Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Een stukje weg

Weken gingen voorbij. Harry en Perkamentus werkten zo snel als ze konden, maar ik werd weinig op de hoogte gehouden. Perkamtenus zag ik niet. Severus ook weinig, hij verklaarde dat we afstand moesten houden om een geloofwaardig verhaal op te hangen.

Ik mocht tegen niemand anders praten en de moed zakte me met de dag meer in de schoenen. Af en toe gaf Harry me een boodschap door en ik werd stilaan kwaad op Perkamentus. Hij gaf me de opdracht tegen alles en iedereen te liegen en nam niet eens de moeite om me te zien. Daarom zei ik soms tegen Harry dat ik het niet meer zag zitten.

Hij wist niet wat ik moest doen, maar smeekte me vol te houden. Verder was tussen Draco en mij alles 'normaal', zo leek het voor anderen. Ik merkte dat Fred zich steeds verder uit mijn buurt hield, maar ik kon er weinig aan veranderen.

"Nog een paar maanden", had Harry me verzekerd. Op een avond halfweg mei lagen Draco, Mayjin en ik in het gras aan het meer.
"Joanne?" vroeg hij en ik keek op.
"Ik weet dat we er niks meer over gezegd hebben", zei hij een beetje moeilijk.
"Wil je nog steeds niet weglopen?" Ik zuchte.

"Waar naar toe, Draco?" Hij haalde zijn schouders op.

"Waar dan ook. Gewoon jij en ik." Ik draaide me op mijn buik.

"Als we school hebben afgerond bedoel je?"

Hij haalde zijn schouders op en streek een pluk haar uit mijn gezicht. "Als we zolang de tijd hebben." Ik keek hem vragend aan en hij zuchte.

"Joanne, ik heb je toch gezegd hoe het zit. De Heer wordt sterker en ik kan het weten. Ik weet niet of we kunnen wachten tot we klaar zijn met school."

"We moeten toch wachten tot we 17 zijn, anders vinden ze ons zo!" Hij zuchte weer en staarde naar de blauwe hemel. Ik nestelde me tegen hem aan.
"Ben je bang?" probeerde ik zo kalm mogelijk te vragen en ik hoopte dat hij me alles zou bekennen, maar dat deed hij niet.

"Ik zou gek zijn als ik dat niet was", antwoordde hij en dan bleef het stil. Weken kropen voorbij en Draco waarschuwde me niet. Hij zag geen uitweg, besefte ik. Net als ik.

Einde mei besloot ik zelf naar Perkamentus toe te gaan. Hij was verbaasd en ik hield mijn kwaadheid voor mezelf, maar confronteerde hem zo kalm als ik kon.

"Ik speel nu al een tijdje Draco's gelukkige en naïve liefje, maar waar gaan we nu eigenlijk naar toe?" Perkamentus grinnikte.

"Het echte plan zal zodra van start gaan", zei hij. "Je zou deze zomer naar Villa Malfidus moeten kunnen gaan, kan je daar een datum voor vinden?"

Ik knikte, maar besefte dat ik het échte plan niet leuk zou vinden. Toen ik hem vroeg of ik al terug het contact met Severus mocht opnemen, leek het hem geen goed idee.

"Ik snap dat je jezelf hier heel alleen in voelt, Joanne. Het is voor Severus' veiligheid dat je even op afstand moet blijven. Deze zomervakantie, dan zal alles samenkomen en zal je vrij zijn om te doen wat je wilt!"

Met die woorden had hij me buiten gestuurd en ik was er niet mee getroost. Ik was er namelijk helemaal niet van overtuigd dat ik vrij zou zijn. De leugens hadden zich zo ver opgestapeld dat het voelde alsof ik zachtjes stikte en ik weldra geen enkele vriend meer over had om me er uit te helpen.

Toch deed ik voort, ik was uiterst goed in het veinzen van mijn gelukkige relatie met Draco omdat ik gewoon gek was op die jongen, zelfs met alle omstandigdheden. Ik probeerde het zoveel mogelijk uit mijn hoofd te zetten en gewoon te genieten.

