Good and Bad |KTH|

43.Bölüm

Sasha Sloan-Dancing With Your Ghost

2 yıl sonra...

♤ Mektup ♤

Sevgilim Taehyung;

Gidişinin neredeyse ikinci yıl dönümüne yaklaşırken ben, ettiğin zamansız vedanın karşılığını verecek gücü kendimde ancak buluyorum. Uzunca bir süre kabul edemediğim bu gerçekle kavgalıydım. Hâlâ daha kabul edebilmiş değilim. Bunu da bana olan aitliğini bildirmek için kullandığım hitap şeklimden anlamışsındır.

Ben de senin gibi önüme ilk kez beyaz bir kağıt koyup elime bir kalem alıyorum. Ancak senin hissettiğin telaşı da heyecanı da duymuyorum. Uzun zamandır bu duyguları hissetmiyorum. Daha mutlu da değilim. Artık hiçbir şey beni şaşırtmıyor. Sadece daha az korkuyorum.

Senin hangi rengi sevdiğini bilmediğimden mavi mürekkep seçtim mektubum için. Bunu nasıl olur da hiç konuşmayız, sana bunu nasıl sormadım diye kızdım kendime. Vazgeçmek için mükemmel bir bahaneydi benim için. Senin gösterdiğin inceliği gösteremeyeceksem ve vedamı düzgünce yapamayacaksam belki de yapmamalıyım dedim. Ya da bunu bizzat muhattabıma sorup öğrenene kadar veda etmeyi ertelemeliyim. Ama bu giderek daha kötü bir hâl aldı. Şu an yaptığım bu şeyi daha fazla erteleseydim pişman olacaktım. Bu yüzden maviyi seçtim. Birbirimize ettiğimiz vedayı tamamlasın istedim. Ancak mektubum seninki kadar onurlu ve gururlu değil. Sadece biraz kırgın. Belki de taşıdığı veda cümlelerinin yazıldığı kişiye ulaşamayacağını, o kahverengi gözlerin bu satırlarda gezinemeyeceğini bildiğinden.

Ne yazacağımı gerçekten bilmiyorum. Sana nasıl veda edilir bilmiyorum. Yıllar geçse de öğrenemeyecek gibiyim. İlelebet toy kalacağım bu konuda. Bu sebeple aklıma gelen şeyleri yazıveriyorum kağıda.

Kim Taehyung... Sevgilim... Uzun süredir adını sesli bir şekilde dile getirmiyor, getiremiyorum. Ve uzun zamandır sesinden Zümrüt deyişlerini duyamamanın kırgınlığını taşıyorum. Senden başkasının sesinden işitmek ise tuhaf bir his oluşturuyor içimde. Tarif edemiyorum ancak büyük bir rahatsızlık duyuyorum. Taehyung... Kalbimin en derin sızısı. Kağıdın mavi mürekkebi emişini izlerken binlerce anı beliriyor aklımda. Hissettirdiğin duygular bile. Sen, beyaz bir sayfa değildin hayatım için. Seni beyaz bir sayfa ile özdeştirmek hakaret gibi geliyor gözüme. Daha fazlasıydın Taehyung. Taptaze dediğin o duyguları yeşertebilmen, yeni bir başlangıç yaratman için beyaz olmana gerek yoktu. Olduğun şekilde mükemmeldin. Bunu dile getirmek için pek fırsatım olmadı. Dürüst olmak gerekirse biz olabilmemizin imkansız olduğunu düşünüyordum. Benim için çok hareketli bir hayatı olan çok arsız bir adamdın. Bundan daha fazlasını öğrenmek tamamiyle dengemi şaşırtmıştı.

Gönlünde yeşerdiğinden bahsettiğin dikenli, siyah gülünü mektubunun yanına iliştirdiğin o gül yerine koyuyorum. Bu sebeple benim için önemli. Kuruttum ve bir yaprağına dahi zarar vermeden saklıyorum. Benim içimde çiçeklendiğine inandığın sakura ağaçları ise siyah gülünle aynı kaderi paylaşıyor. Senin de bildiğin ve söylediğin gibi asıl topraklarında değiller artık. Çiçeklendikleri yer benim kalbim değil. Sanırım şimdilerde üstümde olan bu huzursuzluk ve hissizlik hali bundan kaynaklanıyor. Aynı değilim Taehyung. Eskisi gibi değilim... Senin tarafından sevildiğimi bilmek tatmin etmiyor artık beni. Umutsuzca daha fazlasını istiyor ve ulaşamadıkça daha fazla kırılıyorum. Yine de bunun için bile teşekkür etmeli ve ufak bir özür dilemeliyim.