A Thousand Years

Kabanata 38

"O-oo pasok." I said weakly. Napa clear ako ng throat.

Umupo lang siya sa upuan sa tabi ng kama ko. Nakailang punas pa ako ng luha bago siya silipin mula sa ilalim ng kumot.

He changed? Mas malinis, neat, kagalang galang, at mukhang ginoo ang nakikita kong lalaki sa harap ko ngayon. Napabangon tuloy ako. "D-diego? Anong ginagawa mo dito?" He really looks different. At mukhang... mabait? Why would I even say that? Uh.

"Tinanong ako ng iyong Ama kung maaari ba kitang matignan, tutal ako rin naman daw ang iyong mapapangasawa." He smirked a little, pero ng hindi magbago ang reaction ko ay napayuko siya. Okay, well that part of his attitude didn't change.

"Bakit mo naman ako titingnan? Hindi ako pagagalingin ng mata mo." I tried to compose myself. And with taray, hindi ako nag stutter.

He laughed a little ng malamang medyo magaan na ang athmosphere. "Doktor ako, Señorita. Kaming magkakakambal. Nakalimutan mo na ba?" Nagulat ako don pero hindi pinahalata. Right, he is. They are. Gabriel is...

"Edi nakalimutan. Dalian mo na, inaantok ako." He smiled at me.

Madali lang iyong natapos, he was flirty at palabiro more like nakakabwisit, as usual. But he took my sickness seriously. Kapag health ko health ko. Iba yung mga biro niya. Pinainom niya ako ng kung ano nanaman na mapait. I hate the 18th century meds so much.

"Bakit ba ganito ang mga gamot niyo— ang mga gamot na ano— ngayon. Wala bang mas masarap?" Reklamo ko. Natawa naman siya.

"Mayroon ka bang suhestiyon? Mairerekomenda?" I rolled my eyes at him. He was smirking again. Nawala sakit ko, napalitan ng pagkabwisit at taray.

"Ikaw, sama ng ugali mo eh. Kapag ginawa kang gamot siguradong mapait ka rin." Tawang tawa naman siya sa sinabi ko. Nakahiga naman akong nakacross arms.

"Haayy nako, Señorita. Parang wala kang sakit. Walang nagbago. Buti pa ako nagbago." He smiled at ipinresinta ang sarili niya. I mocked him.

"Oh, talaga? Kasi sa pagkakaalala ko ganto mo ko pagsalitaan noon." I sarcastically smiled.

"Hindi kasi base doon, sa ibang bagay." He winked. I rolled my eyes. This usual scenario.

"Tulad ng?" I raised a brow. He smiled in a silly way.

"Malalaman mo rin." Walang kwenta, pabitin. Dami pang chu chuness eh.

"Kumain kana, Señorita. Hindi na nga masyado mainit itong sabaw." Hawak niya yung sabaw na niluto ni Isay na kanina pang nasa side table.

"Teka, ipapainit ko o magpapakuha ako ng bago—" pinigilan ko siya kasi hinawakan ko yung leg niya. Napatingin siya don kaya agad akong bumitaw.

"Hindi na kailangan. Hindi rin naman ako gutom." Sabi ko at tumingin sa bintana. Bumuhos ang ulan.

"Ngunit kailangan mong kumain, para lumakas ka. Ako ang doktor dito. Saakin ka sumunod." Sabi niya pa. Wala naman akong sinasabi na doktor ako ah. I'm not claiming anything. Uh.

"Ayoko nga." Sabi ko ng medyo malakas na halos pasigaw na. Napaiyak nalang ako. Hindi ko na napigilan. Inihiga ko ang ulo ko sa kamay kong nakapatong sa taas ng kama.