Nu het Zweinsteinteam ontbonden was liep de relatie tussen mijn vrienden en Draco terug wat moeizamer. Ik merkte dat hij er moeite mee had, met zijn dubbelleven, maar ik zei niks. Fred zag ik steeds minder.

Correcter gezegd, ik spendeerde bijna alle vrije tijd met Draco. Mijn lessen met de tweeling waren leuk, maar Fred had het moeilijk. Ook dat kon ik zien en ook hier zei ik niks.

"Vier Augustus", zei ik twee weken later tegen Perkamentus, het ligt al vast met de Malfidussen en Henry." Hij knikte goedkeurend.

"Ik ga de Orde op de hoogte brengen. Hoe gaat het voor de rest met je, Joanne?" Ik trok mijn schouders op, Perkamentus had me zonet zijn hele plan uitgelegd en ik was er mogelijk nog misselijker van geworden.
"En je examens?" Ik haalde nogmaals mijn schouders op: "Zal wel lukken."

De details van het plan maakten me onzeker, het werd zo echt. Alles zou zo snel gaan. Ik moest interessant zijn voor Voldemort en elk detailtje werd me nu uitgelegd, nu het te laat was om terug te trekken.

"Hij zal je willen houden, als deeltje van zijn verzameling, Joanne. Hij zal je testen, en je zal slagen, want je bent het meisje dat hij zoekt. Severus heeft hem al helemaal voorbereid en vertelde me dat Voldemort razend enthousiast is. Niet dat Severus daar zelf gelukkig mee is, maar hij heeft al een paar jaar ervaring met dit leven", knipoogde hij.

Sneep haalde zoveel mogelijk informatie binnen, hij was bezorgd. Perkamentus was opgewonden, Harry nieuwschierig en ik miserabel.

Tijd ging aan me voorbij, waar ik vroeger van ieder dag genoot, was er soms een week aan me voorbij gegaan. Ook Draco werd afweziger en ik vertelde voor ons beiden dat het stress voor de examens was.

En tussen alle leugen en stress door, maakte zijn aanraking me warm. Als zijn lippen de mijne kusten, leken alle andere dingen niet te bestaan. Ik werd verslaafd aan dat gevoel. Het enige moment dat ik niet nadacht over de toekomst. Voor Draco gold hetzelfde. 

We studeerden zelfs samen voor onze examens. Wat een onmogelijke opdracht leek deed ik toch. Ik was bij Draco en we waren verliefd, ookal hing er veel meer boven ons hoofd.

De examens begonnen en Harry en ik gingen niet meer naar Perkamentus. Na de examens, die vreemd genoeg goed verlopen waren, werd ik honderden keren door het plan gehaald. Ik kende het van buiten, zoals het hoorde. Ik werd Perkamentus nu beu en vertelde hem dat Draco achterdochtig werd om mijn bezoekjes uit te stellen.

Draco was echter niet achterdochtig. Ik bedacht me dat hij het te druk had met zijn eigen problemen om de mijne op te merken.

De tweeling en Leo mochten nu stoppen met school. Ze hadden hun geld van het WK samen gelegd voor hun winkel. Ik had mijn deel ook gegeven zodat ze net toekwamen. Ze hadden het eerst niet willen aannemen.

"Alles voor mijn beste vriend!" had ik gegrijnsd. Zelf dacht ik niet aan mijn toekomst, het was niet eens zeker dat die kwam.

"Voldemort is bereid, en dat verbaasd me wel, om liefde te gebruiken. Het kan zijn dat hij Draco pijn doet, Joanne. Om je te testen. Wees zijn trofee wees ongeïntereseerd", zei Perkamentus me, nadat hij me felicteerde voor mijn gedeeltelijk afstuderen. Ik schrok: "Maar.."

"Je zal hem daarmee helpen, Joanne." Zijn gezicht zei genoeg, ik was er aan begonnen en moest het ook afmaken. Voor de hele wereld. Ik knikte verdrietig en keek naar Severus, die gaf me een zwak lachje.