Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Gebroken

"Joanne? Joanne?" In de verte hoorde ik Fred's stem, deze werd steeds duidelijker alsof de slowmotion geleidelijk aan werd afgezet.

"Ja", fluisterde ik, niet opkijkend en nog steeds versufd.

"Gaat het met je?"

"Ja...Ik had slimmer moeten zijn", vervolgde ik toen ik me helemaal realiseerde wat ik net gezien had. Ik werd er verdrietig, maar ook kwaad van.

"Shht", zei Fred en hij nam me vast "We maken allemaal fouten, Joanne."

"Ja maar.." Ik stopte met praten, ik wou er niet over praten. "Waar zijn we?"

"Het begin van een tunnel die George en ik gevonden hebben."

"Oh...Kunnen we terug naar de leerlingenkamer?"

"Ja, ze zullen al wel ongerust worden", zei Fred.

De rest van de dag hield ik me afzijdig en probeerde ik huiswerk te maken. 's Avonds had ik geen zin om naar de grote zaal te gaan maar als ik dacht aan wat ik de week daarna nog moest doorstaan was dit een eitje.

Fred en ik gingen vroeg eten zodat er nog niet zo veel mensen in de grote zaal waren. Noch Malfidus, noch Park waren er al. Op terugweg liepen we Draco toch tegen het lijf. Het was stil, er was niemand in de gang en bij het zien van elkaar verstomden we alle drie even. Draco bekwam eerst van de schok.

"Joanne...", begon hij. Hij negeerde daarbij Fred en dat was niet bepaald zijn beste idee. Draco was redelijk groot en sterk gebouwd, maar hij was niks vergeleken met Fred. In zijn poging Fred te negeren liep hij recht tegen hem op. "Wemel...", zei Draco waarschuwend.

"Je vertelt niemand niks, vuil stuk van een Zwadderaar!" spuwde Fred, hij draaide zich om, nam mijn hand vast en liep weg van Draco. Het was niet nodig om me mee te trekken dit keer, want zo gekwetst als ik was, zo kwaad was ik ook. Koppig als ik was, liep ik weg van de knappe jongen die ik zo graag zag, omdat hij een schijnheilige rotzak was.

Als we uit zijn gezichtbereik waren, keek Fred me bezorgd aan.
"Het is goed", zei ik luchtig en hij knikte. Hij ging met me mee naar de slaapvertrekken, dat was nu de rustigste plaats.
"Ik zag hem graag", bekende ik.

"Weet ik."

"Nee ik bedoel, ik hield van hem." Fred slikte.

"Weet ik", herhaalde hij nu iets moeilijker. Ik keek op.

"Dat heb ik je niet verteld." Hij schudde zijn hoofd.

"Maar ik wist het." Ik keek diep in zijn bruine ogen die er normaal nooit zo serieus uitzagen, misschien had ik een slechte invloed op hem.

"Het spijt me zo!"

"Joanne, ik wist het, omdat het de enige verklaring was. Ook voor hem." Mijn maag keerde terwijl ik knikte.

"Ik dacht ook dat het echt was."

De volgende morgen werd ik met een slecht gevoel wakker, gelukkig had ik enkel lessen met de tweeling en Leo. Heel Griffoendor was nog steeds euforisch vanwege het spel zaterdag, maar dankzij een idioot van een Zwadderaar was dat voor mij niet het geval. George en Leo konden dan ook niet anders dan weten dat er iets was en ze beseften ook redelijk snel dat Fred het wel wist.

Ik probeerde om zo normaal mogelijk te doen en lachte telkens als we juichende groepjes Griffoendors tegen kwamen in de gangen, hoewel dat geluk ver te zoeken was. Ik ging bijna tegen mijn zin naar de training die avond.

We waren tien minuten vroeger uit de kleedkamers en Zwadderich was nog aan het trainen. Ik had meer zin om nog tien minuten uit te wachten, maar wou zowel voor mezelf, als voor Draco, als voor Fred duidelijk stellen dat hij me niet helemaal zou breken.