Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 15 - Όρκος

Είναι περίεργος αυτές τις μέρες. Από εκείνο το πρωινό πριν από τέσσερις μέρες, που του έδωσα το γράμμα της μητέρας του, είναι συνέχεια απόμακρος, βυθισμένος στις σκέψεις του και λες και με αποφεύγει. Τις ελάχιστες φορές που συναντηθήκαμε, ανταλλάξαμε μόνο μερικές κουβέντες. Τα βράδια, άκουγα τα βήματά του έξω απ'την πόρτα μου, περίμενα να χτυπήσει, να μπει μέσα, να μιλήσουμε. Όμως πάντα τελικά απομακρυνόταν και έφευγε. Σήμερα, μου ζήτησε να πάρουμε μαζί το πρωινό μας στην τραπεζαρία. Οι δυο μας μόνο, μου είπε.

Αφού μας σέρβιραν τα πιάτα μας, έκανε νεύμα να κλείσουν τις πόρτες, δίνοντας εντολή να μην μας ενοχλήσει κανείς.

Καθόμαστε δίπλα δίπλα, αυτός στην κεφαλή του τραπεζιού και γω δεξιά του. Κοιτάζει το πιάτο του και δείχνει νευρικός. Κουνάει το κεφάλι του λες και πήρε μια μεγάλη απόφαση, σηκώνει το βλέμμα του και το κλειδώνει στο δικό μου. 

Τα μάτια του έχουν πάρει το χρώμα του ουρανού μετά την καταιγίδα! Η αντανάκλαση απ'τα κεριά που τρεμοπαίζουν στο τραπέζι, μικρές σπιθίτσες που  χορεύουν μέσα τους, κάνοντάς τον να δείχνει πιο όμορφος από ποτέ.

Οι σκέψεις του το ίδιο. Καταιγίδες! 

Αρχίζει να μιλάει με σιγανή φωνή. Μου λέει για το στρατό που εντόπισε η περίπολός του σε αναμονή, σκορπισμένο μέσα στο δάσος. Πως σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι, σε μάχη σώμα με σώμα, με αυτούς τους ανθρώπους. Πως έχει σχεδιάσει να χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, ενάντια στην αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων. Πως νιώθει τεράστιο το βάρος της αποδοχής των συγχωριανών του. Ούτε ένας δεν αντέδρασε άσχημα, παρά όλοι, ενωμένοι περισσότερο από ποτέ, έχουν σταθεί στο πλευρό του και είναι έτοιμοι για όλα.

Τον ακούω με κομμένη την ανάσα. Δεν είναι να απορείς, γιατί ήταν τόσο απόμακρος αυτές τις μέρες. Ήρθε η ώρα λοιπόν. Ο πόλεμος έφτασε στην πόρτα του.

-"Ιζαμπέλα, έχεις το λόγο μου. Θα σε προστατέψω με την ίδια μου τη ζωή αν χρειαστεί."

Σηκώνω το χέρι μου και ακουμπάω τα δάχτυλά μου στο στόμα του. Τα χείλια του καίνε λες και έχει πυρετό.

-"Σσσσς, μην λες τίποτα. Μην δίνεις όρκους που δεν είναι στο χέρι σου να τηρήσεις. Μόνο γύρνα πίσω γερός. Αυτή την υπόσχεση μπορείς να μου τη δώσεις?"

Με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια. Δάκρυα σχηματίζονται και καλύπτουν τις γκριζογάλαζες λίμνες των ματιών του.