Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 44 - Τα γεγονότα τρέχουν

Είναι τόσο όμορφο το Χάνγκερφορντ το καλοκαίρι!

Περπατάω στην όχθη του ποταμού Κέννετ, δίπλα στον πέτρινο νερόμυλο και απολαμβάνω το δροσερό αεράκι του απογεύματος. Ο καιρός είναι γλυκός και έχει ζεστάνει αρκετά, παρόλο που  ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και δείχνει έτοιμος να ξεσπάσει σε βροχή. 

Το ποτάμι είναι φουσκωμένο και κατεβαίνει με ορμή, γυρίζοντας με ταχύτητα την ξύλινη ρόδα του νερόμυλου, που τρίζει και βογκάει δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες απ'το ένα σκαλοπάτι της στο άλλο. Απομακρύνομαι απ'το νερόμυλο με τις πάπιες, που χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές τους και προχωράω προς το δάσος. Οι μυρωδιές της φύσης σε αυτή την περιοχή, εκεί που το ποτάμι περνάει και χάνεται μέσα στο δάσος, με τρελαίνουν. Παίρνω βαθιά εισπνοή απολαμβάνοντας την υγρή μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, των μουσκεμένων φύλλων και των αρωμάτων που αναδύουν οι κέδροι, οι βελανιδιές, οι καρυδιές και οι καστανιές. Οι σκέψεις μου τρέχουν σε όσα έζησα αυτά τα δύο χρόνια, από τότε που βρέθηκα σε αυτήν εδώ την εποχή.  

Ο τρόμος και ο πανικός που βίωσα, μέχρι να καταλάβω τι μου συνέβη, όταν η δίνη του παρελθόντος με κατάπιε. Η πρώτη συνάντηση με τον Τζέθρο και ο τρόπος που με φρόντισε από την πρώτη στιγμή. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, που με μάγεψε από την πρώτη φορά που συναντήθηκαν τα μάτια μας. Ένα είδος άνδρα που στην εποχή μου, δεν υπάρχει πια. Έχει μια ευγένεια, μια ποιότητα, αρχές και καλοσύνη, ενώ ταυτόχρονα είναι έξυπνος, διορατικός και ανοιχτόμυαλος. Και στις ιδιαίτερες στιγμές μας, η τρυφερότητά του, τα λόγια του, η αγάπη του και ο τρόπος που μου τη δείχνει... Στην εποχή μου, οι άνδρες δεν είναι πια ρομαντικοί. Οι σχέσεις έχουν γίνει πολύπλοκες και οι άνδρες φοβούνται να εκφράσουν τα αισθήματά τους, να δείξουν την αγάπη τους, να μιλήσουν με λόγια που θα μπορούσαν να είναι και ποίηση. Ο Τζέθρο όμως είναι όλα αυτά και άλλα τόσα!

 Είναι πολλές φορές που σκέφτηκα προσπαθώντας να εκλογικεύσω αυτό που μου συνέβη, πως υπήρχε λόγος που άνοιξε εκείνη η δίνη και με κατάπιε πριν δυο χρόνια. Και ο λόγος ήταν ο Τζέθρο! Το σύμπαν ήθελε να μας κάνει να βρεθούμε, παρόλο που μας χώριζαν τριακόσια ογδόντα χρόνια, γιατί είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Γιατί αν δεν τον είχα γνωρίσει, θα ζούσα μια ανούσια ζωή, μια ζωή χαμένη! 

Το πιθανότερο είναι να είχα αφήσει το δωμάτιο που νοίκιαζα μαζί με τη Στέλα τη συμφοιτήτριά μου και να είχα πάει να μείνω με τον Πίτερ, όπως μου είχε ζητήσει άπειρες φορές να κάνω. Θα συζούσαμε, γιατί αυτό θα ήταν το λογικό να κάνουμε κι ας μην υπήρχε αγάπη και σπίθα ανάμεσά μας, παρά μόνο συνήθεια και βολή.