Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 29 - Άγνωστες λέξεις

Νόμιζα ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ. Δεν πρέπει να υπάρχει σημείο στο σώμα μου, που να μην πονάει απ'το κρύο και την ταλαιπωρία.

Ο Τζέθρο έρχεται προς εμένα και με βοηθάει να κατέβω απ'το άλογο. Είναι ενθουσιασμένος! Έχει ένα πλατύ χαμόγελο απ'τη μιαν άκρη ως την άλλη και τα μάτια του λάμπουν. Με παίρνει απ'το χέρι και με τραβάει ανυπόμονα μες το ξύλινο σπίτι.

-"Κάνε λίγη υπομονή αγάπη μου, δεν θα αργήσει να ζεστάνει εδώ μέσα. Θα είμαστε προφυλαγμένοι εδώ από το χιόνι και την παγωνιά της νύχτας. Θα βγάλουμε τα βρεμένα ρούχα και θα ζεσταθούμε. Όλα θα πάνε καλά."

Η ανάσα μου κόβεται. 'αγάπη μου'

Τον κοιτάζω στα μάτια. Συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί, τι έχουμε περάσει, έρχεται να με κατακλύσει για μια ακόμα φορά. Τι περάσαμε μαζί και χώρια, απ'τη στιγμή που τον πρωτοσυνάντησα. Τα συναισθήματα που βίωσα από τη στιγμή που βρέθηκα σε αυτήν την τρελή περιπέτεια και το πώς ένιωσα όταν νόμιζα ότι δεν ζει πια. Η απόγνωση! Ήθελα να πεθάνω, να μη ζω πια!

Θέλω να ορμήσω στην αγκαλιά του. Να του πω πως τον αγαπώ, πως ...

-"Τζέθρο..."

Ποιος ξέρει πώς είναι το ύφος μου, γιατί με κοιτάει σαστισμένος. Ηρέμησε Ιζαμπέλα, δεν είναι ώρα τώρα.

Δεν του λέω τίποτα απ'τις σκέψεις μου, απλά τον ρωτάω τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω.

Πέφτουμε όλοι με τα μούτρα στη δουλειά, να κάνουμε το κλειστό για χρόνια σπίτι, κατοικήσιμο ξανά.

Το σπίτι είναι σαν στοιχειωμένο με τις σκιές που δημιουργεί, έτσι όπως φωτίζεται απ'το φως των πυρσών. Ένα στρώμα παγωνιάς, σαν λευκό πέπλο, έχει καλύψει τα πάντα.

Ο Τζέθρο κάνει ένα γύρο και ανάβει διάφορα κεριά εδώ και κει.  

Ο Τζέισον και ο Ντέιβιντ κουβαλάνε μεγάλα κούτσουρα και ανάβουν μια δυνατή φωτιά στο τεράστιο τζάκι, που δεσπόζει στο βάθος του ενιαίου δωματίου.

Εγώ και η Σίλια, αναλαμβάνουμε να ανάψουμε τη σόμπα που βρίσκεται στο κέντρο του δωματίου και να γεμίσουμε με χιόνι ένα μεγάλο καζάνι που κρέμεται πάνω απ'το τζάκι.

Σιγά σιγά, ο χώρος ζεσταίνεται και λες και ξυπνάει από λήθαργο. Λες και το μουντό χρώμα του, αποκτάει ξανά ζωή και ξαναχρωματίζεται μπροστά μας. Όλα παίρνουν χρώμα και ζωή.

Τινάζουμε και κρεμάμε στρωσίδια, κουβέρτες και ρούχα, μπροστά στο τζάκι να στεγνώσουν και να ζεσταθούν απ'τη μεγάλη φωτιά που έχει ήδη θεριέψει. Καθαρίζουμε πάγκους, καρέκλες και τραπέζια και σκουπίζουμε πατώματα.