Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 47 - Επίλογος

Και είναι από πάντοτε γνωστό ότι η αγάπη δεν γνωρίζει το δικό της βάθος μέχρι την ώρα του χωρισμού. 

Khalil Gibran

Κάθε σκέψη άρπαξε φωτιά και μετατράπηκε σε στάχτη. Κάθε ανάμνηση έλιωσε και κύλησε σαν το αίμα που έτρεξε από τον κομμένο της λαιμό.

Τώρα πια το ξέρω, το καταλαβαίνω, το νιώθω, ότι όλη μου η ζωή, όλη μου η ύπαρξη, έγινε για ένα και μόνο σκοπό. Αυτήν! Την Ιζαμπέλα! Όλος ο κόσμος η Ιζαμπέλα! 

Και αυτή δεν υπάρχει πια! Ο κόσμος όλος έσβησε, εξατμίστηκε, χάθηκε μαζί με την τελευταία λάμψη ζωής στα μάτια της.

Ήλπιζα σε ένα θαύμα εκείνη τη μέρα. Σαν και αυτό που την έφερε κοντά μου. Όμως δεν έγινε ποτέ. Και από εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι θα τη βλέπω να πεθαίνει στην αγκαλιά μου, ξανά και ξανά και ξανά, για όλο το υπόλοιπο της ζωής μου. Να βλέπω το αίμα να στραγγίζει τη ζωή της μέσα στην αγκαλιά μου, τη ζωή να φεύγει από μέσα της με κάθε σταγόνα αίμα που έτρεχε από τον κομμένο της λαιμό. Να την βλέπω να με κοιτάζει με μάτια θολά, τέλεια, πανέμορφη, αιθέρια. 

Ο άθλιος άνδρας δεν μπόρεσε να πάει πολύ μακριά. Ο Ουίλ με τους άνδρες του, τον έπιασαν και τον έσυραν μπροστά μου. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Μόνο ότι κάποια στιγμή οι άνδρες μου, με τραβούσαν να σταματήσω να τον χτυπάω.

-"Τελείωσε! Δεν ζει πια!" Θυμάμαι να μου φωνάζουν.

Όσο για τον Στάνλεϋ, ο Ουίλ με τον Τζον μου είπαν ότι ανέλαβαν και τον τελείωσαν, με τον ίδιο βρώμικο τρόπο που έκανε και αυτός τις δουλειές του. Βρέθηκε κρεμασμένος στο σαλόνι του. Από τύψεις είπαν κάποιοι. Δεν έχει σημασία πια, έτσι κι αλλιώς.

Στέκω μπροστά στην γκρίζα πέτρα όπως κάθε μέρα, δυο χρόνια τώρα και κοιτάζω χωρίς να βλέπω. 

Εμφανίστηκε από το πουθενά και απογείωσε τα πάντα γύρω της. Η ζωή απέκτησε νόημα επειδή υπήρχε αυτή. Και την έχασα μέσα από τα χέρια μου. Ξεψύχησε στην αγκαλιά μου και μαζί με τη ζωή της που στράγγιξε στα χέρια μου, χάθηκε και η δική μου.

Μια γλυκιά φωνούλα ακούγεται από μακριά.

-"Νάτος θείε Άντονι, είναι πάλι εκεί, μιλάει στη μανούλα. Έλα, πάμε."

-"Αννα, στάσου, μην τρέχεις κοριτσάκι μου, θα χτυπήσεις!" Η φωνή του Άντονι γεμάτη έγνοια.

-"Μπαμπά! Μπαμπάκα! Ο θείος Άντονι μου μαθαίνει να κάνω ιππασία. Έλα μπαμπάκα, έλα να με δεις!"