Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Verscheurend

De volgende dag werd ik laat wakker, Hermelien was al weg en mijn klok zei dat het half twaalf was. Ik had geen zin om op te staan dus draaide ik me om en viel weer in slaap. Een beetje later maakte Fred me wakker. "Joanne?"

"Hmm"

"Het al redelijk laat, zou je niet opstaan?"

Ik kreunde terug. Hij ging op de rand van het bed zitten en legde zijn hand op mijn schouder.
"Kom op meid "
Zuchtend ging ik rechtop zitten.
"Fred?" Hij keek naar me, maar ik gooide gewoon mijn armen om hem heen. Hij schrok en verstijfde even, maar ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en hij nam me vast.

"Joanne, waarom heb je het dan gedaan!" zuchte hij. Ik trok gewoon mijn schouders op. De rest van het weekend was ik afwezig en somber. Ik kwam amper van de slaapzaal en at enkel wat Fred me meebracht en dwong om op te eten.

Ik had ooit ergens een verhaal gelezen over elfen die enkel een kind konden krijgen met een elf die ze 'erkenden'. Het was een proces waarbij de zielen van de elfen bij elkaar pastten. Ze werden, soms zelfs zonder dat ze elkaar kenden, zielsverwanten. Wanneer de elfen deze 'erkenning' weigerden gingen ze er aan kapot, sommigen stierven aan geweigerde erkenning. Wat dacht ik dat weekend veel aan dat verhaal. Want zo voelde ik me ook. Alsof ik hieraan zou sterven.

"Zeg Joanne", zei Fred zondagavond. "Je weet dat Leo een week in de ziekenvleugel gelegen heeft." Ik keek hem onderzoekend aan en wist waar hij heen ging.
"Fred ik weet n.."

"Kijk je kan het aannemen of weigeren, jouw keuze. Ik wil ze je gewoon kunnen geven."

"Bedankt, Fred."

Maandag had ik geen les met Draco, maar tegen de avond ging ik toch terug naar Fred. Hij gaf me een paars snoepje, het was nog maar net nieuw vertelde hij me. Ik zou langer in de hospitaalvleugel kunnen blijven, want madame Plijster kende het nog niet.

De volgende dag bezochten Hermelien, Ron en Harry me. Ze zagen er bezorgd uit, maar madam Plijster verzekerde hen dat ze me wel in orde kreeg. De dag erna kwamen Fred, George en Leo langs.
"Hey, gaat het wat?" vroeg Leo.

"Best hoor", antwoordde ik. Fred werd een beetje rood toen hij zag hoe slecht ik eruit zag.

"Zeg Joanne", vroeg George. "Hoe moet het nu met de training vanavond?"

"Laat Harry het maar even overnemen."

"Ok"

Een beetje later trokken ze naar de training. Ik viel in slaap en hoorde slechts in de verte hoe iemand kreunend van pijn binnen werd gebracht. De volgende dag zag ik dat het de wachter van Zwadderich was.

Ik vroeg me wel af wat er gebeurd was, maar vroeg het hem niet. Wat later op die dag kwam Draco zijn wachter bezoeken.
"Hij slaapt", zei madame Plijster. "Laat hem maar doen."

"Hoe is het met hem?"

"Gaat wel hoor, binnen twee dagen is hij hier buiten"

"Kan hij dan zwerkbal spelen?"

"Natuurlijk, mijn patiënten gaan hier pas buiten als ze honderd procent in orde zijn."

"Bedankt, madame."
Ze knikte en draaide zich om. Draco draaide zich om en keek naar me. Hij keek naar madame Plijster, die alweer verdwenen was, en dan naar zijn wachter, die sliep. Voor de rest was er niemand. Hij kwam naar me toe, "Gaat het wat?" Vroeg hij. Ik knikte alleen maar.

"Joanne, ik kan het niet, ik eet nauwlijks, viel van mijn bezem gisteren en ik faal in alles wat ik doe!" Ik zuchtte, maar hij vervolgde: "Toe Joanne, zo merken mensen het ook."

"Het kan niet, Draco. Houd nog even vol!"

