Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 27 - Τελευταίο αντίο

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Μέσα σε αυτή την καταστροφή, μέσα στην απόγνωση, τη στιγμή που τα έχει χάσει όλα, με κοιτάει μες τα μάτια και προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο, να με καθησυχάσει. 

"Σ'αγαπώ Ιζαμπέλα, είσαι ότι περίμενα στη ζωή μου." 

Νομίζω πως η καρδιά μου σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά άρχισε να ξαναχτυπάει στο δικό του ρυθμό. Απόλυτη εναρμόνιση. Δύο σώματα σε ένα.

Αυτά τα λόγια που μου λέει ... 

Αν αυτό δεν είναι διακήρυξη αγάπης, τότε τι είναι? Δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ τίποτα, γιατί τα χείλη μου σφραγίζουν πάνω στα δικά του. Βυθίζομαι στο φιλί του, γινόμαστε ένα! Ξαφνικά, όλα παίρνουν νόημα μέσα στο μυαλό μου. Διάβαζα για μεγάλους έρωτες σε αναρίθμητα βιβλία, αλλά δεν γνώρισα ποτέ κάποιον να με συγκλονίσει, να με κάνει να νιώσω ένα τόσο δυνατό συναίσθημα, όπως η αγάπη. Μελετούσα πίνακες ζωγραφικής απ'την αναγέννηση και εκστασιαζόμουν με τις μορφές. Στατικές φιγούρες που μόνο με τα μάτια, μόνο με ένα αδιόρατο μειδίαμα, πολλές φορές χωρίς καν να έχουν κάποια έκφραση, έβγαζαν τόσα συναισθήματα προς τα έξω.

Μετά, μια σβούρα με τράβηξε,  λες και με ρούφηξε σε ένα πίνακα του 17ου αιώνα και τώρα βρίσκομαι μες την αγκαλιά του, νιώθοντας για πρώτη φορά στη ζωή μου συναισθήματα που με συγκλονίζουν, με κάνουν να τρέμω ολόκληρη. Αγάπη, έρωτας, προστασία, έννοια, ασφάλεια... Η αγκαλιά του, όλος μου ο κόσμος!

-Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο? Για κάποιο σκοπό? -

Με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι.

Ένα βήξιμο, η φωνή του Άντονι.

-"Τζέθρο, ο Ουίλ και οι άντρες του έρχονται."

Ανοίγω τα μάτια μου. Η στιγμή μας με τον Τζέθρο εξατμίζεται. Γυρίζω στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ, ότι φιλιόμασταν μπροστά στον Άντονι και τη Σίλια. Νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στα μάγουλά μου.

Ο Τζέθρο, λες και δεν θέλει να με αφήσει απ'την αγκαλιά του, με κοιτάζει μες τα μάτια χαμογελώντας μου. Μου σκάει ένα αέρινο φιλί στο μέτωπο και με αφήνει να κάτσω δίπλα του. Σηκώνεται όρθιος και πάει προς την είσοδο.

Τα τέσσερα παλληκάρια μπαίνουν μέσα στο καταφύγιο, φορτωμένοι με πράγματα. 

-"Όλα καλά Άρχοντα Ταλ. Εξασφαλίσαμε άλογα για τα κορίτσια. Και έχουμε και τέσσερα όπλα και σπαθιά επιπλέον."