Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Aanvaard?

Ron's reactie had me van streek gemaakt. Ik rende naar mijn slaapzaal en gooide me huilend op mijn bed. Iets later kwam Fred stilletjes binnen. Hij ging traag op mijn bed zitten en keek me pijnlijk aan.

Ik snikte luid en hij trok me naar zich toe en aaide me over mijn rug.
"Ik wil je niet verder van streek brengen, maar ze vertellen het aan iedereen. Ik heb me wel kwaad gemaakt, maar nadat ze het tegen vijf mensen hadden gezegd.."

Ik knikte en haalde mijn schouders op. "Alle anderen maken me minder uit, maar nu we aan het begin van de WK wedstrijden staan helpt het niet dat de hele school me zal haten."

Fred schudde zijn hoofd met een kleine glimlach. "De hele school zal je niet haten." Ik snikte nogmaals en keek hem ongelovig aan. Ik opende mijn mond om te protesteren, maar hij legde zijn vinger op mijn lippen en vervolgde bijna fluisterend: "Ik zal je niet haten, George ook niet, Leo en Ginny ook niet, ik weet niet hoe het zit met Hermelien, maar Malf...Draco ook niet."

Hij keek me bemoedigend en de zachtheid in zijn bruine ogen leek me te kalmeren, ik knikte. "Kom op, we moeten gaan eten", vervolgde hij wat vrolijker, maar ik schudde mijn hoofd. "Joanne, we moeten morgen Zwerkbal spelen, je MOET eten."

Ik zuchtte verslagen en vroeg met een klein stemmetje: "Laat je me niet alleen?"

"Nooit!"

Ik volgde hem naar de grote zaal, waar iedereen naar me zat te kijken. Een sappige roddel als dit had geen uur nodig om heel Zweinstein rond te gaan.  Fred deed me tussen hem en George in zitten. George sloeg zijn arm rond me en keek me even in mijn ogen.

Hij had bijna dezelfde zachte ogen als Fred en ik voelde me weer een beetje kalmeren. Ik knikte en lachte even, maar schrok snel op.

"Zit jij wel aan de juiste tafel?" galmde Rons stem luid en vol verachting.  Harry stond naast hem en gaf me een vuile blik. Dan liepen ze twee plaatsen verder om te beginnen eten.

Telkens ik in hun richting keek, kreeg ik een vuile blik terug. Nu ik toch de aandacht had, kreeg ik vuile blikken van de hele Griffoendortafel. Nadat ik een beetje eten door mijn keel had gekregen moest ik moeite doen om mijn tranen te bedwingen.

Naar de lerarentafel dierf ik niet te kijken. Aan de Zwadderichtafel zat Draco helemaal alleen. Nadat hij een beetje had gadegeslagen stond Draco op van de Zwadderich tafel. Hij kwam naar de Griffoendortafel gelopen en zowat iedereen in de zaal volgde iedere beweging met ingehouden adem.

Hij stopte bij mij en stak zijn hand uitnodigend uit. George gaf hem een glimlachje en ik nam de uitgehouden hand aan. Alsof ik geen eigen wil had liet ik me door Draco leiden. Met honderden ogen op ons gericht, leidde hij me in stilte mee de zaal uit.

We hadden geen woorden nodig omdat we perfect wisten wat de ander dacht en voelde. Hij stopte met wandelen en legde zijn rechterhand op mijn onderrug, daarmee trok hij me dichter tegen zich aan. Zijn linkerhand streelde mijn kaak en zijn ogen keken diep in de mijne. Zijn blauwe irissen spraken luid en duidelijk: "Ik ben hier voor je, altijd. Ik hou van je."

Ik legde mijn hoofd op zijn borst en gooide mijn armen rond zijn nek en schouders. Hij gebruikte nu ook zijn linkerhand om me dichter en steviger tegen zich aan te drukken. Na even loste hij zijn grip keek hij terug diep in mijn ogen. Zijn linkerhand nam nu mijn kin vast en zijn lippen raakten de mijne. Zijn kus sprak zoals net ook zijn ogen hadden gesproken. Mijn hart sprong op en ik glimlachte naar hem. Mijn glimlach was gelaten en nerveus, alsof ik me plots schaamde dat ik me zo had laten gaan.  Zijn mondhoeken krulden omhoog terwijl hij mijn tranen afveegde.

Dan nam hij weer mijn hand vast en bracht hij me terug naar binnen. Iedereen keek op toen we binnenkwamen, maar dat kon me niks meer schelen. Ik hield van Draco en daar was ik trots op. Hij had me net moed en wil bijgebracht zonder ook maar één woord te zeggen. Hij was wel degelijk 'de juiste' voor mij.

Iedereen in de grote zaal volgde hoe we met opgeheven hoofd weer binnen kwamen. Hij leidde me naar mijn plaatsje tussen Fred en George, die Draco meteen beter appreciëerden toen ze mijn gezicht zagen. Hij had geen woord gesproken, maar eenmaal bij mijn plaats aangekomen, nam hij mijn andere hand vast en trok me wat naar hem toe.

De hele zaal keek hoe zijn linkerhand het mijne vasthield en zijn rechter over mijn kaaklijn streek: "Het kan me niet schelen wat anderen denken", zei hij zacht, maar duidelijk.

"Dat verandert niks aan jou, Malfidus!" zei Harry die met een gezicht vol afschuw opgesprongen was. Draco hield mijn hand nog steeds vast en antwoordde.

"Hoe jij mij kent en hoe Joanne me kent..."

"Ik weet niet wat er mis is met Joanne, maar weet dit, Malfidus. Je zal nooit aanvaard worden!" onderbrak Ron hem.

"Dat zal hij wel!" De hele zaal keek nu naar mij en ik voelde me even heel klein, maar Draco kneep zachtjes in mijn hand en ik vervolgde: "Door mij en mijn échte vrienden."

"Je ECHTE vrienden?! Jij veraadde ons!" riep Harry, die zijn woede slecht te baas kon.

"Zo is het genoeg, Potter!" onderbrak Draco. De afkeer die ik lang niet in zijn stem gehoord had was terug. "Het enige verraad dat ik zie is dat van een zogezegde vriend die de keuzes van zijn vrienden niet accepteert!"

Met die woorden liet hij mijn hand los en kwam hij voor me staan. Met elk woord dat volgde zette hij een stap dichter naar Harry.
"Jij kwetst één van je vrienden zo erg, dat je andere vrienden zelfs vinden dat je de lijn overschrijdt!"

Hij was nu dicht bij Harry, die keek snel naar zijn vrienden. Allen, behalve Ron, wendden hun blik af. Ron sprong op.
"Jij durft!" spuwde hij met zijn wangen zo rood als zijn haar en hij dreigde met zijn vuist.

Ginny greep zijn mantel vast en trok hem weer naar beneden. Ron draaide zich verontwaardigd naar zijn zusje, maar die bleef gefascineerd naar Draco kijken. Draco stond dicht bij Harry en zijn ogen lieten hem niet meer los. Op dreigende toon fluisterde hij: "Het kan me niet geven voor welke reden, Potter. Maar ik zal je niet toelaten dat je mijn vriendin kwetst!"

Hij draaide zich om en liep naar zijn eigen tafel. In het voorbijkomen legde hij zijn hand op mijn heup en gaf me een kusje op mijn wang. Ik ging weer zitten en zag dat Harry de zaal verliet.

"Hij keert wel", zei George. "Ik zag een kleine glinstering in zijn ogen, dat is genoeg. Hij weet, diep van binnen, dat Malfidus gelijk heeft."

"En anders geeft die hem wel een duwtje!" vulde Fred lachend aan.

"Bedankt, jongens", zei ik. We verlieten nu ook de zaal.
"Je denkt toch niet dat ze zouden gaan vechten he?"

"Harry kan best koppig zijn"

"Tijd voor weddenschap, Fred?"

"Ze duelleren alletwee goed, maar als ze hun handen gebruiken..."

"Stop maar al!" onderbrak ik hen. We liepen door de gangen en haalde een discusiërende Harry en Ron in. Met onze komst liep Harry weg en kwam Ron vreemd genoeg naar ons toe.

"Sorry, Joanne. Natuurlijk moet jij je eigen keuzes maken. Het is gewoon allemaal zo vreemd... Het is Malfidus..." Hij trok hulpeloos zijn schouders op en zocht onbeholpen verder naar woorden, maar ik liep naar hem toe. Ik sloeg mijn armen om hem heen en zuchtte.

"Tegen wie zeg je het!"