"Maar ik ga eraan kapot!" Ik slikte, zo had ik het voor mezelf ook al omschreven.  "En je vergeet dat jij Fred hebt, ik heb niemand! Ik heb bijna uit frustratie een brief naar mijn vader geschreven!"
Ik zuchtte nogmaals. Plots schrok Draco op. Ik volgde zijn blik en zag Ginny de ziekenvleugel binnenkomen. Ze zwaaide naar me, maar herkende dan Draco.

"Jij!" zei ze en ze trok haar stok terwijl ze naar ons toe gesneld kwam.

"Ginny", onderbak ik en ze schrok. Ze keek nu naar mij, maar bleef naar hem wijzen met haar stok.

"Wat doet hij hier?" vroeg ze.

"Ik ben toevallig haar Toverdranken - en Verweer tegen zwarte kunsten partner, nu moet ik met de professors samenwerken, moet ik je vertellen hoe leuk dat is?" snauwde Draco haar toe. Ze stak haar stok weg en brieste.

"Is het beter met Joanne dan?" antwoordde ze hooghartig.

"Ik ontken niet dat ze een perfecte partner is."

"Wat? Perfect? Je zou bijna zeggen dat je denkt dat jullie overeen komen!" lachte Ginny sarcastisch.

"..W..", begon ik, maar Draco onderbrak me.

"Eigenlijk komen we best overeen gezien de omstandigdheden."

"Wat? Joanne?" Ik sloot mijn ogen en zuchtte. "Joanne! Het is Malfidus! Malfidus, je haat AL haar vrienden! Hoe kunnen jullie nu mogelijk vrienden zijn?!"  Ze kreeg geen antwoord en vervolgde tegen zich zelf: "Neenee! Nee dat kan n.. nee vertel me niet.." Ik keek op, maar wendde mijn blik ook onmiddelijk weer af als ik begon te praten.

"Ginny, de laatste tijd. Ik weet niet of je dat gemerkt hebt maar.."

"Joanne?" onderbrak ze me. "Je probeert me toch niet te vertellen dat je verliefd op hem bent he?" Ik schrok en vroeg me af hoe ze zoiets zo snel kon weten. Ze kreeg geen antwoord.
"Én jij", vervolgde ze nu woest tegen Draco. "Er is geen enkele voorwaarde of er zijn geen omstandigdheden waaronder jij bevriend zou kunnen zijn met een Griffoendor. Daartoe zou ik maar één reden kunnen bedenken!"

"Ja, het is niet dat ik ervoor gekozen heb! De prof...", begon hij, maar hij stopte toen Ginny zuchtend en puffend begon rond te lopen. Na een paar minuten kalmeerde ze en liet ze zich op het bed zakken.

Zo zaten we daar een paar minuten in stilte. Ginny staarde voor zich uit en Draco en ik wisselde een betekenisvolle blik. Net als Draco aanstalten maakten om te vertrekken vroeg Ginny: "Wie weet dit?"

"Enkel jij en Fred, maar niemand moest het weten, aangezien we beslist hebben elkaar niet meer te zien.."

"Correctie, dat heb jij beslist!" zei Draco. "En was dat niet om dit - " en daarbij wees hij naar Ginny "- te vermijden?"

"Wat?" reageerde Ginny "Geef je liefde op voor wat je vrienden vinden? Ik ben zeker dat Fred het al gezegd heeft maar een vriend is pas een echte vriend als hij zo'n keuzes en gevoelens kan aanvaarden!"

"Ja Ginny, maar jullie geloven dat en jullie vinden het al zo moeilijk!"

Ginny lachte. "Wordt snel beter!", zei ze en ze verliet de ziekenvleugel.

Draco keek naar me. "Dat is twee.."

"..van de hele school!" bracht ik daar tegen in. Hij lachte en trok dan zijn schouders op.

"Heel de school hoeft niet akkoord te gaan. Enkel jouw vrienden", antwoordde hij.

"Zwadderich zal je...", begon ik, maar hij onderbrak me.

"Daar hoef jij je niet druk in te maken. Dát kan ik wel aan. Bij jou wegblijven niet."
Hij drukte zijn lippen tegen de mijne en verliet de ziekenvleugel. Een glimlach sierde mijn gezicht, misschien kon het dan toch?