Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 17 - Επιβίωση

-"Εσείς οι δύο. Ελάτε αμέσως εδώ."

Ο νεαρός άντρας που μας απευθύνει το λόγο, δεν πρέπει να είναι πάνω από δεκαεπτά χρονών. Φοράει λευκή στολή, αλλά χωρίς κανένα διακριτικό, χωρίς ζώνη, χωρίς τα απειλητικά μαχαίρια. Μας δείχνει με το χέρι του και κάνει ανυπόμονες κινήσεις. Σηκωνόμαστε και πλησιάζουμε.

-"Ακολουθείστε με." μας λέει επιτακτικά. Τον ακολουθούμε με σκυμμένα κεφάλια χωρίς να μιλάμε. Και εγώ και η Σίλια είμαστε τουλάχιστον δύο ίντσες ψηλότερες απ'αυτόν. Ένα μικρό παιδί. Τουλάχιστον δεν δείχνει απειλητικός όσο οι υπόλοιποι στρατιώτες. 

Μας οδηγεί μέσα στην κατασκήνωση και πίσω από μια μεγάλη σκηνή γεμάτη γυναίκες που προετοιμάζουν φαγητό. Ένας χαμός επικρατεί παντού. Τεράστια καζάνια κρέμονται πάνω από μεγάλες φωτιές. Πάγκοι με λαχανικά και φρούτα. Γυναίκες παντού τρέχουν αλλόφρονες. 

Η πείνα σε συνδυασμό με τις μυρωδιές που αναδύονται γύρω μου, με κάνει να ζαλίζομαι. Το στόμα μου γεμίζει σάλιο με δικιά του πρωτοβουλία.

-"ΕΔΩ! ΓΡΗΓΟΡΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΦΑΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ." 

Μια γνώριμη φωνή κάνει την καρδιά μου να αναπηδήσει. Η Λούσι! Λίγο πιο πέρα από κει που στεκόμαστε, κάνει έντονες χειρονομίες και δείχνει στο στρατιώτη που μας συνοδεύει, ένα σάκο με πατάτες. Ο νεαρός, μας πιάνει απ'το μπράτσο και μας πάει κοντά της. Η Λούσι συνεχίζει να φωνάζει εκνευρισμένη, χωρίς να μας δίνει σημασία. Ολόκληρη παράσταση, προφανώς για χάρη του νεαρού μας συνοδού. 

-"Ξεκινήστε να καθαρίζετε. Θέλω όλες τις πατάτες καθαρισμένες και πλυμένες μέσα στο καζάνι, πριν αρχίσει να βράζει το νερό. ΑΝΤΕ! ΓΡΗΓΟΡΑ! ΞΕΚΙΝΕΙΣΤΕ!" 

Μας λέει αγριεμένη, μας γυρνάει την πλάτη και φεύγει προς τις άλλες γυναίκες που καθαρίζουν λαχανικά και τεμαχίζουν καμιά δεκαριά αρνάκια σε μερίδες. Συνεχίζει να εκτοξεύει εντολές εδώ και κει.

Ο νεαρός μας λέει να ξεκινήσουμε και καλά θα κάνουμε να μην καθυστερούμε, γιατί θα φροντίσει να τιμωρηθούμε. Μας δείχνει πέρα απ'την άλλη μεριά κάτι στύλους. Σε έναν απ'αυτούς είναι δεμένη μια κοπέλα με τα χέρια τεντωμένα ψηλά. Ποιος ξέρει από πότε την έχουν εκεί δεμένη. Το κεφάλι της είναι κρεμασμένο προς τα κάτω, λες και είναι λιπόθυμη.

-"Οι πατάτες είναι γεμάτες χώματα. Δεν μπορούμε να τις ρίξουμε έτσι στο καζάνι. Πού έχει νερό να τις πλύνουμε?"