Good and Bad |KTH|

33.Bölüm

♧ Acımasız ♧

Bazı sessizliklerin, suskunlukların çok büyük gürültüleri olur. Kulaklarınız basınçtan tıkanmış gibi olur, başınız sürekli ağırır, dişleriniz sızlar, belki dudaklarınızın etlerini yolar, kanatırsınız. Kimse konuşmaz ama siz içinizdeki seslerle, şeytanlarla başa çıkmaya çalışırsınız. Konuşup dururlar. Susturamazsınız da. İnsan aklını susturabilir mi? Sürekli konuşur, insanı aklının çıkmaz sokaklarına iterler. O çıkmaz sokaklardan sizi çıkartıcak tek şey belki de dış dünyadan gelen, silik de olsa duyulacak bir sestir. Belki kuşların birbirlerine kur yaparken ortaya çıkarttıkları müthiş melodi, belki kışın hediye ettiği, uğultularında farklı insanların umutlarını saklayan vahşi rüzgarların sesi... Sessizliği susturacak bir ses.

Taehyung günlerdir bunun için uğraşıyordu. Vaziyeti kötüydü. Aklının çıkmaz sokaklarına çekilmiş, kulakları tıkanmış, başı ağrıyor, dişleri sızlıyordu. O da kendi sessizliğini susturmak için pencerelerin önüne konan kuşlardan medet umuyor, rüzgarların uğultularını dinlemeye çalışıyordu. Ancak nafile! Bu sessizliği ya da aklının gürültüsünü kesecek tek bir ses, tek bir kişi vardı: Zümrüt.

Sessizlik denilen illeti aralarına bizzat sokan kişi.

O günden beri Taehyung'un yüzüne bakmıyor, ağzını açıp tek bir kelime etmiyordu. Gwangju'ya gitmek için yola çıktıkları geceden beri bu haldelerdi. Dört saat süren araba yolculukları sırasında Ha Neul kapşonunu kafasına geçirmiş, Taehyung'un yalnızca kişisel eşyalarını almasına izin verdiği için yanında götürebildiği siyah sırt çantasına sarılmış, yolu izlemişti. Taehyung'dan kaçınıyordu. Kedisine dokunacak gibi uzansa irkiliyor, konuşacak olsa kulaklarını tıkıyor kafasını çeviriyordu.

Altı gün olmuştu. Altı gündür şu lanet sessizliği bozmaya çalışıyordu! O bozmaya çalıştıkça Ha Neul daha da kuvvetlendiriyordu. Eve geldikleri ilk gün danışma gereği duymadan bir odayı kendine mesken edinmişti. Sürekli orada ağlayarak uykuya dalıyor, Taehyung hatırlatırsa veya çok ısrar ederse bir iki lokma yemek yiyor, su içiyordu.

Taehyung ise üstüne tonlarca ağırlık bırakan bu durumu göz ardı edebilmek, katlanabilmek için evde bulduğu içkileri içiyor ve sigara kullanıyordu. Sigaraya düşkünlüğü yoktu ama damarlarında yavaşlayan kan akışı ve düşünceleri onu buna itiyordu. Geri kalan zamanını da şömine için odun kırarak geçiriyordu. Şömineyi sürekli yakıyor, sönmesine müsade etmiyordu. Ancak Ha Neul odasından çıkmadığı için tüm odun parçaları kül olduğuyla kalıyordu.

Ona hak vermek lazım. Bir anda sevdiği adamın katil olduğunu öğrenmiş, geçmişinden gelen piskopat bir ihtiyar peşine takılmıştı. Şimdi ise babasından ve Kai'den uzakta daha önce hiç gelmediği bir şehirde yabancılaştığı bir adamla günlerdir aynı evde kalıyordu. O da kendi sessizliği, şeytanları ile boğuşuyordu. Aklı sürekli Taehyung'un barda yüzüne söylediği şeyleri tekrar ediyor, ismi dışında hakkında hiçbir şey bilmediği bir kadın için ağlıyordu. Parmak uçları bileğindeki izi okşuyordu sürekli. Taehyung'un tenine günler önce bıraktığı, silikleşen ancak sızısını yok sayamadığı çiziğin izini...

Taehyung yine evin, ormanın girişine bakan yakasında ağzında sallanan ve neredeyse düşecek vaziyette duran sigarasıyla odun kırıyordu. Hemen yan tarafında bir odun yığını olmasına rağmen... Farkındaydı Ha Neul. Taehyung'un kendini zaptedebilmek için yapabileceği tek şeyin odun kırmak olduğunun farkındaydı. O odun kırarken genç kız odasından sessizce çıktı, evin arka kısmına bakan boydan camlardan birinin önüne geçti. Saat on iki bir civarındaydı, hava kasvetliyidi. Kış burada daha iyi seziliyordu. Ha Neul camlardan birini açmış rüzgarı içeriye davet etmişti. Soğuk rüzgar bedenini okşarken tüyleri diken diken oldu ve birkaç dakika gözlerini kapatıp rüzgarın saçları gibi düşüncelerini de savurmasına izin verdi. Geri açtığında soluklaşan yeşillere dikti gözlerini. Kar görmek istiyordu. Belki de şu an ona en iyi gelecek şey lapa lapa yağan kar taneleriydi. Tüm ormana örtü olacak kar... Müthiş bir huzur verecekti şüphesiz Ha Neul'e.