Στη δίνη του παρελθόντος

Κεφάλαιο 34 - Προτάσεις

Μέσα στο σπίτι επικρατεί η γνωστή ζεστή ατμόσφαιρα. Όλοι έχουν σηκωθεί απ'το κρεβάτι τους και κάθονται στον καναπέ γύρω απ'το αναμμένο τζάκι.

Με το που μπαίνω, η Σίλια με προσκαλεί να κάτσω κοντά της στον καναπέ.

-"Καλώς την. Έλα κάτσε κοντά μας. Έχει έτοιμο καυτό τσάι. Θα ήθελες μια κούπα?"

-"Ναι, Σίλια σε ευχαριστώ. Είναι ότι πρέπει μετά από μια πρωινή βόλτα στο παγωμένο δάσος."

-"Με τον Τζέθρο δεν είπες ότι θα πήγαινες? Πού είναι?"

-"Έμεινε έξω με τον Άντονι. Κάτι θέλουν να συζητήσουν μου είπε."

Ο Τζον ξεκινάει να μιλάει.

-"Δεν ξέρω για σας βρε παιδιά, αλλά εγώ αισθάνομαι περίεργα απέναντι στον Τζέθρο. Αυτός ο άνθρωπος, ένας άρχοντας που τα είχε όλα, βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς τίποτα. Σκέφτομαι ότι ανθρώπους σαν και μας, τους είχε στη δούλεψή του και δεν θα σήκωναν ούτε το κεφάλι τους να τον κοιτάξουν και τώρα συναναστρέφεται μαζί μας, λες και είμαστε ίδιοι. Μερικές φορές ντρέπομαι να του απευθύνω το λόγο. Μου έρχεται δύσκολο ακόμα και να τον φωνάζω με το όνομά του, παρόλο που μας το ζήτησε επανειλημμένα."

Η Σίλια έρχεται κοντά μου και μου δίνει μια κούπα με αχνιστό τσάι. Μετά γυρίζει προς τον Τζον.

-"Εμένα να δεις πόσο δύσκολο μου είναι Τζον, που βρίσκομαι στον πύργο του από μικρό κορίτσι. Υπηρέτησα την Αρχόντισσα Άννα και τον Άρχοντα Μπράντον, τους γονείς του και μετά τον ίδιο τον Τζέθρο για πολλά χρόνια. Ήταν πάντα προσιτός με τον κόσμο που είχε στη δούλεψή του, αλλά όπως το λες. Με το που εμφανιζόταν στο χώρο, όλοι σκύβαμε κεφάλια και κάναμε τις δουλειές μας. Και τώρα του μιλάω λες και είμαστε στενοί φίλοι από μικροί."

Ο Ντέιβιντ μπαίνει στη συζήτηση.

-"Εμένα μου έκανε εντύπωση, όταν μας έλεγε γι'αυτό εδώ το υπέροχο σπίτι. Πως δεν είναι μεγάλο, αλλά θα βολευτούμε και άλλα τέτοια. Και βρέθηκα με τον αδελφό μου να έχουμε δικό μας δωμάτιο με πραγματικά κρεβάτια και να κοιμόμαστε σε ένα ζεστό σπίτι. Εμείς, που δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ σε κρεβάτι. Στο χωριό μας, κοιμόμαστε στην αποθήκη πάνω σε αχυρόμπαλες."

-"Ναι ρε αδελφέ κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουνα. Και ο Τζέθρο ανησυχούσε μήπως μας φανεί μικρό. Ενώ είναι ότι καλύτερο είχαμε ποτέ στη ζωή μας για να βάλουμε το κεφάλι μας από κάτω." Συμπληρώνει ο Τζέισον.