Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Terug naar de kerkers

De volgende morgen werd ik opgetogen wakker, al duurde het een tijdje voor ik me realiseerde waarom dat zo was. Toen ik me de vorige avond volledig herinnerde, voelde ik angst opborrelen.

Wat zou er nu gebeuren? Waarom deed hij dat nu? Nam hij me gewoon beet? Ging ik nu de rest van het jaar uitgelachen worden? Niet meer aanvaard, door niemand? Hij was nochtans degene die geblunderd had en hij was daarna weg gelopen zonder mij de kans te geven ook te blunderen. Hoewel ik niet helemaal doorhad wat er aan de hand was, wist ik dat ik veilig zat. Ik was degene die hem kon belachelijk maken, niet omgekeerd.

Na het ontbijt zoch ik Fred en George op. Wat later volgde ik hen mee op de trappen van de slaapzalen, maar was er met mijn hoofd niet bij.

"Joanne, alls ok?" vroeg George plots.

"Jaja, ik ben gewoon wat moe", antwoordde ik, maar Freds blik bleef op mij hangen. Hij had door dat er wat scheelde. Hij keek George aan en die had niet meer nodig om Leo een tik op de schouder te geven.

"Wij gaan bonbons verkopen", zei hij.  Leo leek even verward en keek dan van Fred naar mij en terug en volgde dan George buiten. Ik schuifelde wat ongemakkelijk op het bed en Fred kwam dichter bij me zitten.

"Je bent een van ons nu", zei hij. "Je kan ons alles vertellen" Ik glimlachte, oprecht ontroerd.

In mijn hoofd antwoordde ik: "Dat durf ik te betwijfelen", maar ik zei alleen: "Dank je, Fred"

"Heb je heimee?" vroeg hij en hoewel ik daar niet echt mee bezig was begon ik hem te vertellen over mijn vrienden in Amerika en daarna zelfs over mijn moeder, die ik nooit gekend had.

"Mijn vader is degene die haar vermoordde", hoorde ik mezelf zeggen. Fred schrok te erg om te zien dat ik zelf ook schrok. Dit had ik nog nooit aan iemand verteld. Hij nam mijn hand vast en kneep er zachtjes in om me aan te moedigen om verder te vertellen. "Ik ben hier in Engeland geboren", biechtte ik op. "Mijn moeder was een dooddoener."

Het medeleven in Freds ogen maakte iets in me los. Voor ik het besefte rolden de tranen over mijn wangen. Fred trok me naar zich toe en sloeg zijn armen om me heen.
"Hermelien heeft het Ron en Harry verteld", snikte ik en ik voelde hoe Fred zijn hoofd schudde, hij plaatste zijn kin op mijn hoofd en zuchtte.

"Het spijt me zo, Joanne." Hij wist verder niet wat zeggen, maar dat was niet erg. Wat kon hij ook zeggen. Als mijn tranen gedroogd waren had ik honger en gingen we samen naar de grote zaal. Daar keken een aantal mensen op. Het was verre van normaal dat Fred en George elk apart ergens binnen kwamen. We gingen bij George en Leo zitten en ik zag George Fred onderzoekend aankijken. De rest van het weekend verliep rustig en niemand vroeg of zei er nog iets over.

Maandag hadden we echter Toverdranken in de namiddag. Erger nog, Verweer Tegen de Zwarte Kunsten in het eerste uur. Ik was bang om Draco te zien, maar ook voor Hermelien. De Zwadderaars waren gelukkig laat en ik keek uit het raam als ze binnenkwamen, alsof ik wat dagdroomde. Ik slaagde erin een heel uur oogcontact te vermijden. Maar de professor had wel begrepen dat Kwast en ik geen goede combinatie waren. In de komende weken zou hij mij een nieuwe partner toewijzen.

Toen ik weer in de gang kwam stond Fred me op te wachten. Voor Draco, die mijn richting uitkwam, ook maar iets kon zeggen, sloeg Fred zijn arm om mijn schouder en zei hij: "Je mag wel wat gelukkiger kijken! Ik heb je net de eer verleend om je op te halen."

Ik lachte: "Bedankt Fred!"

"Graag gedaan, Joanne, zeker voor jou, dat weet je!" En met zijn arm nog steeds rond mijn schouder liepen we richting gedaanteverwisseling.

Na ons middagmaal liep ik met Hermelien mee naar de kerkers.
"Je moest Malfidus' gezicht zien toen Fred je kwam op halen", fluisterde Hermelien zachtjes, zodat Harry en Ron ons niet hoorden. "Hij vond het niet leuk, dat staat vast!"