Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Een nieuwe school, een spannende start

Perkamentus had me gezegd niet met de eerstejaars mee te gaan.
"Die zijn zenuwachtig genoeg zonder dat er een 16-jarige tussen loopt", had hij me kalmpjes verzekerd. Alsof ik zelf niet bloednerveus was.  Ik volgde Ron, Harry, Hermelien en Ginny dan maar naar de grote zaal. Leo, Fred en George waren plots verdwenen, maar dat was blijkbaar niet ongewoon. Mijn ogen gleden langs de vier prachtige lange tafels en een buitengewoon versierd plafond. Ik volgde het viertal mee naar de Griffoendor tafel.

"Jullie zijn allemaal Griffoendors?" vroeg ik toen we daar aankwamen. Er werd  bij wijze van antwoord verwoed geknikt. Mijn ogen gleden langs de tafel en daar merkte ik ook Leo en de tweeling op. De zenuwen, die lichtjes  geminderd waren, loeiden nu duidelijk weer op. Ik had mensen leren kennen, uit één afdeling. In de andere afdelingen kende ik weer niemand.

Gespannen keek ik toe hoe de eerstejaars vooraan plaatsnamen onder een oude verkreukte hoed, die hen over de afdelingen verdeelde. Telkens een student naar een bepaalde afdeling gestuurd werd, werd aan die afdelingstafel luid gejuicht en geapplaudisseerd. Nadat de laatste student naar Ravenklauw gestuurd werd, sprak professor Perkamentus de zaal toe. Zijn stem galmde luid door de hoge zaal.

"Zoals sommigen onder jullie al gemerkt hebben,"begon hij en glimlachte daarbij naar me "is er een nieuwe leerlinge op school, ik zie dat zij haar plaats al genomen heeft aan de tafel van Griffoendor." Mensen over de hele zaal zochten de tafel van Griffoendor af, op zoek naar een nieuw gezicht.

"Als u wil, juffrouw Dhanes", zei hij en hij gebaarde dat ik naar voor moest komen. Mijn hart bonsde in mijn keel en ik voelde mijn gezicht rood oplopen. Iedereen in de zaal was stil en volgde mijn stappen langs de eindeloos lange tafel.

"Dit, mijn vrienden, is Joanne Dhanes, Ze is net naar Engeland verhuisd en komt nu dus naar Zweinstein. Omdat niet alle schoolsystemen gelijk zijn, heeft Joanne er geen idee van in welk huis of jaar ze thuishoort...We weten natuurlijk allemaal dat er een antwoord bestaat voor elke vraag. Dus hebben we vandaag een speciale opdracht voor onze sorteerhoed. Als je wil, Joanne", glimlachte hij en hij duwde me daarbij zachtjes richting professor Anderling. Ik ging onzeker op het krukje zitten en kromp een beetje in elkaar toen professor Anderling de hoed op mijn hoofd zette.

"Wel, wel", begon die. "Hmm om te beginnen met de afdeling, dat is vrij duidelijk: GRIFFOENDOR!"

De hele griffoendortafel juichte en klapte en ik glimlachte verlegen. "Dan nu de vakken: we zullen beginnen bij toverdranken..."

Na een half uur onder de hoed te zitten, waren mijn zenuwen weer wat geminderd en kon ik normaal eten. "Dit is fantastisch", zei Hermelien: "We hebben Toverdranken, Verweer tegen Zwarte kunsten, verzorging van fabeldieren en geschiedenis van Toverkunst samen!"

"Ja, maar al haar andere lessen heeft ze met ons!" lachte Fred om Hermelien uit te dagen.
"Mag ik bij jullie kijken welke boeken ik moet hebben?" vroeg ik snel, om mezelf niet langer een onderwerp van discussie te houden.

Die avond stelde ik een lijstje op dat ik met een schooluil naar mijn vader stuurde. Ik mocht een kamer delen met Hermelien en nog een meisje, dat Belinde heette, maar zij en Hermelien leken niet de beste vrienden. Toch sliep ik die nacht als een roos, beter had deze dag niet kunnen verlopen.

De volgende morgen deelde Anderling de lessenroosters uit. "Pff Ik loop vast helemaal verloren", zuchtte ik.

"Geen probleem, wij helpen je wel!"

"Met wat beginnen we?"

"HA! Je eerste les is met ons" lachte George.

"En je tweede ook!" vulde Fred aan. Dit resulteerde in twee uren vol gelach, daarna begeleide de tweeling me naar de kelders, daar wachtte ik op de anderen.

"Hey, hoe waren je eerste lessen?" begroette Hermelien me.
"Tof", antwoorde ik, grijnzend. Ik kon aan hun gezichten aflezen dat ze niets anders verwacht hadden. De zwadderaars kwamen nu ook toe, met een blonde jongen op kop. Zijn uitdrukking was hatelijk, maar voor de rest had hij best een knap gezicht.

