Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 26 - Και τώρα τι?

Ο Ουίλ στέκει μπροστά μου και με κοιτάζει. Τα μάτια του βαριά. Βλέμμα που καθρεφτίζει πολύ πόνο, πολύ θάνατο. 

-"Είπες ότι η δικιά μου πόλη είχε καλύτερη τύχη? Πες μου τι ξέρεις για το Χάνγκερφορντ."

Μου κάνει νεύμα να τον ακολουθήσω. Σφίγγει στην αγκαλιά του τη Σίλια, της δίνει ένα απαλό φιλί στο κεφάλι και προχωράει βαθιά μέσα στο δάσος.

Ένας απ'τους άντρες του, πλησιάζει και πιάνει τα γκέμια του αλόγου μου.

-"Πηγαίνετε μαζί του Άρχοντα, θα πάρω εγώ τα άλογα να τα βγάλω απ'το μονοπάτι, μην τα πάρει κανένα μάτι."

Τον ευχαριστώ με ένα μου νεύμα, γυρίζω και κατεβάζω την Ιζαμπέλα. Την κρατάω για μερικά δευτερόλεπτα στην αγκαλιά μου. Τα μάτια της κλειδώνουν στα δικά μου. Κόκκινα, κλαμένα μάτια, γαλαζοπράσινα λιβάδια, που με κοιτάνε γεμάτα πόνο και προσμονή. Ακουμπάω το μέτωπό μου στο δικό της. Γλυκό μου κορίτσι, και τι δε θά'δινα, να είχα τη δύναμη να σβήσω απ'το μυαλό σου, ότι σε έχει πονέσει... Πλέκω τα δάχτυλά μου με τα δικά της, κάνω νεύμα στον Άντονι να ακολουθήσει και προχωράμε προς την κατεύθυνση που πήγε ο Ουίλ με τη Σίλια. 

Τον βλέπω μπροστά, στα κενά ανάμεσα από κλαριά δέντρων να με καλεί με το χέρι του, ενώ συνεχίζει να προχωράει. Μπαίνουμε βαθιά μέσα στο Βασιλικό δάσος. Βαδίζουμε ανάμεσα σε πυκνή, απάτητη βλάστηση και αιωνόβια δέντρα. Νιώθω δίπλα μου την Ιζαμπέλα να τρέμει. Βγάζω το σακάκι μου και το ρίχνω στους ώμους της. Περνάω το χέρι μου γύρω απ'τη μέση της και τη σφίγγω πάνω μου. 

Βαδίζουμε λίγο ακόμα, μέχρι που βλέπουμε μπροστά μας τον Ουίλ να σηκώνει ένα μεγάλο κλαρί με πυκνό φύλλωμα, σε ένα ύψωμα του εδάφους και να αποκαλύπτει μια τρύπα κάτω από ένα βράχο, καλά κρυμμένη κάτω από τα κλαριά και τα ξερά φύλλα. Είναι τόσο εναρμονισμένη με το περιβάλλον, που αν δεν έβλεπα τον Ουίλ και την Σίλια να σκύβουν και να μπαίνουν μέσα, δεν θα την καταλάβαινα.

Σκύβουμε και μεις και περνάμε μέσα. Είναι ένα κανονικό καταφύγιο, που έχουν φτιάξει οι τέσσερις άντρες.

Μέσα είναι στρωμένα εδώ και κει κάποια χοντρά υφαντά, γούνες και δέρματα, ενώ στο βάθος υπάρχουν προμήθειες σε φαγητό, νερό αλλά και κάποια όπλα, στοιβαγμένα σε μια γωνιά.

Καθόμαστε κάτω, πάνω στα στρωμένα δέρματα και αρχίζει να μιλάει: 

-"Άρχοντα, η πόλη σου δέχτηκε σφοδρή επίθεση. Μεγάλος αριθμός στρατού παρέλασε εναντίον της. Οι άντρες σου δώσανε μεγάλη μάχη, παρόλο που δεν είχανε καμιά τύχη, απέναντι στις δυνάμεις του αγγλικού στρατού."