Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Een...

 Toen we wat later met veertien spelers op het plein stonden, zat de helft van het stadion vol toeschouwers.

"Fantastisch", zuchtte ik. Fred begon hierop naar de toeschouwers te schreeuwen. George vergezelde hem in het roepen en wijzen. Een paar minuten later zaten enkel Leo en Hermelien er nog.

"Bedankt jongens!" Ze lachten en trokken daarbij hun schouders op.

"Goed, eerst moet het reserve team wat op niveau komen en dan maken we het zwaarder."

"Zwaarder? Zalig!" Ned grijnsde oprecht breed.

Zo'n grote groep trainen bleek niet zo makkelijk, maar wel leuk. Ik paste dezelfde trainingstechnieken op de nieuwe spelers toe. Later deden we vaak wedstrijdjes, het nieuwe en het oude team kwamen dichterbij elkaar.

Behalve Malfidus, hoewel hij zijn best deed. Ik ging ondertussen soms 'op bezoek' bij Sneep. Hij vertelde me over mijn moeder en Voldemort en ik vertelde hem over mezelf. Toen hij me vroeg of ik mijn vrienden nu al over Draco verteld had, besefte ik dat het echt tijd werd.

Draco had zijn best al gedaan het was nu ook aan mij. Ginny had mij dat ook al regelmatig doorgestoken.

De volgende morgen aan de ontbijttafel nam ik me voor dat vandaag de dag was. Later die middag zaten de tweeling, Leo en ik weer op ons vaste plekje onder de boom aan het meer.

"Jongens?" vroeg ik en drie gezichten draaiden zich naar mij toe. "Mag ik jullie iets vertellen?" Nu fronsten ze, behalve Fred, de spanning stond op zijn gezicht te lezen.

"Het is nogal...ingewikkeld...Nu ja moeilijk..enzo", stammelde ik nu.

"Ok..", zei George langzaam en ik zag Freds ogen van George naar Leo flitsen.

"Ik wil jullie dit al een tijdje vertellen, maar het is niet bepaald gemakkelijk. Ik heb dan ook geprobeerd om.." Ik stopte mezelf om niet in een spraakwaterval te geraken.
Ik zuchtte "Ok, korte pijn...Ik vrees dat ik verliefd geworden ben op de foute persoon."

George schrok keek me even aan en zei dan: "Nee! Dat meen je niet. Ik had al mijn vermoedens dat daar iets niet juist zat. Ik had het niet van je verwacht, maar het zal vast overgaan. Het is vast een fase", stelde hij me gerust.

"Ik ben bang van niet, George.."

"Wat nu? Denk je dat hij ook van jou houdt?"

"Dat weet ik."

"Kom! Hebben we het hier over dezelfde persoon?! Die kerel kan niet van iemand houden!"

"Ik weet niet over wie jullie het hebben, maar ik kan niet volgen..", kwam Leo tussen.

"Hij is nog steeds mens hoor,George!" mompelde ik een tikkeltje ongedurig.

"Nee Joanne, die jongen kent geen liefde, zéker niet voor jou!" antwoordde George bot.

"Zeker niet voor mij?" reageerde ik beledigd. "Waarom is dat dan wel?"

"Over wie hebben we het?" vroeg Leo nog eens en een beetje dringender.

"Omdat je een Griffoendor bent! Leo, ben je nu echt achterlijk?" Leo keek beledigd en ik keek George strak aan. "Zijn jullie..samen?" vroeg hij moeilijk. Ik keek hem aan en slikte even.

Meer had George niet nodig, zijn blik veranderde in iets onmenselijk. Tranen rolde over mijn wangen terwijl zijn woede steeds duidelijker werd. Fred gooide zijn arm rond me: "Het is ok. Het vergt moed om zoiets te zeggen, meid."

"Jij wist dit?" reageerde George ontzet. Fred knikte.
"Ik heb hen al samen gezien, ik heb gezien hoe ze uit elkaar probeerden te blijven. Ik heb gezien wat hij voor haar over heeft. Ik heb het aanvaard."

George keek zijn broer ongelovig aan en ik voelde me nog slechter terwijl ik besefte dat ik nu tussen de broers instond.
"Jij, van alle mensen hebt dit aanvaard?" vroeg George ongelovig.

