Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Verdraaide gevoelens springen en duiken

De volgende morgen werd ik vroeg wakker, maar bleef ik in mijn bed liggen. Ik lag op mijn rug en staarde naar het plafond van de kamer, terwijl mijn gedachten naar de vorige dag dwaalden.

Draco was lief en teder geweest, ieder meisje zou ervoor bezweken zijn. Zijn sterke armen en gespierde lichaam konden ook veel meisjes doen zweven. Ik glimlachte bij die gedachte, maar besefte ook meteen hoe verkeerd het was.

Wat heb ik gedaan!  Ik keerde en woelde in mijn bed in een verwoedde poging om weer in slaap te vallen.
"Joanne?" klonk het even later door de slaapzaal. Ik bromde iets onverstaanbaar terug en Hermelien kwam bezorgd voor mijn bed staan.

"Alles wel ok?" Ik keek fronsend op.

"Ik kan niet slapen", besloot ik dan.

"Joanne, het is pas half vijf! Ik denk dat je toch best eens naar Madame Pleister gaat hoor."

"Och Hermelien, ik ben niet ziek. Ik ben gewoon...te moe. Ik weet het niet." Ik had haverwege beseft hoe stom het klonk, dus trok ik gewoon mijn schouders op en keerde me weer om. Hermelien trok een beetje betweterig haar wenkbrauwen omhoog, maar besloot dan ook terug in haar bed te kruipen.

Ondertusen raasden mijn gedachten rond. Hoe kon ik toch zo stom zijn, me zo laten vangen? Wat was er in hemelsnaam zo speciaal aan deze jongen? Hij was gehaat bij al mijn nieuwe vrienden. Jezus, ik mocht blij zijn dat ik hier al zo'n vrienden had! Ging ik dat allemaal op spel zetten voor een flirterige eikel? Nee, zowaar ik Joanne Dhanes heette, was ik dat niet van plan!

Een hele tijd later wist ik toch in slaap te vallen om dan pas weer waker te worden als de ontbijttafel al opgeruimd was. Toen ik de leerlingenkamer binnenkwam, kreeg ik zelfs enkele verbaasde gezichten.

"Je hebt het ontbijt gemist", meldde Ron me spijtig. Ik trok mijn schouders op.

"Wil je graag even naar de keuken?" vroeg Fred, maar ik schudde gewoon het hoofd en hij fronste.

"Waarom zitten jullie allemaal binnen?" vroeg ik, om de aandacht van mij af te leiden. "Het is lekker weer! Goed om te vliegen", vervolgde ik, breed grijnzend.

De enthousiaste gezichten van Harry en Ron werden meteen somber toen Hermelien voor hen antwoordde.
"We hebben echt te veel huiswerk."

Ik wende me nu tot de tweeling en Leo. Leo schudde snel het hoofd. "Ik vlieg niet!"

George trok spijtig zijn schouders op, hij was net wat aan het testen op die arme Leo.

"Ik ga wel mee", zei Fred. Dankbaar glimlachte ik naar hem. Ik miste hoe George zijn broer ongelovig en licht verwijtend aankeek. "Ik haal snel mijn spullen", vervolgde hij.

Enkele ogenblikken later liep ik samen met Fred naar het zwerkbalveld, tot onze grote spijt was het team van Huffelpuf aan het trainen. We besloten even te wachten en gingen in de tribune zitten.

"Wanneer denk je dat onze eerste training is?" vroeg ik hem en Fred trok zijn schouders op.

"Ik heb gehoord dat Anderling een andere kapitein zoekt."

"Tja, we kunnen niet zeggen dat ons dat zou spijten, toch?" Fred grijnzde.

"Hoe is het met jou?" vroeg hij serieuzer na een korte stilte.

"Achja wennen, heimwee, blabla", probeerde ik nonchalant te klinken.

"Je moeder?" probeerde hij voorzichtig. Ik keek hem geschrokken aan.

"wat?" piepte ik. Fred schraapte zijn keel en ging wat rechtop zitten, ongemakkelijk probeerde hij zijn fout te herstellen.

"Ja, ik weet niet, ik dacht dat je haar misschien miste of zo. Ik wil alleen maar zeggen, dat je altijd over haar mag praten", stammelde hij nu. Ik was ondertussen recht gesprongen.