A Thousand Years

Kabanata 24

Nagulat ako sa paghaplos ni Diego sa buhok ko. "Ayos ka lang ba, Señorita? May masakit ba sayo?" Tanong ni Diego, pagkatapos kong tumawa sa kwento niya. Natawa ako ulit, pang ilang beses niya na bang tanong to? 107? Charot HAHAHA.

"Ayos nga lang ako, sabi ko nga sayo magaling na ko eh oh! Oh!" Sabi ko at sumipa sipa pa, natawa naman siya. Ayaw maniwala eh HAHAHA.

"Ngunit hindi parin dapat magpadalos dalos, Señorita. Kailangan mo pa ng pahinga." Sabi niya at inilagay ang left hand niya sa ibabaw ng right hand ko. Napangiti ako ng tumingin don.

"Ang kulittt!! Ayos na nga ako! Di ko na kailangan non!" Sabi ko at ipinatong rin ang left hand ko sa ibabaw ng kamay niya.

"Ikaw ang makulittt, Señorita. Makinig ka sa iyong asawang doktor." Sabi niya at pinisil ang pisngi ko. Omg! My poor cheeks! Charot.

"Asawa ka jan? Hmp. Doktor din ako! Kunyari nga lang!" Sabi ko at nag cross arms. Natawa siya.

"Magpahinga ka na nga jan!" Sabi niya at tinulak ako ng bahagya. Nag arte naman ako ng nasaktan at nabagsak sa kama. Natawa siya.

"Ikaw talaga, Señorita." Hinila niya yung wrist ko at hinug ako. Nagulat ako, di ako nakagalaw. O.M.G! DID HE JUST HUG ME? I KENNAT.

Bumukas yung pinto at pumasok si Maestra Cecilia. Agad kaming napabitaw sa yakap, ay siya lang pala, I'm too shocked to hug back. Hindi na nagulat si Maestra Cecilia, mukhang alam na niya ang mga pangyayari tss. She's the deity of fate after all.

Tinaasan niya kami ng kilay. Tumayo naman si Diego at binati siya. "Tsk tsk, hindi ko palalagpasin ang kapusukan ninyo." Sabi niya. Kapusukan?! My ghad, parang hug lang eh. It's more like of a friendly hug. Well, it feels different!! Pero still! There's nothing going on between the two of us, so it's 'friendly' cause were friends.

-

"But Maestra! It's just a friendly hug nga!" Sabi ko at nag cross arms. Inirapan niya ko, attitude ka sizzz? Ay este maestraaa? My ghad these issues.

"Aminin mo na kasi, Señorita. Malay mo, mas mapadali ang buhay mo dito at makabalik kana sa panahon mo." She said, nagbikit balikat... wait, is that what you call it?

"What do you mean, Maes?" I said, ay wow may panickname. Ang haba ng maestra noh! Ang weird pa!

"Nakalimutan mo na ba ang misyon mo?" Tanong niya, tiningnan na para akong isang taong ulyanin. My ghad ano nga ba yon?

"Kailangan mong malaman ang papatay sa lalaking mahal mo na siyang nakatadhana sayo, kailangan mong pigilan ang kamatayan niya."

I suddenly heard a voice in my head, right, that's the mission. How can I forget? Ugh. My ghad these memories.

So... ano ngang connect non?

"Kapag minahal mo si Señorito Diego, ay kailagan mo lang alamin ang papatay sakanya, at iligtas siya. Tapos! Babalik kana sa panahon mo." She said, hiw did she— oh, she can read minds. Right. She's the deity of fate, nothing's impossible! Omg ano ba nangyayari sakin? I'm so weird today. Maybe... because I'm still sick! Yeah, something like that!

"Pero—" nakita kong napahawak siya sa ulo niya at umiling-iling. It's like she said something wrong, she looks stressed.

"Nagbibiro lang ako, huwag na huwag kang mahuhulog sakanya. Tandaan mo, Marinella. Huwag na huwag." She looked at me, seriously. Why not? I mean no! I'll never fall for him, don't get me wrong! It's just that... I'm just curious!

"Asan si Señorito Gabriel?" I was about to speak when she asked. Bakit naman niya hinahanap yung gwapong nilalang na yon?

"Umalis po, may kinausap sa bahay nila." Sabi ko, yeah, siya na yung nagparaya para kumausap dun sa tao sa bahay nila. Diego's stubborn and irritating, mapilit. Kaya ayon siya na yung bumigay. But in a cute way actually hshs. Charot.