Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 24 - Σταγόνα ελπίδας

Νιώθω ένα μικρό κρύο χεράκι να με σκουντάει.

Ανοίγω τα μάτια μου. Η Σίλια είναι μπροστά μου και δείχνει πολύ ταραγμένη. Ή πολύ ενθουσιασμένη, δεν είμαι σίγουρος. Τρίβω τα μάτια μου και προσπαθώ να παρακολουθήσω, τι μου λέει. Κουνάει τα χέρια της και λέει κάτι για την Ιζαμπέλα.

Πετάγομαι όρθιος! 

-"Η Ιζαμπέλα άρχοντά μου, είναι εκεί." μου δείχνει με το χέρι της.

Γυρνάω το κεφάλι μου και τη βλέπω! Στέκει εκεί, λίγο πιο κάτω, ακίνητη, αιθέρια και κοιτάει προς το μέρος μας. Είναι πανέμορφη! Σαν ένας άγγελος! Λες και μια φωτεινή, χρωματιστή αύρα την περιβάλλει. Με μαγνητίζει, με τραβάει κοντά της. Σηκώνομαι και αρχίζω να τρέχω προς το μέρος της. Μήπως ονειρεύομαι? Γιατί δεν κουνιέται? Στέκεται μαρμαρωμένη και με κοιτάει. Τα μάτια της λάμπουν, γεμάτα δάκρυα. Πέφτει στα γόνατα.

Την πιάνω με τα χέρια μου και την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

-"Ιζαμπέλα! Σε βρήκα! Δεν πρόκειται να σε ξαναφήσω ποτέ!"

-"Τζέθρο..." ψελλίζει. Δεν προλαβαίνει να πει τίποτα άλλο, γιατί κολλάω τα χείλη μου πάνω στο στόμα της και τη φιλάω σα να μην υπάρχει αύριο. Σα να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω ποτέ στη ζωή μου.

Ένας στρατιώτης που κοιμάται παραδίπλα, σαλεύει και ανοίγει τα μάτια του. Μας κοιτάζει αγουροξυπνημένος και πολύ εκνευρισμένος. Απλώνει το χέρι του, βουτάει την άδεια μπουκάλα από κρασί που βρίσκεται δίπλα του και την πετάει πάνω μας.

-"Τράβα να την πηδήξεις αλλού ρε μαλάκα! Πάνω απ'το κεφάλι μου ήρθες? Άντε στο διάολο πρωϊνιάτικα."

Γυρίζει πλευρό και τραβάει το σακάκι του, να σκεπάσει το κεφάλι του. 

Κρατώντας την στην αγκαλιά μου, φεύγω προς το δάσος. Γυρίζω και κάνω νόημα στον Άντονι, να πάρει τη Σίλια αγκαλιά και να με ακολουθήσει.

Ένας φρουρός στο βάθος που παρακολουθεί τη σκηνή, γελάει και μου κάνει μια άσεμνη  χειρονομία με το χέρι του κάνοντας ταυτόχρονα κινήσεις μπρος πίσω με τη λεκάνη του. Σηκώνω το χέρι μου με σφιγμένη τη γροθιά μου και του χαμογελάω. Προχωράω και χώνομαι στο δάσος. Γυρνάω να περιμένω τον Άντονι.

Κοιτάζω την Ιζαμπέλα στην αγκαλιά μου. Έχει κλείσει τα μάτια της και έχει κολλήσει το κεφάλι της στο στήθος μου. 

Ο Άντονι φτάνει κοντά μας, έχοντας σφιχτά στην αγκαλιά του τη Σίλια.

-"Τζέθρο, άσε κάτω την Ιζαμπέλα για να μπορέσουμε να απομακρυνθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Πριν πάρουν είδηση τι συνέβη. Ήταν ανέλπιστη η τύχη μας."