Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 18 - Αποστολή διάσωσης

-"Είσαι με τα καλά σου Τζέθρο? Δεν άκουσες τι είπαν οι ιχνηλάτες? Πάνω από χίλιοι διακόσιοι στρατιώτες! Το στρατόπεδο σε πλήρη λειτουργία! Τέσσερις άντρες εξαιρετικά εκπαιδευμένοι και δεν τόλμησαν να πλησιάσουν, ή να παραμείνουν λίγο περισσότερο.Τι τρέλλα σε έχει βρει? Πας σε επιχείρηση αυτοκτονίας! Το καταλαβαίνεις? Δεν ξέρεις καν αν είναι ακόμα ζωντ..."

-"ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΣΤΟΜΙΣΕΙΣ!" Του ρίχνω ένα προειδοποιητικό βλέμμα και συνεχίζω την προετοιμασία μου.

Αναστενάζει και κουνάει το κεφάλι του.

-"Δεν πρόκειται να με ακούσεις έτσι? Σε έχει τυφλώσει αυτή η κοπέλα. Δεν βλέπεις πια πέρα απ'τη μύτη σου. Είσαι έτοιμος να τα εγκαταλείψεις όλα και να οδηγηθείς στην καταστροφή. Εγκαταλείπεις τα πάντα πίσω σου, τους ανθρώπους σου, την περιουσία σου... Οι κινήσεις σου είναι πέρα από κάθε λογική."

-"Άντονι, σε προειδοποιώ! Μην συνεχίσεις... Και τι κάνεις εδώ για να έχουμε καλό ρώτημα? Έδωσα εντολή να ετοιμάσετε το σχεδιασμό άμυνας. Γιατί δεν είσαι δίπλα στον Σερ Τζέιμς και τον Σερ Ουίλιαμ?"

Με κοιτάει έκπληκτος, λες και ξαφνικά έβγαλα δυο κεφάλια.

-"Εγώ να είμαι δίπλα τους?! Τζέθρο, εγώ είμαι ο συνοδός σου, ένας απλός βαλές. Μου ζητάς να κάνω αυτό που είναι δικός σου ρόλος? Δικό σου χρέος?"

Μένω ακίνητος και τον κοιτάω. Παίρνω βαθιά ανάσα.

-"Άντονι, άκουσέ με. Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν σε είδα ποτέ έτσι, σαν το βαλέ μου. Πάντα σε θεωρούσα κάτι παραπάνω από αδελφό και θέλω εσύ περισσότερο απ'τον καθένα να με καταλάβεις. 

Ενημέρωσα πώς ακριβώς έχει η κατάσταση και σε τι θέση έχουμε έρθει. Ζήτησα να αποφασίσουμε από κοινού, αν θα αμυνθούμε με κόστος και κίνδυνο να τα χάσουμε όλα, ακόμα και τη ζωή μας, ή αν θα παραδοθούμε, με αντάλλαγμα μια σκλαβωμένη ζωή. 

Ξέρεις πολύ καλά, εσύ, πρώτος απ'όλους, ότι είχα εναλλακτική. Να βάλω μπροστά το συμφέρον μου και όχι μόνο να διασφαλίσω την περιουσία μου, αλλά να την δεκαπλασιάσω. Με κόστος όμως να προδώσω όλη την πόλη και τις αρχές με τις οποίες μεγαλώσαμε. Δεν το έκανα. Αντίθετα, απέρριψα την ανήθικη πρόταση και πρόσφερα τον στρατό μου, την προσωπική μου φρουρά, τον οπλισμό μου, τον εαυτό μου τον ίδιο, για να υπερασπιστώ τους ανθρώπους μου. Άνοιξα τις αποθήκες μου, μοίρασα φαϊ. Στήσαμε ολόκληρη επιχείρηση άμυνας και συνεχίζουμε να ελπίζουμε ότι αν κερδίσουμε λίγο χρόνο ακόμα, μπορεί κάτι να αλλάξει εν τω μεταξύ και να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Σα να μην συνέβη τίποτα.