IM SECRETLY MARRIED TO A MR SUNGIT

EPILOGUE

(A/N: Dedicated to: MaryChristineJoyMala hello sa kaibigan kong baliw na ito hahahha)

---------------------------------------------------------
GABRIELLA'S POV

5 years later.....

Limang taon... Limang taon ang lumipas simula ng mamatay ang asawa ko at hanggang ngayon ay nangungulila pa din ako sa kanya. Ngunit sa limang taon na iyo ay nagsilbing lakas saakin ang Diyos maging ang mga anak, pamilya at mga kaibigan ko. Oo sa una sinisi ko ang Diyos ngunit napagtanto ko din na may dahilan kung bakit niya kinuha si Jaden saamin, at salamat pagkat tinulungan niya akong makasurvive mula sa pighati.

Hindi naging madali para saakin ang maging isang ina at ama sa mga anak ko ngunit salamat at tinutulungan ako ng pamilya ko. Lalo na nung time na nadiagnose si Nikaella ng luekemia, akala ko ay pati siya mawawala saakin, ngunit salamat at nakasurvive siya. Salamat din sa mga nag-donate ng dugo sa kanya.

"Mommy where's ate Nika?" tanong ng 5 taon kong anak na si Zaire kakauwi lang nito galing sa skwelahan at mukhang gusto na kaagad makipaglaro nito sa kanyang ate.

"Hindi mo ba kasabay ang ate mong umuwi?" tanong ko dito, same na university lang naman silang pinapasukan at lagi din silang sabay umuwi pero asaan kaya ang batang iyon?

"Yes Mommy that's why Im asking you" sabi nito at humalik saaking pisnge, kahit minsan ay may pagkapilosopo at masungit ang anak kong ito ay may kasweetan namang tinatago. Kung tutuusin ay kasing ugali niya si Jaden maliban sa kasing ugali eh halos carbon copy niya pa ito, kaputian ko lang ata nakuha ng anak ko eh? Hindi sa sinasabi kong maitim si Jaden pero sakto lang kulay non hahaha

Miss ko na siya.. Sobrang namimiss ko na siya, Sa limang taong lumipas ay madaming nagtangkang ligawan ako ngunit sadyang si Jaden pa din ang laman ng puso ko, at saka bantay din ako ng dalawa kong anak kaya paanong mahuhulog ako sa mga taong nanliligaw saakin? Haha saka wala na din akong balak mag-asawa pa o pumasok sa commitment ang mahalaga saakin ngayon ay ang dalawang anak kong sina Nika at Zaire. Kahit na minsan ay nagbibiro sila Mommy na baka daw gusto ko ng magkaroon muli ng buhay pag-ibig ngunit sapat na saakin ang mga anak ko.

"Andito na po ako!" sigaw ni Nika mula sa labas kaya agad naman namin siyang sinalubong, agad naman itong humalik saaking pisnge samantang ginulo naman nito ang buhok ni Zaire

" Hey! My hair! I hate you! Why are you late huh?!" sermon nito, sa batang edad niya ay makikita mo ang pagiging protective nito mahigpit pa kamo!

"May tinapos lang po kami! Nako naman 'tong kapatid ko!" natawa lang si Nika, kahit ako ay natatawa din sa asta nitong dalawa kasi naman parang mas matanda pa si Zaire sa kanilang dalawa eh.

" Kahit na! You should tell me first kung saan ka pupunta!" bigla nalang umiyak si Zaire na lalong ikinatawa namin, kahit na ganyan siya umasta mababaw naman ang luha niya. Naalala ko tuloy ang dinanas ko sa panganganak ko sa kanya, grabeng hirap na halos umabit na sa 50/50 ang buhay naming dalawa ngunit napakabuti ng Diyos at nakasurvive kaming parehas.

"Im sorry lil bro! Promise sasabihin ni ate sayo kung nasaan ako maging lagi kitang isasabay sa pag-uwi" agad naman tumaan si Zaire

"Really ate?" tumango naman si Nika at agad na niyakap ang kapatid, nakakatuwa naman at ang babait ng mga anak ko, hindi ako binigyan ng sakit sa ulo. Sana andito ka Mob ko...

"By the way Mommyte the day tomorrow will be your graduation right? So what is your plan po?" mommyte na ang tawag saakin ngayon ni Nika, mas cute nga na mommyte eh hhahaha

"Ah yes my dear, mall tayo bukas para makabili ng mga susuotin natin, spesyal din ang araw na yun ano lalo na-----"

"Death anniversarry ni Daddy?" dugtong naman ni Zaire, tama death anniversarry yun ng asawa ko. Nakakatawa ano? Sa kabila ng kasiyahan na sa darating kong graduation ay ang death anniversarry naman ng asawa ko.