Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

...voor...

Het team trainde hard, drie maal per week. Drie weken voor de examens bracht ik dit terug naar één training per week. Weliswaar onder veel protest kondigde ik aan dat enkel leerlingen die goede resultaten behaalden in het team konden blijven.

Dus studeerden de spelers waarschijnlijk harder dan ze normaal zouden doen. Harry en Ron waren daarin geen uitzondering. Ze geloofden best dat ik hen uit het team zou schoppen.

Op een zondagochtend zaten zij, Hermelien en ik te studeren in de leerlingenkamer. Fred en George kwamen binnen en brulden mijn naam over de leerlingenkamer.

"Maak potverdikke dat je hier bent!" Ik snelde naar hen toe en volgde hen uit de leerlingenkamer terwijl ik vroeg: "Wat is er aan de hand?"

Fred grijnsde: "Niets hoor. Gewoon iemand die je moet zien."
Ik zuchtte: "Is het belangrijk, ik was n..."

"Hangt er maar van af hoe je het bekijkt", onderbrak George me. We liepen nu de trappen af en ik keek hun grijnzende gezichten achterdochtig aan. Ze knikten beide naar de deur van een leeg klaslokaal.

Binnen trof ik tot mijn grote verbazing Draco aan. Hij sprong lachend van de bank waarop hij zat en kwam naar me toe. Hij drukte zijn lippen even tegen de mijne en fluisterde: "Ik miste je" alsof alles in de wereld te verklaren was met die ene zin.

Ik giechelde: "Moedig van je om daar de jongens voor in te schakelen." Hij trok zijn schouders op.
"Ze kwamen me hier tegen." Ik sloeg mijn armen om hem heen terwijl ik zuchte: "Is het dan toch allemaal mogelijk, Draco?"

Hij nam mijn heupen vast en staarde in mijn ogen.
"Ik hoop het." Ik zag twijfel op zijn gezicht en knikte naar hem.
"Waar denk je aan?" Hij schudde even zijn hoofd en liet me los.

"Als ik achttien word, krijg ik het Teken", bekende hij plots. Ik slikte even, maar liet hem niet los. Hij keek me nu bijna smekend aan. "Ga je weg met mij vóór ik achttien wordt?"

Ik fronst: "Je bent nog lang geen achttien, er kan nog veel gebeuren in tussentijd."
Hij knikte ongeduldig. "Maar als alles is zoals het nu is...Ga je dan mee met mij?"

Ik legde mijn rechterhand op zijn kaak en fluisterde: "Naar het eind van de wereld!" voor ik hem kuste. Ik meende het. Ik was er zeker van, niks kon me nog bij hem weghouden. Dankbaar kuste hij me terug en zijn armen gleden terug rond mijn lichaam.

George was duidelijk over zijn shock heen, want hij plaagde me de hele dag met Dracomopjes. Tot het punt waar ik hem er aan moest herinneren dat lang niet iedereen van de situatie op de hoogte was. Dan trok hij grijnzend zijn schouders op, alsof hij zelf niet door het lint gegaan was toen ik mijn geheim aan hem had opgebiecht.

"Ik moet jullie iets onthullen", zei Sneep twee weken voor de examens van start gingen. De klas keek hem angstig aan. "Je krijgt nu twee minuten om de persoon die naast je zit te memoriseren. Voor het geval dat je het nog niet wist is die persoon je partner."

De klas bleef onberoerd zitten, maar ik grinnikte. Sneep keek me uit zijn ooghoeken aan. De fonkeling in zijn ogen kon enkel ik zien.
"Met die partner ga je voor mij wat werk doen", vervolgde hij. "Je krijgt twee weken om een toverdrank te maken, je schrijft daarbij ook een opstel over zijn werking en hoe je het gemaakt hebt. Elk paar krijgt een andere drank, dus elk paar moet apart werken. Deze toverdrank en het opstel zullen voor een groot deel de punten van jullie examen bepalen."

Een onhoorbare kreun trok door de klas.
"Ja, Griffel?"  zuchtte hij.

"Hoe moeten we dat precies doen, professor. We zitten in verschillende afdelingen."

Sneep zwaaide met zijn zwarte mantel terwijl hij zich omdraaide.
"Je zit vast vaak genoeg in de bibliotheek om daar af te spreken, de drank maken kan op ieder moment van de dag in mijn lokaal. Nog... vragen?"