Met een pijnlijke steek in mijn hart besefte ik dat George waarschijnlijk wel geweten had dat Fred wat voor me voelde. Niet alleen heulde ik met de vijand, ik had ook Fred's hart gebroken. Natuurlijk was George razend.

"Ok, misschien ben ik dan achterlijk, over wie gaat het nu?" vroeg Leo ongeduldig.

"Malfidus", spuwde George en dan liep hij naar het kasteel. Leo keek mij en Fred even ongelovig aan, schudde met zijn hoofd en liep dan achter George aan.

"Het spijt me zo!" zei ik tegen Fred. "Jij en George.."

"Ze draaien wel bij, je zal wel zien."

"Ik hoop het. Ik ben nu wel nog banger voor Harry, Ron en Hermelien.." Fred knikte begripvol.

's middags gingen Fred en ik samen naar de grote zaal waar nog niemand was. Tien minuten later kwamen Leo en George binen, tot mijn verbazing deed die eerste als of er niks gebeurd was en zei hij vrolijk gedag.

George daarentegen keek me niet aan. De de rest van de dag verliep op die manier. Leo deed alsof er niks gebeurd was en George negeerde zowel mij als Fred.

Die avond maakte ik de training extra zwaar. In de kleedkamers ruimden Draco en ik, zoals altijd, alles traag op. Tot mijn schrik zag ik dat George, en daarmee ook Fred, dat ook deed. Toen enkel wij vieren nog binnen waren, begon George:
"Wel, wel, onze vriend van Zwadderich." Draco keek hem aan en rechtte langzaam zijn rug.

"George?" zei Fred zacht.

"De enige die nog geen vriendjes heeft binnen het team. Heb je je zinnen misschien op wat anders dan vriendschap gezet?" Met elk woord dat hij zei, kwam hij dreigend een stap dichter.

"George?" zei ik nu ook, maar hij negeerde me en het bleef even stil in de kamer. George stond nu ook stil. Draco wist niet goed wat hij moest doen en wachtte even af. Plots stormde George op Draco af en pinde hem in enkele seconden tijd tegen de muur.

Draco was groot en sterk, maar niks vergeleken met George. Draco hing tegen de muur en George hield hem daar door zijn linkeronderarm tegen Draco's keel te duwen. Zijn gezicht hing slechts paar een centimeter van dat van Draco.

"George!" Klonken Fred en ik in een soort paniekerig koor. We hadden hem elk bij een schouder gegrepen, maar hij liet zich niet afleiden.

"Ik mag jou niet", gromde George tegen Draco. "En als je haar ooit kwetst, dan zal ik reden hebben om je te komen zoeken, kerel. En geloof me, dan zal ik je vinden en dan trek ik je armen van je lijf, breek ik je benen, knip ik al je tenen af, dwing ik je een rondje te lopen, steek ik je ogen uit, scheer ik je haar af om dan uiteindelijk je nek te breken! Snap je dat, man? Snap het maar goed, dat je haar maar geen haar krenkt, jongen. Geloof me..ik doe het!"

Zijn stem was zo dreigend dat ik er zelf bang van werd. Hij liet Draco los en draaide zich naar mij: "Ik houd niet van je smaak, Joanne, maar als het echt is wat je wil, is het zo."

"George!" zuchtte ik "Ik dacht dat je kwaad op me was!"

"Kwaad? Nee... gewoon... geschrokken." Ik sloeg mijn armen rond zijn nek.

"Bedankt George!"

Dan keek ik naar Draco, die over zijn keel wreef. "Ik heb het hem verteld...", biechtte ik op.

"Je meent het?" antwoordde hij sarcastisch. George verstijfde, maar Fred lachte en sloeg op Georges schouder.

"Dat is een grapje, man..Weet je wel? Je hebt hem zonet bijna de keel toegeknepen."

Ik luisterde niet meer en liep naar Draco: "Gaat het wel?"

"Nu wel", antwoordde die. "Je hebt wel beschermende vrienden, ik ben nog nooit zoveel bedreigd geweest!"

George keek onmiddellijk naar Fred, die zijn schouders ophaalde. George stampte hem op schouder terwijl ze samen in de lach schoten.

"En de moeilijksten moeten nog komen", antwoordde ik treurig terwijl ik mijn vingers over zijn keel liet glijden.

"Ik ben vriendelijker tegen Potter en Wemel, met de training enzo. Griffel zie ik niet echt.."

"We komen er wel", zei ik en ik kuste hem omdat te bevestigen.