Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 9 - Λάτρης βιβλίων

Πρέπει να είμαι ο πιο απαίσιος άνθρωπος στον κόσμο. Για να καλύψω την πάρτη μου, αποκαλύπτω το όνομα του συντρόφου της Σίλιας. Η Σίλια με εμπιστεύτηκε και εγώ χρησιμοποιώ τις πληροφορίες που μου έδωσε, προς όφελός μου.

Από την άλλη, τους το έδωσε ήδη το όνομα του συντρόφου της, ο σιδεράς. Απλά ο Άντονι με τεστάρει. Το βλέπω στο ύφος του, δεν με εμπιστεύεται. Η υποψία φουντώνει με κάθε λέξη που λέω. Γλύφει το εσωτερικό του κεφαλιού του, όπως οι φλόγες που τυλίγουν και κατατρώνε το κούτσουρο στο τζάκι.

Και πώς να με εμπιστεύεται! Πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι? Κάθομαι και τους λέω πληροφορίες που έχω στο μυαλό μου απ'το μάθημα της ιστορίας, λες και λέω μάθημα στον καθηγητή μου. Πώς είναι δυνατόν να τα ξέρω όλα αυτά? Είναι καταγραφή ιστορίας και ιστορικές εκτιμήσεις, αφού έχει ολοκληρωθεί η έκβαση του πολέμου. Καταγραφή που έγινε χρόνια μετά, συνυπολογίζοντας γεγονότα που έχουν ολοκληρωθεί, από απόσταση, εκ του ασφαλούς. Ψυχρή εκτίμηση ενός ιστορικού, που αποδίδει με αίτια και αφορμές, τα συμβάντα μιας ολόκληρης εποχής. Μιας ταραγμένης εποχής! 

Θεέ μου, πού έχω μπλέξει! Νιώθω τρομοκρατημένη! Πάρε βαθιές ανάσες Ιζαμπέλα...

Ένα χτύπημα στην πόρτα με κάνει να αναπηδήσω.

Η Σίλια μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και μας αναγγέλει ότι το φαγητό έχει σερβιριστεί. Την κοιτάζω και νιώθω το πρόσωπό μου να καίει. Αχ! καλή μου Σίλια! Γλυκιά και αφελής, μου ρίχνει μια πλάγια ματιά, να δει αν είμαι εντάξει. Λες και αυτό το μικρό κορίτσι με έχει πάρει υπό την προστασία του. 

Ξεροκαταπίνω και την κοιτάζω γεμάτη ενοχή. Προσπαθώ να καθαρίσω το μυαλό μου. Σκέψου ψύχραιμα Ιζαμπέλα! Τι έγινε εδώ? Συνέχισα το όνομα που άρχισε να λέει ο Άντονι. Απλά του επιβεβαίωσα ότι ήξερα τον σύνδεσμο που τους κατονόμασε ο σιδεράς. 

Ο Τζέθρο πάντως δείχνει να έχει πειστεί για την ιστορία μου. Λοιπόν! Ψύχραιμα τώρα! Το πρόβλημα εδώ που τα λέμε, δεν είναι να γίνω εγώ πιστευτή. Το πρόβλημα είναι ότι έχει ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Αυτό είναι το τρομακτικό, όχι η ιστορία, πιστευτή ή όχι, μιας τυχαίας κοπέλας που εμφανίστηκε στην περιοχή. Εκεί πρέπει να εστιάσω, χωρίς άλλες καθυστερήσεις.

Ο Τζέθρο σηκώνεται όρθιος και μου προτείνει το χέρι του.

-"Πάμε να φάμε, πεθαίνω της πείνας. Θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας στο τραπέζι." μου λέει παίρνοντας το χέρι μου και προχωρώντας με αποφασιστικά βήματα.