Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 16 - Απόγνωση

Όλοι οι άντρες μου, που άφησα πίσω να φυλάνε το κάστρο, κείτονται νεκροί, σφαγμένοι μέσα στο αίμα τους.

Όλο το σπίτι καίγεται. Απ'όλα τα δωμάτια ξεπηδάνε φλόγες που απλώνονται και επεκτείνονται. Ο αέρας μαύρος, πυκνός, αποπνικτικός.

Και η Ιζαμπέλα δεν είναι πουθενά!

Της είπα ότι θα την προστατέψω με την ίδια μου τη ζωή. Μου είπε να μην δίνω όρκους που δεν μπορώ να κρατήσω. Μόνο να γυρίσω πίσω γερός.

Γύρισα Ιζαμπέλα, αλλά εσύ δεν είσαι πια εδώ! Πού είσαι? 

Πεσμένος στα γόνατα, έξω απ'το δωμάτιό της, παρακολουθώ υπνωτισμένος τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν.

-"Άρχοντα, πρέπει να βγούμε έξω. Η φωτιά επεκτείνεται." Η φωνή του Σερ Τζέιμς.

-"Τζέθρο, σήκω πάνω! Τι κάνεις?" Η φωνή του Άντονι.

Τους ακούω, αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω. Λες και ζω έναν εφιάλτη, ακούω και βλέπω μόνο, ακινητοποιημένος, ανίκανος.

Νιώθω χέρια να με σηκώνουν και να με τραβάνε έξω. Με ακουμπάνε πάνω στις κρύες πέτρες.

Γύρω μου φωνές, φασαρία, έντονη κινητικότητα. Άντρες τρέχουν, μπαινοβγαίνουν στο κάστρο, προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά. Κόσμος συγκεντρώνεται. Οι συγχωριανοί μου μαζεύονται να βοηθήσουν με κάθε δυνατό τρόπο.

Κάποιοι πετάνε απ'τα παράθυρα, στρώματα που καίγονται. Κάποιοι τρέχουν με κλαριά και κουβάδες στα χέρια. 

-"Τζέθρο, σύνελθε! Σε παρακαλώ..! Κοίτα με..! Φίλε μου..! Αδελφέ μου..! Κοίτα με στα μάτια..!"

Η φωνή του Άντονι κρίσιμη! Επιτακτική! Με πιάνει απ'τους ώμους και με ταρακουνάει.

-"ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΤΖΕΘΡΟ!" Με ταρακουνάει ξανά. Δυνατότερα αυτή τη φορά.

Τον κοιτάω. Τα μάτια μου θολά. 

-"Έλα φίλε μου, σύνελθε! Οι άντρες σου σε χρειάζονται. Κοίτα γύρω σου. Περιμένουν εντολές σου. Δεν μπορείς να καταρρεύσεις. Όχι τώρα! Όχι εσύ!" μου ψιθυρίζει με έννοια.

Κοιτάζω γύρω μου άλλη μια φορά. Οι άντρες μου..! Κοιτάζω το κάστρο μπροστά μου. Ο πυκνός καπνός αρχίζει και αραιώνει. Κόσμος μπαινοβγαίνει και τραβάει έξω έπιπλα που μισοκαίγονται και καπνίζουν ακόμα. 

Ένα μικρό κορίτσι με πλησιάζει και μου δίνει ένα κύπελλο με νερό.

-"Πιες άρχοντά μου, είναι δροσερό."