Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Banden versterken

Een paar dagen later hadden we weer toverdranken. "Dus...", begon Malfidus. "Je zit in het zwerkbalteam heb ik gehoord?"

"Ja, wat kan jou dat schelen?" antwoordde ik zo bot mogelijk, ookal had ik dat weekend in complete extase geweest dat ik mee in de selectie zat. Het zwerkbalteam bestond namelijk zo goed als uit mijn vrienden. De tweeling, Ron, Harry en Ginny zaten in het team.

"We weten allebei toch dat ik van zwerkbal hou?" antwoordde hij klagerig. Ik had naar onze ketel gekeken en keek nu op naar zijn gezicht.

"Wat wil je?" vroeg ik scherp.

"Wow, rustig hoor, ik probeer ook maar om er het beste van te maken." Die laatste woorden benadrukte hij met het nodige sarcasme, maar ik besefte dat hij er bijna teleurgesteld uitzag.

De rest van de les kroop traag en in stilte voorbij. Op het einde van de les verontschuldigde ik me snel en verwachte ik een sarcastische reactie, maar kreeg een glimlach die betekende dat mijn excuses werden aanvaard.

Toen we daarna in de grote zaal kwamen, begon Ron te zeuren: "Korzel is echt zo'n idiote stommerik, hij vernielt alles!"

"Kwast is zeker niet beter!" antwoordde Harry. Daarna besloten ze een geheime wedstrijd te houden: Wie is dommer Korzel of Kwast?

Ik keek naar Hermelien zodra de wedstrijd saai werd en de jongens in herhaling vielen. Ze keek me zieligjes aan en zei: "Ik moet toegeven dat het ook geen pretje is om met Park samen te werken, maar," ze verhief nu haar stem zodat Harry en Ron ook luisterden "wij moeten tenminste niet samenwerken met Malfidus!" Nu keken ze met z'n drieën naar mij.

"Wel, hij is vrij rustig eigenlijk, ik had hem erger verwacht..."

Ron keek naar me alsof ik net in een geest veranderd was en zowel Harry als Hermelien keken me ongelovig aan.
"Wat? Ik zeg gewoon de waarheid, hij heeft zich helemaal nog niet gedragen zoals hij dat anders doet!" zei ik snel, een beetje in paniek.

"Ja, dat is vrij moeilijk te geloven, niet?" snoof Ron. Harry zette zijn woorden kracht bij met zijn eigen blik, maar Hermelien had een vreemde uitdrukking in haar gezicht, die ik niet kon lezen. Ik trok mijn schouders op.

"Ik stel er liever niet te veel vragen bij, veel makkelijker zo." Harry en Ron waren hier klaarblijkelijk tevreden mee, maar Hermelien bleef me vreemd aanstaren.

De volgende dag trok ik op met de tweeling en Leo. Ik was blij met die ene dag in de week dat ik de anderen volledig kon mijden. Ik had geen zin in een les met Malfidus, omdat ik merkte dat het uit de hand liep. Ook was Hermeliens beoordelende gezicht het laatste waar ik zin in had.

Uiteraard vergat ik al mijn zorgen en had ik een fantastische dag. We fopten de hele dag door leerkrachten en Zwadderaars. Het leven kon niet beter. 'S avonds hingen we ook samen rond in de leerlingenkamer, het was er druk en de jongens besloten naar hun slaapvertrek te gaan. Ik keek rond of ik de anderen zag, maar ik vond hen niet. Fred nam mijn hand vast en loodste me door de ruimte naar de trappen.

"Je dacht toch niet dat we je achterlieten?" vroeg hij me, eens we op de trap waren. Ik keek hem aan en keek dan naar George en Leo, die allebei dezelfde blik hadden als Fred.

Ongemakkelijk lachte ik: "Natuurlijk niet!" Waarop ik hen volgde naar boven. Op hun slaapkamer brainstormde ik mee voor nieuwe ideeën voor hun bonbons die je in de ziekenboeg moesten krijgen. Ik herinnerde me hoe ik een paar weken eerder geweten had dat ik er nooit écht zou bijhoren, maar dat gevoel was nu verdwenen. Harry, Hermelien en Ron trokken er regelmatig zonder mij op uit, maar deze drie waren niet van plan om mij in de steek te laten. Ik voelde me zo aanvaard en geliefd, de dag was gewoon perfect.