"Ah", zei hij spottend: "Potter! Ik zie dat je vriendje Wemel en het modderbloedje Griffel nog aan je mouwen hangen?" Ik was even uit het veld geslagen door de minachting die uit de mond van deze jonge tovenaar kwam. "Maar ik zie dat je ook een nieuw vriendinnetje hebt?" Hij richtte zich nu tot mij: "Dhanes, was het toch he?" Ik knikte. "Wel wel", vervolgde hij treiterend en zijn ogen haakten zich in die van mij.

"Bol af, Malfidus!" zei Ron vurig. De blonde jongen luisterde niet . 

"Zeg eens, hang je vrijwillig rond deze drie of zijn ze de enige zijn die je erbij willen met hun goede hartjes?" vroeg hij alsof hij tegen een klein kind sprak.

Ik was even verbouwereerd, maar herstelde en antwoordde: "Misschien de combinatie van de twee, als ik in Zwadderich was beland had ik nooit vrienden gevonden en ik zou ze er ook niet gewild hebben. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ik het een uur in je buurt zou uithouden."

Voor hij kon reageren moesten we de klas binnen gaan, maar Ron wist me een goedkeurende glimlach te geven. Toverdranken werd gegeven door een leraar die gevreesd werd door alle leerlingen had Harry me uitgelegd, professor Sneep.

Eenmaal in zijn lokaal, probeerde ik deze befaamde man op te nemen. Ik snapte dat hij er eng uit zag. Alles aan de man was zwart en kil, zijn gewaad, zijn haar, zelfs zijn ogen. Maar zijn slepende stem dwong zoveel respect af dat ik deze man niet vreesde, maar bewonderde. Het was alles behalve een leuke en gezellige les, gelukkig was ik een beetje goed in toverdranken.

Bij het buitengaan liepen we echter weer in op Malfidus en zijn vrienden. "Aha, Potter. Een les door gesparteld zonder ongelukken?" treiterde hij.

"Moet jij nu net zeggen, Malfidus!" reageerde Harry fel terug.

"Morgen hebben we verzorging van fabeldieren!" vulde Ron dreigend aan. De blonde jongen keek vuil terug, de arrogantie droop er af en ik trok mijn neus op. Zijn arrogante blik richtte zich nu tot mij.

"Wat?" snoof hij "Nog nooit een man gezien?" Zijn arrogantie steeg nog.

Verbluft antwoordde ik: "Nog nooit zo'n klein kind gezien!" Harry, Ron en Hermelien grijnsde, maar Malfidus ook. Mijn gezicht trok in een frons maar ik volgde mee toen Hermelien zei: "Kom op jongens, hij is het niet waard."

Ik draaide me mee om, met een snelle blik over zijn gezicht. Hij grijnsde terug, maar zijn arrogantie was weg, zijn uitdrukking was zacht. Verward schudde ik het hoofd en ik liep mee met mijn nieuwe vrienden. Ik bande het knappe gezicht uit mijn gedachten en dacht aan zijn arrogantie.
"Wat een eikel", mompelde ik. Wat me drie grijnzende gezichten opleverde.

Ze begeleiden me naar het lokaal voor gedaanteverwisseling en liepen dan door naar hun volgende les. Ik klopte op de deur en duwde deze zachtjes open.
"Ah juffrouw Dhanes. Welkom! Neem maar plaats!" begroette professor Anderling me. Ze wees het lokaal in en ik zocht snel de banken af om dan naar de lege plaats naast Leo te lopen. Terwijl ik neer ging zitten bogen Fred en George zich, van de tafel achter me, voorover.

"Proficiat! Je hebt je eerste les bij Sneep overleefd!" Ik draaide me grijnzend om.

"Met gemak", knioogde ik. Anderling schraapte haar keel en ik draaie me snel weer om. Op haar gezicht stond duidelijk te lezen dat ze mijn keuze om met deze jongens op te trekken niet bepaald goedkeurde.

Mijn eerste dag school was geslaagd, ik was er van overtuigd dat ik de juiste mensen getroffen had op het perron en ik hier echt vrienden aan zou overhouden. Meestal moest ik wel kiezen bij wie ik rondhing. Het bleek niet zo standaard dat de tweeling zich bij het gezelschap van hun jongere broer voegde.

Toen ik 's avonds naar de grote zaal liep met Leo, Fred en George, zag ik op een afstand Malfidus met zijn vrienden lopen. Hij keek onze richting uit, maar liep door. Leo snoof bij het zicht alleen, maar het was duidelijk dat zij niet zo snel werden lastiggevallen door deze pestkop als mijn jongere vrienden. Hoe dan ook was ik wel geïntrigeerd door de blonde jongen. Ik betrapte mezelf er op dat ik aan zijn grijns dacht. Die had zo onschuldig geleken.

Hoe dan ook was deze jongen gehaat bij al mijn vrienden en dus zou hij dat ook worden bij mij. Die avond waren de jongens weer verdwenen en voegde ik mij bij het jongste trio om huiswerk te maken.

Laten jullie weten wat jullie hiervan vinden? Je mag ook altijd op het sterretje klikken :)