki...