Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Onvoorspelbaarheid is doodsteek

"U gelooft in uw plan", zei ik kil, maar beleefd. Alsof hij me nu pas opmerkte, keek hij me verbaasd aan.

"Natuurlijk", zei hij alsof ik net ontdekt had dat hij Voldemort was.

"En met mij zovelen anderen. Draco, jongen. Leg eens uit hoe goed jullie toekomst zou zijn!"

Draco was in verwoed gevecht met zichzelf. Hij probeerde zijn ogen van de vloer te tillen en Voldemort aan te kijken, zonder succes. Hij wou praten, maar de woorden kwamen niet over zijn lippen, in plaats daarvan begonnen zijn lippen te trillen en ik fronste.

"Zo hard lijkt hij er niet in te geloven", merkte ik luchtig op. Draco sloot zijn ogen bij het horen van mijn stem, mijn dapperheid, maar bleef verder staan trillen.

Voldemorts neusgaten sperden zich wijd open.
"Draco, mijn jongen. Ik vroeg je wat", zei hij en ik zag de ader op zijn slaap terug groter worden.

Naast mij probeerde Draco verwoed aan de wensen van zijn meester te voldoen en begon te stotteren, maar geen zinnig woord kwam over zijn lippen.
Voldemort snoof: "Je vriendje kent me duidelijk al langer dan jij."

Ik haalde mijn schouders op: "Hij is ook geen Griffoendor. Hij is een Zwadderaar, sluw en listig. Dat is me vandaag duidelijk genoeg."

Nu grijnsde Voldemort: "Kom je er achter dat liefde zwakte is?" Ik haalde mijn schouders op.
"Zover zou ik nog niet willen gaan."

Geïnteresseerd kantelde hij zijn hoofd weer voor hij zich omdraaide en richting Severus liep.
"Wat vind je van mijn huis, Joanne?" vroeg hij met gespreide armen en ik haalde - alweer - ongeïnteresseerd mijn schouders op.

"Lijkt op zijn eigenaar", antwoordde ik. Zijn lippen krulden.

"Het is groot en onverwoestbaar."

"Het is kil en leeg", antwoordde ik. Zijn grijns betrok weer.

"Severus, het is erger dan ik dacht!" riep hij. Blij dat hij eindelijk mocht meedoen in het gesprek sprong Severus Sneep op. Hij liep op Voldemort af terwijl hij knikkend tegen hem praatte.

"Ze is taai, daarom kon ik haar onmogelijk al overtuigen, Heer. Ziet u nu wel? We hadden het iets meer tijd moeten geven. Maar dat geeft niet, ik krijg haar wel overtuigd, Heer. Dat beloof ik."

Het kruiperige toontje van Severus beviel me niet en ik bleef hen beiden met afgrijzen aanstaren.

"Dat hoop ik voor je, Severus. Je weet dat mensen niet kiezen of ze me dienen. Zij lijkt me niet het type dat snel buigt."

"Nee, Heer. Ze is inderdaad niet bang. Dat kan ook goed zijn, Heer. Denk maar eens dat ze trouw aan U is en zonder angst. Hoeveel van Uw volgelingen kunnen dat zeggen, Heer?"

"Daar heb je een punt, Severus. Daarvan zijn de Malfidussen anders het beste voorbeeld", zei hij en hij snoof daarbij minachtend naar Draco, wiens blik nog steeds op de grond gevestigd was.

"Wat zie je eigenlijk in onze Draco Malfidus, Joanne...Sneep?"

Geschrokken keek ik hem nu aan. Iedere spier in mijn lichaaam was samen getrokken onder die naam. Niemand had ooit zelfs maar het idee gehad om me bij Severus' achternaam te noemen.

Mijn ogen flitsten naar die van mijn vader en Voldemorts blik veranderde in een triomfantelijke grijns.
"Zo zou je voortaan heten, Joanne. Zoals het hoort. Tot je trouwt met Draco natuurlijk. Tenzij je dat niet langer wil. Dat zal ook niemand je kwalijk nemen."

Dat laatste had hij er op een geruststellende toon aan toegevoegd en naast me kromp Draco in elkaar. Ik had het ondertussen wel gehad met Draco's gekruip.

Als hij zo bang was, waarom beschermde hij me dan niet? Waarom had hij me niet gewaarschuwd? Hoe had hij me zo naar het hol van de leeuw kunnen leiden om dan toe te kijken hoe die me zou verscheuren?

Ik snoof: "Ik denk niet dat Draco met mij zal trouwen, het blijkt dat hij me minder graag ziet dan ik dacht." Nu keek Draco me aan...eindelijk. Hij keek recht in mijn ogen met een gepijnigde blik.

"Joanne - Ik", begon hij maar de Heer van het duister onderbrak.

"Natuurlijk niet", zei hij gepikeerd. "Het idee van liefde is absurd, liefde bestaat niet en áls ze bestaat zal ze het altijd moeten afleggen tegen angst!" Hij gebaarde met zijn lange vingers naar Draco. "Zoals je kan zien. Maar met je trouwen zál hij als jij dat wenst", besloot hij simpel en ik fronste verontwaardigd.

"Wou je hem dwingen dan?" Zonder een woord te zeggen maakte hij duidelijk dat ik de domste vraag van de eeuw had gesteld. Verafschuwd schudde ik mijn hoofd. "Ik wíl helemaal niet met hem trouwen."

Voldemorts ogen werden groot. "Weet je zelf nog wel wat je wél wil?" Ik zweeg. Ik zocht naar woorden, maar ik kon hem geen antwoord geven. Severus schraapte zijn keel. "Mits wat tijd, Heer -"

"Zwijg, Severus. Ze heeft tijd genoeg gehad om te beseffen dat ze hier niet voor een keuze gesteld wordt!"

Zijn ogen waren nu nog groter geworden en de krankzinnigheid blonk in zijn ogen. Plots snapte ik waarom Draco zo bang voor hem was. Severus boog nu ook het hoofd. Ik was niet zeker hoeveel tijd ik nog moest rekken, maar ik was er nu wel van overtuigd dat zijn geduld op was en de situatie plots tig keer gevaarlijker geworden was.

Vanwaar dit plots kwam was me zelfs niet duidelijk. Dat kon uiteraard ook niet, de man was compleet gestoord. In een moment van onzekerheid, zocht ik Draco's blik en hij demijne.

Hij lachte flauwtjes bij wijze van excuus en ik keek hem bemoedigend aan.
"Ok", zei ik en Voldemort kwam ondraagelijk dicht bij me staan.
"Ok?"vroeg hij.

"Ik zal met Draco trouwen - Heer" Dat laatste had moeilijk over mijn lippen gekomen, maar Voldemorts uitzinnige gelach overstemde het.

"Hoera!" zei hij en zijn stem kraakte onder de onheilspellende opwinding. Ik slikte en wendde mijn blik nu ook naar de grond, mijn hart beukte tegen mijn ribben en ik was bang dat hij het zou horen.

Was Severus al zovele jaren een dubbele agent voor deze man?! Het respect dat er altijd geweest was, werd plots veel groter. Naast me greep ik Draco's hand vast en mijn blik zocht die van mijn vader.

Ik was plots overweldigd door angst. Ik was banger dan ik in mijn leven ooit geweest was. Door de plotste komst van deze angst was ik nog banger geworden. Severus zag het. Dat zag ik aan de ongerustheid in zijn blik, maar ik rechtte mijn rug en dwong mezelf om mijn 'Heer' weer aan te kijken, hopend dat hij mijn angst niet zag.

Hij kwam naar me toe en legde zijn lange smalle handen op mijn kaken en kustte me op mijn voorhoofd, ik kon een huivering niet onderdrukken en hij grijnsde.

"Ik hoop dat jij Draco wat dapperder maakt in plaats van hij jou angstiger!" zei hij. Hij gleed nu naar Draco, die bevend naar hem terug keek. Voldemorts' grijns verbreedde.
"Goed zo!" zei hij terwijl hij Draco's hand schudde.

"Wanneer jullie zeventien zijn, zal ik jullie huwelijk leiden en dan krijgen jullie beiden mijn Teken", zei hij zelfvoldaan. Een rilling trok over mijn rug en ik kneep in Draco's hand.

Plots werd de grote deur opengestampt en kwam een hijgende Bellatrix Van Detta binnen. "Heer!" riep ze. Alsof het geluid net na haar binnen gerold kwam, klonk het geluid van een strijd achter haar.

"Hij is hier!" riep Bellatrix en Voldemort draaide zich woest om. "Jij!" siste hij en zijn rode ogen waren strak op mij gericht. Heel even wenste ik dat ik nooit van het plan had geweten.

Dat ik gewoon op zijn aanbod om met Draco te trouwen kon ingaan. Voor een seconde wou ik dat ik deze man niet net geweldig gedwarsboomd had. De furieuze blik en zijn doorlopen ogen verraadde dat hij wist dat ik hem belogen had. Als hij Severus of Draco ook verdacht, was dat niet te merken.
Zijn koele woede richtte zich volledig op mij.